Μια αγάπη που διαρκώς θα σε κάνει καλύτερο

Δε χρειάστηκε πολύ. Από την πρώτη στιγμή, από την πρώτη ματιά. Τα μάτια πάντα τα μάτια κάνουν τη ζημιά. Γελάει και λάμπει, φωτίζει ακόμα και τις πιο σκοτεινές γωνίες του μυαλού σου. Και να που οι σπίθες γίνονται τώρα φλόγες και σε ζεσταίνουν μέσα σου, δίχως να σε καίνε. Ό, τι κι αν πει, είτε σε απογειώνει είτε σε προσγειώνει, είναι ο μόνος ήχος που θέλεις ν’ ακούς κάθε μέρα, χθες, σήμερα, αύριο, για πάντα.

Και η φωνή συνοδεύεται, συμπληρώνεται, ολοκληρώνεται από το μυαλό. Αυτό το οξυδερκές μυαλό που όταν σου ανοίγεται σε κάνει να θες τόσο πολύ να δώσεις ένα φιλί διαρκείας, όλο συναίσθημα και πάθος ή να σκάσεις μια σφαλιάρα απροσδόκητη, έτσι, για να μάθει που όλα τα ξέρει! Και το δηλώνει κιόλας ευθέως κι απροκάλυπτα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έχει και δίκιο, το παραδέχεσαι και το αναγνωρίζεις. Κι αυτό.

Έπειτα η δύναμη! Αυτή η δύναμη που αναβλύζει από μέσα του και τον κάνει να στέκεται όρθιος, ακόμα κι όταν είναι κουρασμένος, βαθιά τραυματισμένος. Την ώρα που κάποιος άλλος άνθρωπος θα είχε, εύλογα, λυγίσει εκείνος, εκεί, στη θέση του, γεμάτος πυγμή και θάρρος να στέκεται, ν’αντιστέκεται σε όποια δυσκολία, σε όποιο πρόβλημα. Άνθρωπος αγέρωχος, ακλόνητος, ο άνθρωπός σου.

Μα κι η ευγένεια, αυτή η φυσική μειλίχια ευγένεια, η μη προσποιητή, που είναι παρούσα σε όποια συναισθηματική κατάσταση κι αν βρίσκεται, είτε έχει θυμό, λύπη, χαρά κι έρωτα. Εκείνη πάντα εκεί, η πιο πιστή σύντροφος.

Για όλα όσα είναι, για όλα όσα προσπαθεί να γίνει, για τον τρόπο που αποδέχεται κάθε μικρή ή μεγάλη ήττα, για το πώς κατορθώνει να ξανά μπαίνει δυναμικά στη μάχη και ν’αγωνίζεται, γνωρίζοντας πως κάθε άνθρωπος δίνει έναν πολύ προσωπικό αγώνα, αποκλειστικά δικό του. Για όλα αυτά σου προκαλεί θαυμασμό. Ούτε καν θυμάσαι πώς ήσουν εσύ προηγουμένως, πριν συναντηθείτε, πριν αγαπηθείτε.

Αγαπιέστε, ούτε κι εσύ ξέρεις πόσο, ταυτόχρονα όμως ανταγωνίζεστε, γιατί θέλεις να είστε ίσοι, να μη μένετε στάσιμοι, να μη μείνει κανείς πίσω και χωριστείτε. Αντίθετα, ο ένας να τραβάει ψηλά, πιο ψηλά τον άλλον. Δυνατός ο ένας, πιο δυνατός ο άλλος. Θαρραλέος ο άλλος πιο θαρραλέος ο ένας. Έξυπνος ο ένας, πιο έξυπνος ο άλλος κι ο συναγωνισμός συνεχίζεται και συνεχίζεται και διατηρείται η σχέση ζωντανή.

Αρκεί βέβαια αυτή τη σκάλα του ανταγωνισμού να την ανεβαίνετε παρέα, να μην είναι κάποιος ούτε πολύ βιαστικός ούτε πολύ αργός. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα βρίσκετε συνεχώς στο ίδιο πάνω κάτω επίπεδο, θα έχετε παρόμοια οπτική του κόσμου, θα μένετε μαζί κι ενωμένοι.

Όλα λοιπόν αυτά τα προτερήματα που θαυμάζεις στο σύντροφό σου αλλά κι εκείνος σ’ εσένα είναι εκείνα τα υλικά, τα άκρως εύφλεκτα, που πυροδοτούν την ανάφλεξη του ανταγωνισμού. Διότι όταν αναγνωρίζεις κάτι πολύ καλό, συνήθως θες να το αποκτήσεις κι εσύ και κάπως έτσι καταλήγετε να γίνεστε διαρκώς καλύτεροι ο ένας μέσα από τον άλλον, ο ένας μαζί με τον άλλον, ο ένας για τον άλλον.

Αν λοιπόν ανήκετε στην κατηγορία των ανθρώπων που δε διστάζει ν’ αναγνωρίσει ότι ο σύντροφός τους είναι καλύτερος σε κάτι, που κάνει την αυτοκριτική του για να βελτιώσει τον εαυτό του, που δεν επαναπαύεται σε όσα ήδη έχει αλλά επιθυμεί διαρκώς το καλύτερο, που δε ζηλεύει κάτι που δεν έχει ή έχει σε μικρότερο βαθμό άλλα το θαυμάζει κι επιθυμεί να το αποκτήσει, τότε είστε ιδανικό ζευγάρι. Ιδανικό όχι γιατί είστε τέλειοι ή δεν έχετε προβλήματα, αλλά γιατί έχετε κατορθώσει να είστε και οι δύο δυνατοί κι έτσι όπως προχωράτε πλάι πλάι, αν κάποια στιγμή ο ένας από τους δύο παραπατήσει ο άλλος θα’ναι ικανός να τον επαναφέρει στη θέση του, δίπλα του ψιθυρίζοντάς του, ώστε κανείς άλλος ποτέ, να μην ακούσει: «Εδώ θα είμαι κοντά σου, δε φεύγω ποτέ.  Εσύ το μόνο που θέλω να με φιλάς, τα αλλά ασ’ τα σ’εμένα αρκεί να μ’ αγαπάς.»