Γιατί ο έρωτας μας προκαλεί τόση αμηχανία;

Οι άνθρωποι είμαστε ένα τρίπτυχο που συμπεριλαμβάνει το σώμα, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας γι αυτό χρειάζεται να ακούμε και να ταΐζουμε εξίσου κάθε μία πλευρά μας. Οι περισσότεροι το σώμα το φροντίζουμε. Όταν χτυπάει το κουδουνάκι της πείνας ή του ύπνου το ακούμε και πράττουμε αναλόγως. Τις σκέψεις μας, στην πορεία του χρόνου και μετά από περίσσια σπατάλη εποικοδομητικού χρόνου, μαθαίνουμε να τις ελέγχουμε. Τι συμβαίνει όμως με το θυμικό μας, με τα συναισθήματά μας, με την ψυχή μας; Αυτή είναι που δέχεται το μεγαλύτερο σαμποτάζ, ένα σαμποτάζ το οποίο μας επέβαλε η κοινωνία και τα στερεότυπα μέσα στα οποία μας αναγκάζουν να ζούμε, δήθεν ελεύθεροι δήθεν ευτυχισμένοι. Αυτό είναι παντού διάσπαρτο γύρω μας, μας αγκαλιάζει και μας δημιουργεί το σαράκι του σιγά σιγά, σχεδόν γλυκά κι αθώα μα τόσο ύπουλα, αφού μπαίνει έτσι αθόρυβα μέσα μας και νοτίζει το είναι μας.

Τα αποτελέσματα του φαίνονται αργότερα τη στιγμή, λόγου χάρη, που έχεις επιστρέψει σπίτι και πας να στείλεις μήνυμα στον άνθρωπο με τον οποίο βγήκες ραντεβού αλλά διστάζεις τελικά κι αφήνεις και το κινητό σου ήσυχο και το συναίσθημά σου ανέκφραστο. Ή τη στιγμή που λαμβάνεις ένα μήνυμα κι ενώ το διαβάζεις μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη, δεν απαντάς και σκέφτεσαι πως καλύτερα να περιμένει για να αναρωτηθεί λιγάκι που είσαι, τι κάνεις, γιατί δεν απαντάς. Να πει ότι είσαι πολυάσχολος άνθρωπος. Γιατί όπως είναι καθολικά γνωστό η ανάγνωση κι η απάντηση σ’ ένα μήνυμα διαρκεί ώρες και απαιτεί τέτοια σκέψη και μελέτη, τέτοιο σχεδιασμό και προγραμματισμό που ναι, καλύτερα να περιμένει! Καλύτερα για ποιον;

Για την κατάκτηση θα μου πεις. Αφού το κεφάλαιο έρωτας κατάντησε ένα παιχνίδι στρατηγικής: ποιος θα ρίξει πρώτος ποιον! Πού να τον ρίξει; Κάτω; Στο πάτωμα; Σ’ ένα γκρεμό; Και γιατί να τον ρίξει, είπαμε; Κι εσύ τι είδους ερωτευμένος είσαι όταν τα ζυγίζεις όλα; Εμ, δεν είσαι ερωτευμένος, μπακάλης είσαι και μετράς και προσέχεις να δίνεις μόνο όσα παίρνεις, μη σου πω πως ίσως κλέβεις και στα ρέστα για να βγεις, έστω λίγο παραπάνω, κερδισμένος. Για λίγο όμως γιατί αφού κλέβεις, θα πιαστείς και τότε αντίο. Μόνος θα μείνεις να μετράς, να ζυγίζεις και ν’αναρωτιέσαι τι έκανες λάθος.

Το λάθος σου είναι βασικά ένα: η στάση που κρατάς απέναντι στον έρωτα. Μια στάση στρατηγική, κρυψίνους, μη ξεκάθαρη. Λάθος σου είναι τα όσα δεν έκανες, τα όσα σκέφτηκες αλλά δίστασες, τα όσα φοβήθηκες να κάνεις. Λάθος είναι να μην είσαι ο εαυτός σου.

Να σε πάω όμως πίσω, πολύ πίσω σε κάτι που μάθαμε στα μαθητικά θρανία· την έννοια της αναλογίας τη θυμάσαι; Κάπως έτσι συμβαίνει και στον έρωτα, θα πάρεις όσα δώσεις. Κι αν δεν ήσουν καλός στα μαθηματικά σού έχω κι άλλο επιχείρημα: τους έρωτες τους πρώτους, τους εφηβικούς, τους παιδικούς, τους νεανικούς, ή εκείνον τον ένα τον μεγάλο σου που θα θυμάσαι πάντα. Αυτοί, αυτός ήταν ξεχωριστοί όχι γιατί ήταν πρώτοι αλλά γιατί ήταν αθώοι, διότι όσα έκαναν τα έκαναν από την καρδιά, γι’ αυτό κι είχαν αυθορμητισμό, παρόρμηση, ένταση κι αλήθεια. Τότε, πριν φάμε τις πρώτες ξενέρες κι απογοητευθούμε, πριν μάθουμε πως ο έρωτας σβήνει και μας καίει, ήμασταν ο εαυτός μας. Κι ήταν τόσο όμορφο αυτό.

Τώρα τον πραγματικό εαυτό μας, τον χαρίζουμε σε ελάχιστα άτομα, στους γονείς, στα αδέρφια μας, και σε λίγους καλούς φίλους. Σε όσους δηλαδή εμπιστευόμαστε ότι μας αγαπούν. Με τον τρόπο αυτό λοιπόν κατέληξε η αυθεντικότητά μας να εξαρτάται από κάτι έξω από εμάς, από την εμπιστοσύνη δηλαδή που μας εμπνέει ή όχι ένα άλλο πρόσωπο. Κι αυτό μόνο αρνητικό είναι καθώς αλλοιώνει την προσωπικότητά μας, μας κάνει να λειτουργούμε με προϋποθέσεις. Αν μου φερθείς έτσι, θα σου φερθώ έτσι. Οπότε κι ο έρωτας που θα ζήσουμε θα ‘ναι έρωτας με προϋποθέσεις άρα δεν θα’ ναι έρωτας. Σαν συμβόλαιο θα μοιάζει. Σαν σκάκι, που τα πιόνια του κινούνται δειλά δειλά και φοβισμένα πάνω στη σκακιέρα μιας και γνωρίζουν πως ο αντίπαλος καραδοκεί. Όμως η ζωή δεν είναι σκακιέρα κι οι ερωτευμένοι δεν είναι αντίπαλοι. Γι’ αυτό δοκίμασε την επόμενη φορά που θα ενθουσιαστείς με έναν άνθρωπο να είσαι ο εαυτός σου, να είσαι αληθινός, αυθεντικός, περισσότερο αυθόρμητος λιγότερο σκεπτικός, λιγότερο φοβισμένος.

Στείλε μήνυμα. Μοιράσου όσα νιώθεις. Πες,  «μου λείπεις, θέλω να σε δω». Πες «συγγνώμη ή δε θέλω να μαλώνουμε». Πες κάτι. Απλό. Φέρσου σαν να μην έχεις πληγωθεί. Κι οι υπόλοιποι άνθρωποι που συναντάς έχουν τα τραύματά τους, αυτό δεν το ‘χεις μάθει; Φέρσου όπως θες να σου φερθούν. Αφέσου. Ο έρωτας μένει έξω από καλούπια. Πιασ’ τον, νιωσ’ τον, ζησ’ τον, δωσ’ τον. Δεν μπορούν όλοι να γελούν, να χορεύουν, να μεθούν από έρωτα. Εσύ τολμάς;

ΥΓ.: Ερωτεύσου.