«Δε με εμπνέεις πια»

Το έχεις νιώσει, έστω μία φορά, αυτό το συναίσθημα το ιδανικό, που σε αποσυντονίζει για να σε συντονίσει μέσα στο επόμενο δευτερόλεπτο σε μια νέα συχνότητα, αποκλειστικά δική σας. Του έρωτά σας. Και τι έρωτας! Σφοδρός, παθιασμένος, γνήσιος κι αμοιβαίος. Έρωτας σκέτη έμπνευση. Από εκείνους που ακόμα κι αν δε μοιράζονται το ίδιο κρεβάτι, όταν βρίσκονται εκεί, δεν επιτρέπουν στα κορμιά τους να ξεκολλήσουν το ένα από το άλλο. Κι όταν σηκώνονται από αυτό, το μόνο που σκέφτονται είναι το πότε θα ξανά βρεθούν πάνω του. Μα όχι για τη συνουσία, για την ουσία του έρωτα, για την ιεροτελεστία, γι’ αυτό το πριν, για το μετά, για το μοίρασμα, για το δόσιμο, για όλες εκείνες τις αγκαλιές που σε κάνουν να ξεχνάς τις έγνοιες σου, που κουμπώνουν τόσο αψεγάδιαστα, σχεδόν άψογα, σχεδόν τέλεια, χωρίς να περισσεύει κάτι.

Και μη σου κακοφαίνεται η λέξη, γιατί θα ήταν μεγάλο ψέμα να τολμήσει κάποιος να δηλώσει πως ο έρωτας είναι κάτι άλλο πέραν ενός συναπαντήματος των επιθυμιών των ανθρώπων, πέραν μιας ψευδαίσθησης ανιδιοτέλειας κρυμμένη κάτω από το πέπλο μιας ψεύτικης ιδιοτέλειας, της πιο βλαβερής που υπάρχει.

Ερωτεύεσαι λοιπόν κι ξαφνικά νιώθεις πάλι παιδί, όχι όμως διότι είσαι εντελώς αγνός ή αθώος ούτε γιατί σταματάς να ‘σαι καχύποπτος. Θα ήταν ουτοπικό άλλωστε αυτό, το να σου ζητήσει δηλαδή κάποιος να τα αποχωριστείς όλα αυτά κι ούτε το έχει καταφέρει κανείς για να σε πείσει ότι όντως είναι σωτήριο ή έστω χρήσιμο.

Ποιος δε θα δίσταζε; Αφού η καχυποψία είναι το παράσημό σου, εκείνο που επάξια κέρδισες για όσα άντεξες όλα αυτά τα χρόνια, ο προσωπικός σου σύμβουλος, εκείνος που χρειάστηκες πολλές φορές στη ζωή σου για να διακρίνει το ωφέλιμο από το μη κι έτσι να καταλήξεις να διατηρήσεις την καρδιά σου καθαρή και λίγο άδεια, κάπως έτοιμη να γεμίσει από έναν ακόμα έρωτα, έναν ταιριαστό σου. Είναι εκείνη που σου επιτρέπει να κρίνεις σωστά, να συγκρίνεις λογικά, να ξεχωρίζεις, να απορρίπτεις, να σκέφτεσαι, να προφυλάσσεσαι και τελικά είναι εκείνη που σου επιτρέπει να δίνεις τον εαυτό σου, να αφήνεσαι και να μπορείς να ξεπερνάς κάθε προηγούμενη ήττα, κάθε αρνητική σκέψη ή συναίσθημα, κάθε βάρος.

Και γιατί να μην το κάνεις; Αφού ο έρωτας είναι μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης. Σε κάνει να έχεις όρεξη για τα πάντα, γεμίζει τη ζωή σου με χρώματα, φωτεινά, ζεστά, τη γεμίζει με ενέργεια. Σε κάνει να είσαι δραστήριος, να θες να κάνεις τόσα πράγματα, να πας γυμναστήριο, να διαβάσεις ένα βιβλίο παραπάνω, να κάνεις δουλειές στο σπίτι, να πάρεις τηλέφωνο τους γονείς σου και να τους πειράξεις λίγο, έτσι μόνο και μόνο για να τους ακούσεις να γελούν. Έμπνευση ο έρωτας που σε παρακινεί να σκορπίσεις ολόγυρά σου τη θετική του αύρα και να πασπαλίσεις όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, φίλους, γνωστούς, συγγενείς και συνεργάτες με την υπέροχη μαγική αστερόσκονή του. Για όσο καιρό λοιπόν κι αν διαρκεί ο έρωτας δεν είναι τίποτα άλλο από έμπνευση.

Έμπνευση για ζωή, για γνώση, για δημιουργία, για ανακάλυψη λόγων να βελτιώνεσαι, να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Σε ωθεί να υπάρχεις για να ψάχνεις την καλύτερη εκδοχή σου και να την χαρίσεις στην πηγή της: στο πρόσωπο που ερωτεύεσαι και να του ψιθυρίζεις, να του φωνάζεις, να του τραγουδάς ότι σε εμπνέει να του κάνεις αγκαλιές, έρωτα, παιδιά ή απλά πρωινό στο κρεβάτι. Η ουσιαστικότερη έμπνευση και η πιο επικίνδυνη, καθώς ούσα δανεική, έρχεται και φεύγει.

Όταν χάνεται λοιπόν γίνεται, αυτή η ίδια, η πιο αδιαπραγμάτευτη αίτια χωρισμού η οποία μεταγράφεται συνοπτικά στη φράση: «Δε με εμπνέεις πια» που αποτελεί μονάχα μια σκληρή διαπίστωση. Αφήνοντας απ’ έξω λόγους, μη επιρρίπτοντας ευθύνες, ασχολείται με την ετυμηγορία του έρωτα κι είναι σκληρή διότι είναι τόσο μα τόσο μη αναστρέψιμη. Ένα τελεσίγραφο είναι. Γι’ αυτό εσύ, αν τυχόν και κάποια στιγμή το νιώσεις, καλύτερα να μην το πεις πουθενά παρά μόνο στον εαυτό σου. Αυτό ας είναι το πολύ προσωπικό σου. Απομακρύνσου ήσυχα και στην απολογία σου δήλωνε πάντα τόσο ένοχος, όσο κι αθώος, διότι η αρχή, η μέση και το τέλος του έρωτα ορίζονται και καθορίζονται πάντα από δύο ανθρώπους. Δεν έχω λοιπόν τίποτα άλλο πιο αληθινό να σου γράψω από το ότι το τέλος το ορίζει μια μονάχα η έμπνευση που χάνεται. Ούτε  σ’ εκείνον είχα.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!