Από «Δ» ξεκινούν οι λέξεις που εκφράζουν αγάπη

Από «Δ» ξεκινούν όλες οι λέξεις που εμπεριέχουν αγάπη. Καταρχήν η λέξη Δημοκρατία. Η ύψιστη εκδήλωσης αγάπης είναι να δέχεσαι ότι είσαι ίσος με τον άλλον και να παίρνετε αποφάσεις μαζί, να υπάρχει πραγματική ισότητα. Ύστερα η λέξη δημιουργία γιατί η αγάπη είναι μια δημιουργία, φτιάχνει χαρακτήρες, πλάθει μυαλά, ανυψώνει τον άνθρωπο και τον κάνει ακόμη πιο ανθρώπινο. Έπειτα η λέξη δύναμη, μιας κι η αγάπη σε γεμίζει δύναμη. Ακόμα και τις στιγμές που κανείς άλλος δεν είναι ικανός να σε βοηθήσει, εκείνη από μακριά σου την προσφέρει απλόχερα. Από «Δ» ξεκινούν κι οι λέξεις δίπλα και διπλά που είναι τόσο ίδιες, παρόμοιες η μία με την άλλη, να συμβολίζουν την ευτυχία που διπλασιάζεται όταν όλοι όσοι αγαπάς βρίσκονται δίπλα σου, να συμβολίζουν την αγάπη που όταν σκορπίζεται δε σκορπιέται, μονάχα πολλαπλασιάζεται. Ξεκίνα και η λέξη δόσιμο, γιατί όποιος αγαπά μόνο να δίνει ξέρει. Τουλάχιστον εκείνος που αγαπά ανιδιοτελώς χωρίς να είναι κερδοσκόπος.

Ξεκίνα και το ρήμα δαμάζω που δηλώνει την ενέργεια της υποταγής σε κάτι ανώτερο. Ακριβώς όπως ακόμα και ο πιο σκληρός άνθρωπος υποτάσσεται στη δύναμη της αγάπης, παραμένοντας αληθινά ο εαυτός του, μιας και η αγάπη δεν είναι φυλακή παρά μόνο μια μεγάλη αγκαλιά που σε χωράει άψογα με όλα τα θετικά και τα ψεγάδια σου. Μα και η λέξη δανείζω, γιατί όταν αγαπάς δανείζεις ένα κομμάτι του εαυτού σου, αν όχι ολόκληρο, στον άλλον και ελπίζεις πώς θα σε κρατήσει ασφαλή στα χέρια του.

Ξεκίνα κι η λέξη «δύσκολα» γιατί όντως η αγάπη είναι δύσκολη, όχι όμως επειδή σε πληγώνει μα διότι είναι δύσκολο να τη διατηρήσεις ανέγγιχτη από τα υπόλοιπα ανθρώπινά σου πάθη. Είναι δύσκολο να τη διατηρήσεις πιο πάνω από τον ομολογουμένως ανθρώπινο εγωισμό σου. Η λέξη «δοκιμή», η λέξη δ«οκιμασία» κι αυτές είναι πολύ όμορφες, εύηχες και ουσιαστικές. Πώς δοκιμάζει ο άνθρωπος τόσα διαφορετικά πράγματα μέχρι να κατασταλάξει σε όσα πραγματικά αγαπά. Μα και πώς δοκιμάζεται η αγάπη στο πέρασμα του χρόνου και κυρίως όταν χάνεται ή καλύτερα όταν χάνεται από το δικό σου κόσμο, από εκείνον που αντιλαμβάνεσαι με τις πέντε ανθρώπινες (ψευδ)αισθήσεις σου. Μα και η λέξη δέσμευση, η λέξη δεσμός αυτές κι αν είναι απόλυτα συνυφασμένες με την αγάπη και δηλώνουν το χρέος που έχεις να δεσμεύεσαι σε όποιον αγαπάς, να τον φροντίζεις για να παραμένει ο δεσμός σας ζωντανός, να κρατιέται γερός , να μη γερνάει, να μην κουράζεται, να αντέχει. Ακόμα και η λέξη δεν, όταν χρησιμοποιείται κατάλληλα μόνο αγάπη εκφράζει. «Δεν είσαι μόνος», «δε θέλω να σε χάσω», «δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος από τότε που ήρθες στη ζωή μου». Ακόμα κι αυτή τη λέξη, την αρνητική, η αγάπη βρίσκει τρόπους να την πάρει με το μέρος της. Έτσι κάνει η αγάπη έρχεται και σου αλλάζει τη ζωή απρόσμενα, απροειδοποίητα, απροσδόκητα χωρίς καν να σε ρωτήσει αν εσύ θες ή αντέχεις αυτήν την αλλαγή. Κι όταν χάνεται σε γεμίζει παραισθήσεις.

Και για το τέλος κράτησα τη δική μου λέξη την πιο αγαπημένη, που ξεχειλίζει αγάπη όταν την προφέρω, τη λέξη Δημήτρης, το όνομά σου μπαμπά μου. Του ανθρώπου που με έμαθε να σκέφτομαι, να προστατεύομαι, να προστατεύω, να αγαπιέμαι, να αγαπώ, να υπάρχω και να ζω.

Σ’ αγαπώ.