Τώρα λες πως αγαπάς, μα μέχρι πότε;

«Ό, τι κι αν γίνει εγώ σ’αγαπώ κι έτσι θα μείνει.» Πόσες φορές αλήθεια, την έχεις ακούσει αυτή τη φράση; Πόσες την έχεις πει κι εσύ;

Ωραία ακούγεται. Το θέλω, το αγαπώ πόσο αρμονικά είναι όταν τα τοποθετείς μέσα σε μία μόνο πρόταση. Κύρια χωρίς να υποτάσσεται το ένα στο άλλο, αντιθέτως στέκονται δίπλα δίπλα ίσο προς ίσο. Δίχως αντιθέσεις δίχως διλήμματα , δίχως αλλά. Διότι έτσι είναι τα πράγματα όταν αγαπάς κι όταν αγαπιέσαι ή καλύτερα έτσι θα έπρεπε να είναι. Να μην είναι δηλαδή η αγάπη ανθρώπινη, να μη γίνεται αδύναμη, να μη σπάει, να μη λυγίζει, να μην μπορεί να ηττηθεί. Πιο απλά να μη χρειάζεται προϋποθέσεις. Ούτε όμως κι εσύ! Αλλά να τη νιώθεις, να τη δίνεις και να τη δείχνεις έμπρακτα, με λέξεις σε απόλυτή αντιστοιχία με τις κατάλληλες ίδιες πράξεις, τίποτα λιγότερο.

Ούτε να δίνει ούτε να ζητά εξηγήσεις χρειάζεται η αγάπη διότι πάλι με τον τρόπο αυτό μικραίνει, γίνεται ανθρώπινη. Πολλά πράγματα θες να εξηγήσεις μέσα στην προσπάθειά σου να τα εκλογικεύσεις και να τα φέρεις στα μέτρα σου, να τα θέσεις εντός των τετριμμένων ανθρωπίνων ορίων σου, όπως τον καιρό ή πώς προκαλείται το δάκρυ ή πώς φτιάχνεται ένα αεροπλάνο.

Ό, τι εξηγείς, αυτομάτως το κατακτάς. Όμως την αγάπη δεν μπορείς, ούτε και σου επιτρέπεται. Η αγάπη όταν είναι αληθινή, είναι ιερή. Λίγοι λοιπόν άνθρωποι μπορούν να πουν τη φράση και πραγματικά να την εννοούν. Βλέπεις, θέλει τόλμη για να την τηρήσεις χωρίς να γίνεις ιερόσυλος. Έχεις άραγε σκεφτεί, όταν το λες αυτό τι ακριβώς δηλώνεις; Δήλωση είναι, όχι υπόσχεση. Δήλωση αφοσίωσης κι εκδήλωση αδυναμίας, της δικής σου. Όπως τα παιδιά που όταν θέλουν κάτι, κλαίνε, πέφτουν κάτω, χτυπιούνται και δε σταματούν μέχρι να το αποκτήσουν, έτσι μοιάζεις κι εσύ όταν λες αυτή τη φράση. Σαν παιδί, που τα παίζει όλα για όλα.

Τι όμως έχεις να κερδίσεις, όταν το τέλος έχει ήδη έρθει; Το έχεις σκεφτεί ποτέ; Κι αν εκείνη δηλαδή τη στιγμή, κάνει ο άνθρωπός σου την ανατροπή και σου πει πως δεν είσαι αρκετός; Θα εξακολουθείς να δηλώνεις άνευ όρων αγάπη; Ή θα πεις πως έχει θράσος; Θα το δεχόσουν; Κι αν ναι, για πόσο; Και στον καθρέφτη σου τι θα έλεγες; Για πόσο θα άντεχες να κρύβεσαι από τον εαυτό σου;

Δυστυχώς η αγάπη έχει κι αυτή όρια κι αυτά τα διαλέγεις εσύ, ανάλογα με το τι επιτρέπεις κάθε φορά στους υπόλοιπους ανθρώπους. Δεν αγαπάς κάποιον άνθρωπο, έτσι άνευ όρων τόσο εύκολα. Τον αγαπάς για όσα έζησες μαζί του και για όσα σχεδίασες μαζί του. Αλλά δεν αγαπάς ανιδιοτελώς, αγαπάς ανθρώπινα γιατί αυτό είσαι, άνθρωπος με αδυναμίες.

Παρ’ όλα αυτά, εσύ δεν κρατιέσαι, όταν έρχεται εκείνη η ώρα η κρίσιμη, του χωρισμού συνήθως, που κάτι πρέπει να πεις. Λίγο για να δραματοποιήσεις την κατάσταση, λίγο για να κάνεις ένα κλείσιμο λίγο θεατράλε και να, που γίνεσαι ψεύτης και δηλητηριάζεις σιγά σιγά την αγάπη. Δηλώνεις πως αγαπάς και μάλιστα δίνεις χίλιους δύο λόγους που νιώθεις έτσι. Λες ψέματα.

Στον εαυτό σου πρώτα πρώτα.

Πιθανότατα σε λίγους μήνες, το πολύ σε ένα χρόνο, θα το σκέφτεσαι και θα γελάς, που είπες κάτι τέτοιο. Θα έχεις αλλάξει σύντροφο, θα είσαι καλά και θα αναρωτιέσαι γιατί έκανες όσα έκανες και γιατί τα είπες. Δεν άξιζε, θα λες. Και τότε η αγάπη θα σε χειροκροτήσει για την άριστη υποκριτική σου δυνατότητα. Μέχρι κι εκείνη παραλίγο να ξεγελάσεις.

Ωστόσο οι άνθρωποι είναι πιο πονηροί και το αναγνωρίζουν πιο εύκολα το ψέμα. Αναγνωρίζουν πως τα λόγια δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από έκρηξη ειλικρίνειας ειπωμένη σε μια συγκεκριμένη περίσταση. Τα λόγια δε συνιστούν πάντα την αλήθεια. Το αντίθετο, πολύ συχνά αντί να την επιβεβαιώνουν τη ματαιώνουν, την πληγώνουν. Αθέλητα ωστόσο και χωρίς αρνητικό σκοπό. Καθώς δε λέγονται για να κοροϊδέψουν, μα για να πείσουν κάποιον να μείνει. Κάποιον που δεν του αρκούσε αυτό που έπαιρνε από εσένα, δεν του αρκούσε αυτό που είχες να του δώσεις.

Τι λόγο έχεις λοιπόν να δηλώνεις άνευ όρων αγάπη; Ποιος κέρδισε έτσι; Ποιος δεν πέταξε το έπαθλο, όταν, στην προσπάθεια να το κατακτήσει, έχασε τον εαυτό του; Μην παγιδεύεσαι στην πλεκτάνη, αυτό δεν είναι αγάπη αλλά ο καλά κρυμμένος εγωισμός, που δε θέλει να δεχθεί πως η σχέση δεν πήρε την τρόπο που ήθελε και μάταια προσπαθεί.

Φτάνοντας στο τέλος, δε θα μπορούσα να μην αναφέρω όλη την αλήθεια, τη δική μου έστω αλήθεια. Υπάρχουν φορές που όταν σου το λένε αυτό ή όταν το λες, όντως ισχύει. Αλλά δεν μπορείς να το ξέρεις τη στιγμή που το ακούς ή το λες. Δεν το γνωρίζεις διότι η ανατροπή της καθημερινότητας που φέρει ο χωρισμός, σε αποδιοργανώνει και είναι όλα θολά, θαμπά μέσα σου, ακόμα και τα συναισθήματά σου. Χρειάζεται να περάσει αρκετός καιρός για να το μάθεις. Ίσως η αγάπη μείνει, ίσως εκδηλωθεί σαν ένα απλό μα γνήσιο ενδιαφέρον, σαν ένα «χρόνια πολλά», σαν ένα, «είσαι καλά;».

Η γνήσια αγάπη δε χρειάζεται καμία υπόσχεση. Η αληθινή αγάπη δε χρειάζεται ούτε καν τον άλλον άνθρωπο για να υπάρχει. Υπάρχει, μένει, παραμένει μέσα σου, αν τελικά παραμείνει. Εγώ τέτοια αγάπη πάντως δεν την θέλω, με ξεπερνά, την αρνούμαι. Προτιμώ κάποιον να μ’ αγαπά λιγότερο και να υπάρχει στη ζωή μου. Τέτοια αγάπη θέλω και μόνο τέτοια δίνω. Εσύ;