Μια ολόκληρη εβδομάδα χωρίς ηλεκτρισμό

Πολλά πράγματα αλλάζουν στη ζωή μας. Κάποιες αλλαγές πραγματικά βελτιώνουν την ποιότητά της. Γίνονται και απλά νιώθουμε πως η ζωή μάς χαμογελάει. Πιστεύουμε πως μας έτυχε το τζόκερ. Αισθανόμαστε οι πιο τυχεροί άνθρωποι σε ολόκληρο το γαλαξία. Κάποιες άλλες τις έχουμε συνηθίσει, μας έχουν γίνει απαραίτητες σαν το οξυγόνο που εισπνέουμε. Αυτές έχουν αλλάξει ριζικά την καθημερινότητά μας κι ούτε που καταλάβαμε πώς μαζί με την αλλαγή, τη βελτίωση και τη θετική εξέλιξη, έφεραν κι έναν αέρα αποξένωσης στις ανθρώπινες σχέσεις. Πράγματα που άλλοτε φάνταζαν ωραία τώρα έχουν καταντήσει ρουτίνα κι εμείς έχουμε αναπτύξει μαζί τους μία σχέση εξάρτησης, μία σχέση που μας κρατά δέσμιους, φυλακισμένους. Πάμε λοιπόν για μια βδομάδα πίσω; Για να παρατηρήσουμε λιγάκι και τον εαυτό μας.

Μια εβδομάδα χωρίς ηλεκτρισμό. Μια ολόκληρη εβδομάδα. Τι θα έκανες; Το κινητό σου δε θα είχε μπαταρία, το Netflix θα ήταν μια μακρινή ανάμνηση. Αν είσαι εργασιομανής θα άφηνες πίσω το νέο project, θα γέμιζε ο φάκελος με τα εισερχόμενα κι όλα αυτά ταυτόχρονα για όλους. Σαν να παγώνει ο χρόνος και να σε αφήνει ελεύθερο να ζήσεις. Ελεύθερο, ναι. Κι αν τώρα σου φαίνεται τρελό και δεν μπορείς να σκεφτείς ούτε μια ώρα χωρίς το κλιματιστικό αναμμένο, αν το ζούσες ίσως να αναθεωρούσες κάποιες πεποιθήσεις σου. Ίσως να συνειδητοποιούσες πως είσαι ικανός να ζήσεις και χωρίς αυτά, όχι πιο άνετα, μα πιθανώς πιο ουσιαστικά.

Η πρώτη μέρα θα ήταν καταστροφική. Θα καταρρέαμε. Πανικόβλητοι θα τρέχαμε στο σούπερ μάρκετ να προμηθευτούμε τρόφιμα που δεν απαιτούν ψυγείο, θα βάζαμε το κινητό μας στην υπέρ εξοικονόμηση ενέργειας και θα κάναμε μόνο τα άκρως απαραίτητα τηλεφωνήματα· ούτε Facebook ούτε Tik Tok. Μετά θα τρέχαμε να αγοράσουμε κεριά, πολλά κεριά, φακούς και μπαταρίες ώστε να είμαστε βέβαιοι πως θα μπορούμε έστω να βλέπουμε και να μη μας βρει ξανά το φως μες στις μελανιές, σακατεμένους από τις γωνίες των επίπλων. Και το βράδυ σπίτι.

Το πρώτο βράδυ θα κυλούσε ήρεμα. Ίσως συζητούσαμε με τους αγαπημένους μας και μετά με κλειστή τηλεόραση κι ανοιχτή καρδιά, ίσως αποκοιμιόμασταν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, σφιχταγκαλιασμένοι για να μην κρυώνουμε.

Το πρωί όλοι θα ξυπνούσαμε κάπως αγχωμένοι, κάπως αμήχανοι και μουδιασμένοι. Κάτι θα μας έλειπε. Το ζεστό απολαυστικό πρωινό ντουζ και η μυρωδιά του φρεσκοκομμένου espresso. Μα θα επιβιώναμε και χωρίς αυτά. Δύσκολο να ξεβολεύεσαι όντως, εκτός κι αν είναι για να βολευτείς καλύτερα. Θα πλενόμασταν με κρύο νερό και θα ξυπνούσε κάθε κύτταρο του κορμιού μας. Μετά θα ανάβαμε το γκαζάκι και θα βράζαμε νερό για να φτιάξουμε έναν καφέ και θα τρώγαμε ένα μήλο ή μια μπανάνα. Μετά θα πηγαίναμε στη δουλειά. Οι καθηγητές, οι οδηγοί, οι ψυχολόγοι, οι δικηγόροι, κάποιοι γιατροί, οι συγγραφείς, οι πωλητές κι ένα σωρό ακόμα επαγγελματίες θα μπορούσαν να κάνουν τη δουλειά τους, φυσικά όχι με την ίδια άνεση. Άλλοι πάλι θα ήταν ανήμποροι να κάνουν το οτιδήποτε χωρίς ρεύμα στην εργασία τους κι έτσι θα κατέρρεε όλη η λογική πίσω από τη δουλειά τους, αναγκάζοντάς τους σε μια πρωτόγνωρη εφευρετικότητα. Οι μαθητές κι οι φοιτητές θα εξακολουθούσαν να έχουν τη ρουτίνα τους απλά όλοι θα επιστρέφαμε στο σπίτι πριν δύσει ο ήλιος. Το μόνο ρολόι που θα χρειαζόμασταν θα ήταν εκείνος.

Οι μέρες θα κυλούσαν πιο γρήγορα και τα βράδια πιο ευχάριστα. Θα παίζαμε επιτραπέζια υπό το φως των κεριών, θα συζητούσαμε, θα κάναμε έρωτα και αγκαλιές. Θα ξανά αγαπιόμασταν, θα ξανά δενομασταν. Θα βλέπαμε ο ένας τα μάτια του άλλου και το βλέμμα, τη ματιά που κρύβεται συνήθως πίσω από την οθόνη. Θα τρώγαμε λιγότερο και μόνο όταν πεινούσαμε και θα βλέπαμε πόσο ωραία γεύση έχουν όταν πραγματικά τα λαχταράς! Θα βρισκόμασταν με φίλους, θα τραγουδούσαμε όλοι μαζί τα αγαπημένα μας τραγούδια. Πώς αλλιώς να αντέξει η ψυχή τις τόσες αλλαγές, αν όχι με μουσική;

Θα περνούσαμε χρόνο πολύ χρόνο με τα παιδιά μας. Θα γινόμασταν ωραία πρότυπα. Θα μιλούσαμε; Θα μιλούσαν κι αυτά. Θα γελούσαμε; Θα γελούσαν κι αυτά. Μας μιμούνται, όπως και τώρα που χανόμαστε με τις ώρες στο κινητό. Μας μιμούνται και μας μοιάζουν. Θα φροντίζαμε περισσότερο τα κατοικίδιά μας, θα τα χαϊδεύαμε, θα παίζαμε μαζί τους, θα τα κάναμε πολύ ευτυχισμένα κι εκείνα ως ανταπόδοση θα μάς εκτόξευαν σφαίρες αγάπης.

Θα είχαμε χρόνο. Θα επενδύαμε τον χρόνο μας. Δε θα τον πετούσαμε, δε θα τον σπαταλούσαμε. Στην αρχή από βαρεμάρα θα ασχολούμασταν με τους άλλους ανθρώπους, γιατί δε θα είχαμε τίποτα άλλο να κάνουμε. Μα μετά; Μετά από μια βδομάδα χωρίς  ηλεκτρισμό, χωρίς ίντερνετ τι θα γινόταν; Μάλλον ακόμη πιο μεγάλες αλλαγές. Αλλαγές παρουσίας ή αλλαγές απουσίας. Μα σίγουρα ουσίας.