Στην εκπνοή του έρωτα

Η σχέση φτάνει στο σημείο λίγο πριν το φινάλε. Όμως δεν το ανακοινώνεις εσύ. Ούτε και το αναγνωρίζεις. Δεν είναι ανωριμότητα, αδιαφορία, εγωισμός, αμέλεια, αφέλεια. Μπορεί να είναι κι όλα αυτά μαζί. Δεν έχει σημασία. Το σημαντικό είναι πως ευτυχώς κάποιος το αναγνώρισε. Ορίζει το τέρμα που αρνείσαι πεισματικά και φεύγει πριν εξαφανιστεί δια πάντως ό, τι όμορφο ζήσατε. Δίνοντας, με την επιλογή αυτή, ένα τέλος τιμητικό κι όχι μια ανούσια παράταση. Γενναία η απόφαση λοιπόν κι ας βγαίνει έτσι ο κακός της ιστορίας σου. Αθώος βέβαια κι εσύ στην ετυμηγορία. Είχαμε αισθήματα εμείς κύριε Πρόεδρε, αγαπήσαμε!

Κι έτσι ακολουθούν τα γνωστά και τετριμμένα. Η πρωινή καλημέρα από δεδομένη καταλήγει ζητούμενη και καληνύχτα, λες στους τέσσερίς σου τοίχους. Αφού ριζώσει λοιπόν για τα καλά η απουσία, έρχονται οι αποφάσεις. Ώρα γι’ αλλαγές, να αποφύγουμε την πραγματικότητα, όσο περισσότερο μπορούμε. Σπίτι, διεύθυνση, παρέες, στέκια. Μπορεί ζωή ολόκληρη να φέρεις τούμπα, έχοντας  την πεποίθηση ότι έτσι θα’ ναι πιο εύκολο να ξεχαστεί. Σε αγάπησε μ’ έναν τρόπο διαφορετικό που δεν κατάφερες να κατανοήσεις κι έτσι υποτίμησες όσες αισθήσεις δεν αναγνώρισε η μύτη κι αφή σου με μια πρώτη γρήγορη επαφή.

Μπορεί καιρό μετά να νιώσεις πως θα ήθελες μια δεύτερη τζούρα, κάπως να καταλάβεις καλύτερα την αύρα του, μα τότε τα πράγματα ίσως να είναι χειρότερα. Γιατί πλέον θα υπάρχει η γνώση και δε θα έχεις πια τη δικαιολογία του πρωτάρη. Είσαι σίγουρος πως αυτό που με τόση ευκολία ξεστομίζεις είναι όντως αυτό που επιθυμείς να κάνεις; Ή πάλι νικούν πανηγυρικά η επιπολαιότητα κι ο εγωισμός σου; Διότι ξέρεις καλά πως όσα έχεις αποφασίσει πραγματικά να κάνεις, δεν τα ανακοινώνεις τόσο παθιασμένα κι έντονα. Όσα ανακοινώνονται εξυπηρετούν πάντα μια σκοπιμότητα, έχουν έναν πολύ συγκεκριμένο σκοπό. Η πραγματική θέληση γι’ αλλαγή, αντίθετα, στέκεται μεγαλειώδης στη σιωπή .

Κι έτσι, όσα κι αν πεις, το πρώην ταίρι σου δε θα το πείσεις ποτέ. Θα βρει τη ρωγμή στις υποσχέσεις σου, θα βρει από πού μπάζει ο αέρας. Πες κι άλλα λοιπόν, αν θες. Μα ίσως η αλήθεια να μην μπορεί να βαλθεί σε λέξεις, γιατί υπάρχει στα μάτια και καίει. Οπότε αντί να ανοίγεις το στόμα, χαμηλώνοντας το βλέμμα, σήκωσε τα μάτια και κοίτα άλλα δύο, που ψάχνουν κι αυτά τις απαντήσεις τους.

Πολλά όλ’ αυτά και δύσκολα. Για να γίνουν πρέπει να προσπαθήσεις πολύ, να κάνεις την αυτοκριτική σου, να σπάσεις και να ξανακολλήσεις, κάπως να αναγεννηθείς. Μα πριν από αυτό, χρειάζεται να επουλωθείς, να μη σκέφτεσαι νικητές και χαμένους, να μη νοιάζεσαι, να μην αναζητάς, να μη ζεις στις αναμνήσεις. Χρειάζεται να καταφέρεις  να μη στεναχωριέσαι που ζείτε χωριστά. Χρειάζεται να ωριμάσεις, να βελτιωθείς, να μάθεις τι έρωτα ζητάς κι αν έχει να στον δώσει.

Ο χωρισμός απαιτεί ακόμα περισσότερη ωριμότητα κι από την ίδια τη σχέση. Φέρσου ώριμα και πού ξέρεις ίσως και να ξανασυναντηθείτε. Αν αγαπηθήκατε, αυτό δε χάνεται. Γι’ αυτό γύρισε σελίδα και στο επόμενο κεφάλαιο φρόντισε να κάνει την εμφάνισή της η βελτιωμένη εκδοχή του εαυτού σου. Και τότε θα ξαναγίνει το δικαστήριο, μα αυτή τη φορά δε θα παρευρεθεί κανείς. Λύεται η συνεδρίασις κύριε Πρόεδρε, ένοχοι κι αθώοι κι οι δυο τελικά. Μάρτυς μου ο έρωτας.