«Δώσ' μου να δω πού στέλνεις. Τώρα!»

Είναι βραδύ κι εσύ κάθεσαι αναπαυτικά στον καναπέ, στο ένα χέρι έχεις τα αγαπημένα σου πατατάκια και στο άλλο το κινητό,κάτι διαβάζεις και χαζογελάς. Πρέπει να είναι αυτά τα memes αλλά δεν μπορείς να θυμηθείς ξεκάθαρα. Έχεις θολώσει. Ξαφνικά, σου κόπηκε το γέλιο βλέπεις, κόντεψες και να πνιγείς. Όχι, όχι δε σου στάθηκε το πατατάκι στο λαιμό. Κάτι άλλο συνέβη. Το αθώο γέλιο σου διαγράφηκε όταν άκουσες την αξιολάτρευτη φωνή του μελιστάλακτου συντρόφου σου να λέει ότι στέλνεις μηνύματα ύποπτα. Πάλι προσθέτει.

Σκέφτεσαι να κάνεις πως δεν άκουσες. Και συνεχίζεις να τρως τα αγαπημένα σου πατατάκια και να χαζεύεις στο κινητό σου. Επιμένει όμως. Τώρα είναι αδύνατον να κάνεις πως δεν άκουσες. Τώρα ωρύεται. Κοιτάς τον άνθρωπό σου κι εσύ αποσβολωμένος και σκέφτεσαι με ποιο ζώο του ζωικού βασιλείου μοιάζει περισσότερο με ύαινα ή με λιοντάρι. Η φαντασία του καλπάζει μα το χιούμορ σου δε σε έχει εγκαταλείψει ακόμα και κάπως συγκρατείσαι και επιλέγεις να μην απαντήσεις, επιλέγεις τη σιωπή. Όμως κλασσικά ενεργοποιείται ο αμυντικός μηχανισμός σου που διεγείρεται αυτόματα για να διατηρήσει το επίπεδο της ηρεμίας σου σε ένα επιθυμητό και φυσιολογικό επίπεδο και σκας ένα γελάκι, εκείνο το άκρως ειρωνικό, το εριστικό, που τον ερεθίζει απίστευτα, τον ερεθίζει ακόμα περισσότερο. Είναι έτοιμος να εκραγεί και τότε γίνεται το μπαμ -αναμενόμενο πλέον για ‘σένα- και σου αρπάζει το κινητό και μονολογεί ότι απαιτεί να μάθει με ποιον μιλούσες.

Έτσι λοιπόν ή τέλος πάντων κάπως έτσι ο σύντροφος σου σε αδειάζει, καθημερινά, συχνά και συστηματικά.
Σε αδειάζει ένας άνθρωπος που ενώ εσύ έχεις επιλέξει συνειδητά να έχεις δίπλα σου, που τον αγαπάς, που προσπαθείς να είναι ήρεμος και ευτυχισμένος εκείνος εξακολουθεί να σε ζηλεύει αφόρητα, να είναι καχύποπτος απέναντί σου, να σε κατηγορεί για πράγματα που ούτε έχεις κάνει ούτε έχεις σκεφτεί να κάνεις. Σε αδειάζει και σε κουράζει. Μα το κυριότερο και το χειρότερο όλων είναι πως σε προσβάλει. Διότι εσύ στο άκουσμα όλων αυτών που σκέφτεται με το φαντασιόπληκτο μυαλό του και τολμά κιόλας να λέει συνειδητοποιείς δύο πολύ σημαντικά πράγματα. Πρώτον την πασιφανή έλλειψη εμπιστοσύνης προς το πρόσωπό σου και δεύτερον πως ούτε σε ξέρει καθόλου ούτε σε εκτιμά ως άνθρωπο αλλιώς σίγουρα δε θα σε θεωρούσε ικανό για κάτι τέτοιο και δε θα σκηνοθετούσε τέτοια φωσκολικά σενάρια.

Μα κάποιος από τους δύο χρειάζεται να είναι δυνατός συλλογίζεσαι κι έτσι επανέρχεται το χιούμορ σου και σκέφτεσαι πως πραγματικά αδικείται. Τέτοια φαντασία, τέτοιο ταλέντο, κρίμα! Η διακωμώδηση της κατάστασης όμως δεν έσωσε ποτέ κανέναν. Δε θα σώσει ούτε εσάς. Γι’ αυτό μην αποφεύγεις να κοιτάξεις το πρόβλημα κατάματα, μη στρέφεσαι στο χιούμορ σου για να το αποφεύγεις. Δεν είσαι στρουθοκάμηλος. Το πρόβλημα της ζήλιας δε λύνεται έτσι. Βασικά δε λύνεται καθόλου. Διαιωνίζεται και διογκώνεται μονάχα.

Διότι η ζήλια, η παθολογική ζήλια καταλήγει να είναι εμμονή. Και τα σενάρια και οι κατηγορίες ό, τι κι αν κάνεις εσύ μόνο θα πληθαίνουν και θα σε πληγώνουν, δίπλα, τριπλά και τετραπλά κάθε φορά. Σταμάτα λοιπόν να δικαιολογείς τα αδικαιολόγητα, σταμάτα να κολακεύεσαι, σταμάτα να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου και να ταλαιπωρείς κι εσένα και το σύντροφό σου. Διότι κι αυτός ταλαιπωρείται. Δεν το θέλει που σε κατηγορεί χωρίς αιτία κι αφορμή, είναι απλά ο χαρακτήρας του αυτός. Κι ακόμα κι αν ορκίζεται πως θα αλλάξει, δυστυχώς το πιθανότερο είναι να μην μπορέσει. Αφού φτάσατε σε αυτό το σημείο δεν υπάρχει εύκολα επιστροφή, τα όρια καλώς ή κακώς μπαίνουν στην αρχή και δεν τα θέσατε ως πρέπει εσείς οι δύο. Αντίθετα τα καταπατήσατε. Ο ένας τα ξεπέρασε κι ο άλλος το επέτρεψε οπότε η σχέση λήγει άδοξα και υπαίτιοι είστε και οι δύο . Αποχώρηση λοιπόν κι αντίο με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς δεύτερη σκέψη.

Κι αν οπωσδήποτε χρειάζεσαι κάτι να σκεφτείς, σκέψου τον εαυτό σου, πού θα οδηγηθεί η ψυχολογία σου αν συνεχίσεις να διατηρείς αυτή τη σχέση. Φύγε λοιπόν και μη λυπάσαι. Να χαίρεσαι.  Κι αν όντως τον αγάπησες τον άνθρωπο αυτόν να χαίρεσαι δίπλα που εσύ βρήκες τη δύναμη να σας λυτρώσεις. Τέτοια αγάπη πάντοτε να δίνεις και τέτοια να αναζητάς. Μια αγάπη δυνατή, ψύχραιμη, ώριμη κι ωραία που να σου προσφέρει ηρεμία ψυχής, ηρεμία μυαλού, ηρεμία γενικά. Μια αγάπη μόνο πραγματικά σε απογειώνει και σε απελευθερώνει.