«Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι, γιατί ο έρωτας είναι ο χειρότερος τρόπος να γνωριστούν», έχει γράψει ο Τάσος Λειβαδίτης και πόσο δίκιο έχει. Ένας κύκλος φαύλος δεν είναι ο έρωτας; Κάθε φορά που κλείνει, ανοίγει ξανά. Μετά από έναν χωρισμό έρχεται ένα νέο συναπάντημα με κάποιον άλλον άνθρωπο, διαφορετικό, καινούριο. Αυτό το διαφορετικό ξενίζει σίγουρα, γιατί ο ερωτευμένος -όταν είναι όντως ερωτευμένος- δε θέλει κανέναν άλλο εκτός από εκείνον τον έναν άνθρωπο που κάνει την καρδιά του να χτυπά δυνατά και το κορμί του να παίρνει φωτιά, ξεχνώντας πως ο έρωτας είναι απλώς ένα συναίσθημα, και μάλιστα θνησιγενές, το οποίο από την πρώτη στιγμή που ξεκινά πλησιάζει και στο τέλος του. Η αρχή του έρωτα με άλλα λόγια είναι ταυτόχρονα κι η αφετηρία για το τέλος του! Το χειρότερο δεν είναι όμως αυτό αλλά το ότι δεν τελειώνει ταυτόχρονα και για τους δύο ανθρώπους. Πόσο πιο ωραία κι ανέμελη θα ήταν η ζωή. Πόσο πιο απλή χωρίς πόνο, ποτό, κλάμα, δράμα, παγωτό και τόσα αναπάντητα γιατί.
Και άντε τελειώνει ο έρωτας, λήγει και η σχέση. Τι έπεται μετά; Η περίοδος ανάρρωσης, η οποία καλώς ή κακώς δεν έχει ούτε συγκεκριμένη διάρκεια ούτε αντιμετωπίζεται με φαρμακευτική αγωγή. Πρόκειται για μια περίοδο που κάθε άνθρωπος βιώνει διαφορετικά, δηλαδή στεναχωριέται για όσο θέλει κι αντιδρά όπως του ταιριάζει, όπως του βγαίνει. Γι’ αυτό καλό θα ήταν να μην καταπιέζονται τα συναισθήματα, αλλά να βγαίνουν στην επιφάνεια, να εκτονώνονται και μετά από καιρό ακόμα και να παύουν να υφίστανται. Άλλωστε πώς αλλιώς είναι δυνατόν να να ξεπεράσεις έναν άνθρωπο και όσα έχει ζήσει μαζί του, αν όχι με χρόνο, περισυλλογή και αυτοκριτική;
Όλα αυτά είναι λογικά κι αναμενόμενα. Τι γίνεται όμως όταν ένας από τους προχωρά πρώτος τη ζωή του κάνοντας μια νέα σχέση; Εδώ οι περισσότεροι άνθρωποι, εξαιτίας του εγωισμού τους που πληγώνεται αρχίζουν να σκέφτονται πως δεν ήταν αρκετοί για τον πρώην σύντροφό τους, πως δεν μπόρεσαν να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες του κι έτσι προτίμησε κάποιο άλλο πρόσωπο αντί να μείνει στη σχέση που είχε. Ένα σωρό σκέψεις γεμάτες ανασφάλεια τριγυρνούν στο κουρασμένο πια από την πολλή σκέψη μυαλό που προσπαθεί να βγάλει ένα συμπέρασμα λογικό, που να κατανοεί και κυρίως να αποδέχεται. Αδίκως.
Είναι απλό, όταν δύο άνθρωποι δεν τα βρίσκουν χωρίζουν. Το τι νιώθουν, τι αισθάνονται, τι θέλουν, τι φοβούνται, αλλά και τι θα γίνει μελλοντικά είναι άλλη ιστορία. Έτσι λοιπόν δε χρειάζεται να σκέφτεται κάποιος γιατί ο άλλος έκανε μια νέα σχέση. Αυτή είναι μια απόλυτα φυσιολογική εξέλιξη και μάλιστα η πλέον αναμενόμενη.
Το να κάνει μια σχέση ο πρώην σύντροφος ενός ανθρώπου δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με λιποψυχία, αλλά με ανακούφιση. Όταν υπάρχει αγάπη και αληθινό ενδιαφέρον ανάμεσα σε δύο πρώην συντρόφους τότε η επιλογή του ενός να προχωρήσει ή καλύτερα να προσπαθήσει να πάει παρακάτω, μπορεί να λειτουργήσει ανακουφιστικά και για τον άλλον. Τι σημαίνει κάτι τέτοιο; Πως είναι πραγματικά απελευθέρωση να προχωρά ο πρώην σύντροφος, γιατί αν και στην αρχή πονά αρκετά, στην πορεία κάνει τον άλλον που εξακολουθεί να είναι ελεύθερος να προχωρήσει κι ο ίδιος. Έχοντας επίγνωση της κατάστασης, μπορεί πιο εύκολα να πετάξει το πέπλο της θλίψης από πάνω του. Μπορεί πιο εύκολα να δώσει ευκαιρίες σε άλλους ανθρώπους, να προχωρήσει, να δώσει τέλος στις προσδοκίες που ακόμα έχει, να κάνει μια νέα αρχή -ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Και ποιος ξέρει, ίσως κάποτε ξανασυναντηθούν, ίσως και όχι. Αυτό τελικά λίγη σημασία έχει. Εκείνο που μετράει είναι να είναι κι οι δυο ευτυχισμένοι, μαζί και χωριά. Αν όχι μαζί, χώρια.
Συντάκτης: Κωνσταντίνα Ραυτοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
