Θυμάμαι, αλλά δε φοβάμαι πια!

Πότε μου δεν κατάλαβα γιατί τόσος ντόρος σήμερα. Τι ακριβώς συμβολίζει αυτή η μέρα ποτέ δεν κατάλαβα ούτε καταλαβαίνω γιατί -σχεδόν όλοι- την έχουν συνδέσει με κάτι αρνητικό. Τι εννοώ;

Εκείνοι που διαβάζουν ή αναρτούν δημοσιεύσεις κατά της βίας ή υπέρ των γυναικών, πόσο στ’ αλήθεια ξέρουν όλα αυτά τι σημαίνουν; Αν πράγματι ήξεραν, σήμερα θα γιόρταζαν. Διότι σήμερα είναι μέρα χαράς! Σήμερα, όπως και κάθε μέρα, κάθε κακοποιημένη γυναίκα -πιθανόν εσύ-, οφείλει να γιορτάζει, γιατί πλέον έχει φωνή, δύναμη, δικαίωμα στη ζωή. Η σημερινή μέρα συμβολίζει την απελευθέρωση. Απελευθέρωση από συναισθηματικά δεσμά, από φόβους, από ανασφάλειες, ακόμα και από τον άνθρωπο που κάποτε έβαζες πάνω από τον εαυτό σου. Τον αγαπούσες, δήλωνες! Εγωιστικό πλάσμα. Πώς, αλήθεια, μπορεί να αγαπά κάποιον άλλον, κάποια που δεν αγαπά, δε φροντίζει, δε σέβεται, δε στηρίζει ούτε τον εαυτό της; Αυτό δεν ήταν αγάπη, ήταν εξάρτηση. Και όπως όλες οι εξαρτήσεις, ενέχει παθογένεια και ως παθογένεια είναι άκρως επικίνδυνη.

Ο κίνδυνος, λοιπόν, που ελλοχεύει μια κακοποιημένη γυναίκα έγκειται στη θυματοποίηση. Διότι η θυματοποίηση είναι ξεκάθαρα επιλογή και κάποιες φορές καταλήγει να γίνει και στάση ζωής. Σκέψου πόσο βολικό, πόσο εύκολο, πόσο υποκριτικό είναι να αποδίδεις ευθύνες μόνο σ’ εκείνον. Εκείνος είναι αυτός που είναι, καλή μου. Εκείνος που, παρότι είδες τα σημάδια, κάποτε ερωτεύτηκες και έζησες μαζί του. Εκείνος δε σε ξεγέλασε. Ήταν μέσα στην «αρρώστια» του αυθεντικός!

Εσύ όμως; Τι έκανες όταν σε χτυπούσε; Τι έκανες όταν σε ταπείνωνε; Όταν σε προσέβαλε; Όταν σε περιόριζε; Τι έκανες όταν σου απαγόρευσε να κάνεις ό,τι αγαπάς; Όταν σε άλλαζε και σε μεταμόρφωνε σε ένα άβουλο, αδύναμο, ευάλωτο πλάσμα;

Να σου πω εγώ τι έκανα; Το δέχθηκα, το αποδέχθηκα και καταδέχθηκα να παίξω αυτό το ρόλο. Μέχρι που μια μέρα αποφάσισα ότι δε μου ταιριάζει πια. Αν, λοιπόν, όντως, δε σου άρεσε σταματά να τον κατηγορείς, σταμάτα να μοιρολατρείς. Γίνε η γυναίκα που ήθελες να γίνεις όταν -στο όνομα της αγάπης – απαρνήθηκες τον εαυτό σου. Εσύ το έκανες, όχι αυτός. Εσύ!

Δεν είσαι θύμα, λοιπόν. Κι αν συνεχίσεις να ζεις με κακία, κατηγορίες κι επικρίσεις, να αποφεύγεις να αναλάβεις την ευθύνη σου, επιλέγεις τη διαιώνιση της θυματοποίησής σου. Κι έτσι, αν δεν είσαι θύμα στα ίδια χέρια, θα καταλήξεις να γίνεις πάλι, στα χέρια κάποιου άλλου.

Το οριστικό τέλος στην κακοποίηση φέρει η ανάληψη της προσωπικής σου ευθύνης. Κάθε ελεύθερη γυναίκα, όταν θέλει να είναι πραγματικά ελεύθερη, οφείλει να παραδέχεται την ευθύνη και να δέχεται τις συνέπειες κάθε πράξης και επιλογής της.

Χαμογέλα, λοιπόν, σήμερα! Κι αν δεν έχεις βρει ακόμα τη δύναμη να αποδεσμευτείς, αν η ζωή σου δεν έχει πάρει -προς το παρόν- το δρόμο που θα ήθελες, μη στεναχωριέσαι! Να ονειρεύεσαι, αλλά και να στοχεύεις. Οι άνθρωποι πρέπει να βαφτίζουν τα όνειρά τους στόχους και να προσπαθούν ολοκληρωτικά μέχρι να τους πετύχουν.

Έχε πίστη, λοιπόν, και μη σπαταλάς φαιά ουσία σκεπτόμενη τα αρνητικά. Άλλαξε τη σκέψη σου. Να αναρωτιέσαι τι κατάφεραν όλα αυτά να σε διδάξουν. Να είσαι αισιόδοξη, γιατί έχεις ακόμα δρόμο μπροστά σου.

Ξέρεις η κακοποίηση δε σταματά τη στιγμή που φεύγεις. Για την ακρίβεια, γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Από εκείνη τη στιγμή και μετά αρχίζεις να συνειδητοποιείς τι συνέβη. Και μέχρι να εξουδετερωθεί όλη αυτή η τοξικότητα που έζησες, θα συμβούν πολλά. Θα κλάψεις, θα πενθήσεις για εσένα, για εκείνον, για εσάς. Θα πέσεις χαμηλά, θα μείνεις χαμηλά για όσο χρειαστεί, θα διώξεις ανθρώπους από τη ζωή σου, θα προσπεράσεις άλλους, θα αδιαφορήσεις για πολλές νέες ευκαιρίες και για ανθρώπους που θα συναντήσεις.

Μέχρι πότε θα συμβαίνει αυτό; Μέχρι να εμπεδώσεις την πραγματική αλήθεια και τότε θα σηκωθείς. Τότε θα ανθίσεις! Χαμογέλα, λοιπόν, λίγο. Χαμογέλα τώρα! Χαμογέλα ξανά! Είσαι εσύ πιο σοφή, πιο δυνατή, πιο δική σου. Και όλα όσα χρειάζεσαι είναι στο χέρι σου να τα διεκδικήσεις. Μη σε ξανακούσω, λοιπόν, να απαγγείλλεις κατηγορίες σε εκείνον, για τις δικές σου επιλογές. Ειδικά μια τέτοια μέρα. Είναι σαν να την σπιλώνεις.

Σήμερα είναι ημέρα χαράς. Συμβολίζει την απελευθέρωσή σου. Την επιλογή σου να απελευθερωθείς. Απελευθερώθηκες, καλή μου. Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνώ. Θυμάμαι, αλλά δε φοβάμαι. Πια.

Υ.Γ. Ευελπιστώντας να δώσω δύναμη και ίσως λίγη έμπνευση σε όσες γυναίκες δεν έχουν βρει ακόμα τη δύναμη να φύγουν!

Με αγάπη,

Η θεραπεία της αυτοκριτικής