Στις 28 Φεβρουαρίου 2023, το ρολόι σταμάτησε στις 23:21. Δύο τρένα συγκρούστηκαν μετωπικά στα Τέμπη, παρασύροντας στον θάνατο 57 ανθρώπους. Ανθρώπους σαν εσένα, εμένα, τον γείτονά σου, τη συμφοιτήτριά σου από τη σχολή, τους κολλητούς σου, τα αδέρφια σου. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, φωτιά, κραυγές και απόλυτο σκοτάδι σκέπασαν τις ράγες. Και από τότε, το ίδιο σκοτάδι σκεπάζει την αλήθεια.
Σήμερα, δύο χρόνια μετά, οι οικογένειες των θυμάτων παλεύουν να ανασάνουν κάτω από το βάρος της αδικίας. Το σύνθημα αυτής της ημέρας είναι «Δεν έχω οξυγόνο». Και πώς να έχουμε, όταν η δικαιοσύνη παραμένει άπιαστη; Πώς να έχουμε όταν ένα ολόκληρο κράτος προσπαθεί να θάψει τις ευθύνες του κάτω από τη σκόνη της λήθης; Πώς να έχουμε, όταν αυτοί που έπρεπε να προστατεύσουν ζωές, συνεχίζουν να προστατεύουν συμφέροντα;
Σήμερα, 28 Φεβρουαρίου, συμπληρώνονται δύο χρόνια από το έγκλημα των Τεμπών. Δύο χρόνια από εκείνη τη νύχτα που ένα τρένο με 350 ανθρώπους συγκρούστηκε μετωπικά με ένα εμπορικό. Δύο χρόνια από τις στιγμές που τα τηλέφωνα των επιβατών χτυπούσαν στο κενό. Δύο χρόνια που οι οικογένειες θρηνούν, οι φίλοι αναζητούν δικαιοσύνη και το κράτος προσπαθεί να καλύψει τις ευθύνες του κάτω από τη σκόνη της αδιαφορίας. Και όμως, δύο χρόνια μετά, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Οι υπεύθυνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι, οι πραγματικοί ένοχοι δεν έχουν λογοδοτήσει, και το σύστημα που οδήγησε σε αυτή την τραγωδία παραμένει το ίδιο. Το σιδηροδρομικό δίκτυο συνεχίζει να λειτουργεί με ελλείψεις, οι υποδομές παραμένουν επικίνδυνες και οι ζωές μας εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται ως απλοί αριθμοί.
Πράγματι, πώς μπορούμε να αναπνεύσουμε όταν η αδικία πνίγει; Πώς να αναπνεύσουμε όταν μας εξοργίζει η αδιαφορία; Πώς να μείνουμε σιωπηλοί, όταν η μόνη ελπίδα να αλλάξει κάτι είναι να φωνάξουμε όσο πιο δυνατά μπορούμε; Δεν ήταν η κακιά στιγμή, ήταν ένα προαναγγελθέν έγκλημα. Και το κράτος γνώριζε, το πόρισμα το επιβεβαίωσε, οι εργαζόμενοι είχαν προειδοποιήσει, είχαν απεργήσει, είχαν φωνάξει. Και όμως, τους αγνόησαν.
Παρ’ όλα αυτά, δύο χρόνια μετά, οι σιδηρόδρομοι εξακολουθούν να λειτουργούν με σοβαρές ελλείψεις, το δίκτυο παραμένει ανασφαλές, και η δικαιοσύνη κινείται βασανιστικά αργά. Αντίθετα, όλοι προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε γρήγορα, υποβαθμίζοντας το ζήτημα. Δύο χρόνια μετά, οι υπαίτιοι κάνουν ό,τι μπορούν για να καθυστερήσουν τη δικαιοσύνη. Δύο χρόνια μετά, οι οικογένειες περιμένουν ακόμα να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι. Βλέπουν μια δίκη που δε λέει να ξεκινήσει και ένα σύστημα που τους εμπαίζει.
Σήμερα είναι οι 57 των Τεμπών. Αύριο, μπορεί να είναι κάποιοι άλλοι. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να ξεχαστούν οι 57. Δε θα αφήσουμε να γίνουν άλλη μια «στατιστική». Οι άνθρωποι που χάθηκαν δεν ήταν απλώς «θύματα ενός δυστυχήματος». Ήταν φίλοι μας, αδέλφια μας, συνάδελφοί μας γονείς μας. Ήταν άνθρωποι νέοι, με όνειρα, σχέδια και μια ολόκληρη ζωή μπροστά τους που κάποιοι φρόντισαν να κόψουν το νήμα της πρόωρα, στερώντας τους μέσα σε μία στιγμή τα πάντα.
Μέχρι τώρα οι δρόμοι γέμισαν από χιλιάδες ανθρώπους που απαίτησαν δικαιοσύνη. Δεν ήταν ένα ξέσπασμα που πέρασε. Ήταν η αρχή μιας μάχης που συνεχίζεται, γιατί οι μάχες δεν κερδίζονται με σιωπή, αλλά με επιμονή και συλλογική δράση. Έτσι και σήμερα, οι δρόμοι ανήκουν στη μνήμη, στην αλήθεια, στη δικαίωση. Κι όλοι όσοι φωνάζουν για τα θύματα, δε θέλουν να ρίξουν καμία κυβέρνηση. Θέλουν απλώς να βρουν τον φταίχτη. Τον ηθικό αυτουργό.
Για τη μνήμη των 57. Για τη δικαιοσύνη που ακόμα δεν ήρθε. Για να μη ζήσει καμία άλλη οικογένεια αυτόν τον εφιάλτη. Για να πάρουμε πίσω το οξυγόνο που μας στέρησαν. Δεν ξεχνάμε, δε σιωπούμε. Όσοι αθώοι χάθηκαν άδικα δεν μπορούν να φωνάξουν, αλλά εμείς μπορούμε και θα φωνάξουμε για εκείνους. Για εμάς, για το μέλλον που δε θέλουμε να είναι γεμάτο με άλλες θυσίες.
Συντάκτης: Μαριάννα Χατζή
