Η συμπερίληψη είναι μια αρχή που βρίσκει τη θέση της σε όλο και περισσότερους τομείς και σίγουρα μπορεί να εκφραστεί μέσω της τέχνης. Ακριβώς επειδή η τέχνη είναι ένας τρόπος αφύπνισης και κυρίως σημαντικών μηνυμάτων, η ταινία «All of us strangers», ήρθε για να αναδείξει πως στην αγάπη δεν υπάρχουν στερεότυπα, απομακρύνοντας τις καρικατούρες ομοφυλοφίλων, όπως συχνά προβάλλονταν ως τώρα, με μια υπέροχη τρυφερή σχέση ομοφυλόφιλων, εξηγώντας με απλό και ρεαλιστικό τρόπο ότι δεν υπάρχει τίποτα διαφορετικό σε μια ερωτική ιστορία μεταξύ δυο αντρών που περπατούν τον δρόμο προς την ώριμη εκδοχή τους. Ουσιαστικά, πρόκειται για μια εξαιρετική δραμεντί, απολύτως κανονική, μακριά από διαχωρισμούς και περιορισμούς.
Η υπόθεση της ταινίας μπορεί να φαίνεται κλασική ή και απλή αλλά παραμένει εντυπωσιακή μέσα από τη λιτότητά της: Ο Andrew Scott ως Άνταμ, είναι σεναριογράφος στα πρώτα στάδια της κατάθλιψης και δουλεύει νωχελικά πάνω σε ένα σενάριο εμπνευσμένο από τη σχέση του με τους γονείς του, οι οποίοι σκοτώθηκαν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα όταν ήταν 12 ετών. Ανάμεσα σε ημι-αθόρυβα μοντάζ, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Andrew Haigh δείχνει τον Adam να παραμελεί τη δουλειά του, να βλέπει πρωινάδικα, να τρώει μπισκότα, να ανατρέχει μελαγχολικά σε παλιές φωτογραφίες της παιδικής του ηλικίας και να βάζει στο πικάπ τη μουσική εκείνης της εποχής, με το The Power of Love του Frankie Goes to Hollywood στο repeat. Ζει μόνος του σε ένα διαμέρισμα σε μια μοντέρνα πολυκατοικία στο Λονδίνο, στην οποία φαντάζεται ότι είναι ο μοναδικός ένοικος.
Όλα αυτά, μέχρι που παρατηρεί έναν άλλον άνδρα που του τραβάει την προσοχή, τον Χάρι, τον οποίο υποδύεται ο Paul Mescal. Υπάρχουν στιγμές που φαίνεται ότι ο Άνταμ δεν είναι μεταφορικά αλλά κυριολεκτικά ο τελευταίος άνθρωπος στη γη, χαμένος στον εαυτό του και παραδωμένος, μέχρι που ο Χάρι του χτυπάει την πόρτα με ένα μπουκάλι ουίσκι στο χέρι. Προφανώς, είναι οι μόνοι δύο άνθρωποι που ζουν σε αυτό το παράξενο κτίριο. Σε αντίθεση, όμως, με τον Άνταμ που είναι μοναχικός, ο Χάρι αγαπά λίγο παραπάνω την παρέα και τη συζήτηση, το οποίο και τον ωθεί να πλησιάσει τον Άνταμ.
Ίσως μια από τις ομορφότερες στιγμές της ταινίας, είναι όταν ο Άνταμ επισκέπτεται την παλιά προαστιακή γειτονιά κοντά στο Κρόιντον, όπου μεγάλωσε. Βλέποντας πως η μαμά (Claire Foy) και ο μπαμπάς (Jamie Bell) είναι κατά κάποιο τρόπο ακόμα ζωντανοί και ζουν στο παλιό του σπίτι, το οποίο είναι διακοσμημένο κι επιπλωμένο όπως ακριβώς ήταν στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Δεν έχουν γεράσει και τον υποδέχονται με μια ήπια, ειρωνική περιέργεια, σαν να γύρισε νωρίτερα από το πανεπιστήμιο. Η ταινία σε μπερδεύει και σε αφήνει να αναρωτηθείς αν αυτό το συμβάν αφορά μια συγγραφική ονειροπόληση που έχει ο ίδιος, αν πρόκειται για κάποια καρμική συγκυρία στην οποία το σύμπαν του έδωσε μια ευκαιρία να μιλήσει με τους γονείς του ως ενήλικας για τη ζωή του, κάνοντας το coming out που ποτέ δεν έκανε, εξηγώντας ότι βρίσκεται στα πρόθυρα μιας υπέροχης σχέσης.
Μέσα από συζητήσεις του Άνταμ και του Χάρι, αναδεικνύεται και ο τρόπος με τον χρησιμοποιούνται λέξεις που αφορούν τους ομοφιλόφιλους. Συζητιέται το ότι υπήρχαν λέξεις που απαξιώθηκαν, επειδή χρησιμοποιήθηκαν ως βρισιές κι έτσι έμειναν στην ιστορία. Έπειτα, αναδεικνύεται η έννοια της τρυφερότητας και της οικειότητας ανάμεσα στο ζευγάρι, με τους πρωταγωνιστές να δηλώνουν πως η πραγματική πρόκληση της ταινίας είναι αυτή κι όχι οι σκηνές σ3ξ.
Το “All of Us Strangers” λειτουργεί σαν ένα πρίσμα μέσα από το οποίο η μοναξιά και οι εκδηλώσεις της διαθλώνται, όπως το πολύχρωμο φως σε έναν τοίχο. Ο Άνταμ, μόνος σωματικά, συναισθηματικά, πνευματικά και καλλιτεχνικά, ένας άνθρωπος που δεν είναι δεμένος σχεδόν με κανέναν. Ίσως η μεγαλύτερη αίσθηση μοναξιάς προέρχεται από συναντήσεις και εμπειρίες που θα μπορούσαν να είχαν συμβεί και δε συνέβησαν, όπως το ταξίδι που δεν έκανε με τους γονείς του, τα χριστουγεννιάτικα δέντρα που δε στόλισαν, οι συζητήσεις που δεν έκαναν για την ομοφυλοφιλία του, η παρηγοριά που δεν του έδωσε ποτέ ο πατέρας του όταν ήταν παιδί και έκλαιγε μόνος στο δωμάτιό του. Κι από την άλλη, ο άνθρωπος που ήρθε για να του γνωρίσει την υγιή πλευρά του έρωτα, την αποδοχή και την αγάπη. Ο Χάρι.
Η κεντρική ερμηνεία του Scott είναι καταπληκτική. Ένας εξαιρετικός ηθοποιός στη σκηνή αλλά και στην οθόνη, όπου μπορείς να δεις τα μάτια του να εκφράζουν τον καταπιεσμένο πόνο χωρίς να μοιάζει κλισέ. Κάθε κίνηση που κάνει και κάθε ατάκα που λέει αποκαλύπτει μια ψυχή που λαχταρά το αδύνατο: να ξαναδεί τους γονείς του, που πέθαναν όταν ήταν 12 ετών και να μάθει πώς θα αισθάνονταν γι’ αυτό που είναι τώρα.
Εξίσου υπέροχος και ο Mescal, αφού το πρωταγωνιστικό δίδυμο έδεσε αρμονικά με μία όμορφη χημεία, βοηθώντας ακόμη περισσότερο το να μη φαίνεται ως κάτι φτιαχτό ή κάθε τους ερμηνεία, στοιχείο το οποίο γίνεται πιο εύκολο μέσα και από το εξαιρετικό σενάριο και τη σκηνοθεσία του Andrew Haigh, με ωραίο μοντάζ κι όμορφες εικόνες.
Αν κάτι πρέπει να ειπωθεί γι’ αυτήν την ταινία, είναι πως η διαφορετικότητα πρέπει να αποτυπώνεται, με τρόπο φροντιστικό, απομακρυσμένη από αναχρονιστικές φιγούρες που δεν είναι εναρμονισμένες με την εποχή. Η δραμεντί αυτή δεν έχει σίγουρα να ζηλέψει τίποτα ούτε κι υστερεί κάπου σε σχέση με όσες ως τώρα υπάρχουν στον κινηματογράφο. Δείχνει απλώς το πιο υπέροχο μήνυμα, ότι η αγάπη είναι αληθινή ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, όποιου φύλου κι αν είναι.
Συντάκτης: Μαριάννα Χατζή
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
