Απέχοντας συναισθηματικά κερδίζεις ηρεμία μα χάνεις όλα τ' άλλα

Ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα που διαχρονικά απασχολεί τους ανθρώπους. Η γέννησή του, η εκδήλωσή του, ακόμα κι ο θάνατός του. Όλες του λοιπόν οι φάσεις του είναι εξίσου όμορφες και τις σκεπάζει ένα πέπλο μυστηρίου. Ίσως τελικά αυτό το ανεξήγητο του έρωτα να είναι που τον μετατρέπει σε ένα τόσο ηδονικό συναίσθημα. Μα οι άνθρωποι κάθε τι ανεξήγητο προσπαθούν να το εκλογικεύσουν, να το εξηγήσουν, να το αναλύσουν για να το φέρουν στα μέτρα τους και να το καταλάβουν. Προσπαθούν, με άλλα λόγια να εξανθρωπίσουν τον έρωτα, με αποτέλεσμα να χάνεται τελικά ένα μέρος της μαγείας του, ευτυχώς όχι όλη.

Η μία θεωρία καταρρίπτει την άλλη μα όλες συμφωνούν πως τον έρωτα τον χαρακτηρίζει το πάθος. Μάλλον γι’ αυτό είναι ένα συναίσθημα που εκδηλώνεται εντονότερα στις νεανικές ηλικίες. Η νεότητα συμβολίζει την πίστη σε ιδανικά και σε οράματα. Συμβολίζει την ισχυρή θέληση, την αποφασιστικότητα, την τάση αλλαγής των κατεστημένων και των τετριμμένων. Οι νέοι είναι όντα απαλλαγμένα από το αίσθημα του ωφελιμισμού, κάνουν εκείνο που θέλουν δίχως να σκέφτονται αν τους συμφέρει. Κίνητρό τους και κινητήρια δύναμη των πράξεών τους είναι το τι νιώθουν. Το γεγονός πως δεν έχουν ματαιωθεί ακόμα τα όνειρά τους, πως δεν έχουν απογοητευθεί, ο αντικομφορμισμός τους μα κι η έλλειψη εμπειρίας τους, τούς κατατάσσουν πρώτους πρώτους στη λίστα του έρωτα. Όχι πως ο έρωτας έχει ηλικία. Φυσικά και μπορεί ο άνθρωπος να ερωτεύεται, σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεται και αυτό είναι το πιο όμορφο που συμβαίνει. Ο έρωτας  δεν κοιτά ηλικία, φύλο, δεν έχει σύνορα. Έχει μόνο επιθυμία!

Παρ’ όλα αυτά, οι περισσότεροι άνθρωποι μεγαλώνοντας και μεταβαίνοντας στην ηλικία της ωριμότητας τείνουν να αναζητούν άλλα συναισθήματα. Θέλουν να νιώθουν ασφάλεια, ηρεμία. Αναζητούν στο σύντροφό τους την αγάπη, την προστασία και πολλές φορές την αιωνιότητα, αυτό το για πάντα που δε χωράει στον έρωτα, που τον πνίγει και τον κάνει να θέλει να πετάξει μακριά. Ίσως να έχουν κουραστεί να νιώθουν αυτό το σκαμπανέβασμα του έρωτα. Ίσως να θέλουν να αράξουν στο δικό τους λιμάνι. Ίσως να βάζουν άλλους στόχους στη ζωή τους, πιο ρεαλιστικούς από το να αναζητήσουν ή να διατηρήσουν τον έρωτα.

Διότι αυτό δεν είναι στο χέρι τους, στο χέρι σου ή στο δικό μου. Ο έρωτας κάνει ό, τι θέλει. Δεν ενδιαφέρεται για το τι θέλουν οι άνθρωποι. Ενδιαφέρεται μόνο για το τί επιθυμεί ο ίδιος. Είναι εγωιστής και το απολαμβάνει. Έτσι, όταν θέλει έρχεται χωρίς να ρωτήσει κι όταν θέλει φεύγει, χωρίς εξηγήσεις. Οπότε το μόνο που οι άνθρωποι πρέπει να κάνουν είναι να ενδώσουν, να αφεθούν σε αυτόν, να τον τιμήσουν. Κι αυτό ακριβώς είναι που οι έμπειροι άνθρωποι φοβούνται. Φοβούνται να χάσουν τον έλεγχο, μην τυχόν και δεν μπορούν να γράψουν εκείνοι το σενάριο που επιθυμούν, μην τυχόν και (ξανά) πληγωθούν· γι’ αυτό ερωτεύονται πιο σπάνια. Γιατί δεν αφήνονται. Σκέφτονται πολύ, απέχουν συναισθηματικά, βάζουν τη λογική τους πάνω από το συναίσθημα και καταλήγουν ήρεμοι και πιθανόν καταπιεσμένοι. Μα ήρεμοι.

Βλέπεις, πάντα υπάρχει ένα κόστος που καλείται να πληρώσει ο άνθρωπος όταν κάνει μια επιλογή. Αν ενδώσει στον έρωτα, η παλίρροια θα τον παρασύρει στα άγρια, βαθιά νερά της. Θα τον ταρακουνήσει, ίσως και να τον πνίξει, μα σίγουρα θα βγει εκτός των υπολογισμών του, θα χάσει την ηρεμία που τον προστατεύει. Αν από την άλλη δεν ενδώσει, θα μείνει με τη γεύση του στα χείλη, μια γεύση αλατισμένης καραμέλας, που για να βγάλεις συμπέρασμα αν τελικά σου αρέσει ή όχι, χρειάζεται να φας παραπάνω από μία.

Δεν ξέρω για ‘σένα αλλά προσωπικά λέω να πάω στο περίπτερο κι όχι για τσιγάρα.