Ιουλία και Στάθης: Δικαίωμα στην ευτυχία 30 χρόνια μετά

Υπάρχουν φορές που η μοίρα, μέσα από τραγικά παιχνίδια, οδηγεί σε ευχάριστες εκπλήξεις. Αυτό ακριβώς δηλαδή που έγινε στη «Γη της ελιάς», εκεί που η Ιουλία κι ο Στάθης, 30 χρόνια μετά, βρήκαν το παιδί τους, το οποίο μέχρι τότε νόμιζαν πως είναι ν3κρό. Η Ειρήνη Τάσσου εισέβαλε ως Αριάδνη Καπερνάρου από τη Θεσσαλονίκη, για να ανατρέψει ευχάριστα τις ζωές του Στάθη και της Ιουλίας και να αποδείξει πως ό,τι ενώνει τους γονείς της, είναι πιο βαθύ από ό,τι τους χωρίζει.

Το ιστορικό πάει ως εξής: Η Ιουλία έχει επισημάνει αρκετές φορές στον Στάθη πως έχει κάνει έκτρωση στην Αθήνα, μέχρι που μια μέρα βλέπει στις ειδήσεις για ένα κύκλωμα παράνομων υιοθεσιών με το όνομα τού γιατρού της μέσα. Αποφασίζει με τη βοήθεια της Αφροδίτης να μπει σε μια ειδική πλατφόρμα, να στείλει δείγμα από το DNA της και στη συνέχεια, μοιράζεται με τον Στάθη πως δεν έκανε έκτρωση, όμως, μετά από ένα ατύχημα της είπαν πως η κόρη της γεννήθηκε νεκρή και με βάση αυτή την πληροφορία ζει τόσο καιρό. Μετά το σοκ της αποκάλυψης λοιπόν έρχεται και το σοκ της εύρεσης συμβατού χρήστη στην πλατφόρμα. Κι έτσι, η αναζήτηση της κόρης τους ξεκινά.

Μαθαίνουν πως τη λένε Αριάδνη και ζει στη Θεσσαλονίκη, όμως η ιδία δε θέλει καμία επικοινωνία -απόλυτα φυσιολογικό αν σκεφτεί κανείς το σοκ που μπορεί να βιώσει μια κοπέλα η οποία έχασε πρόσφατα την μητέρα της και σε μικρότερη ηλικία τον πατέρα της, ευρισκόμενη ξαφνικά με δύο νέους γονείς. Όμως εκτός αυτού η ίδια ζει τόσα χρόνια πιστεύοντας πως η βιολογική της μητέρα υπέγραψε για την υιοθεσία της, αφού, όπως θα παραδεχτεί η Ιουλία, αμέσως μετά τον τοκετό της έφεραν να υπογράψει ένα χαρτί μη γνωρίζοντας στην κατάσταση που ήταν, ότι επρόκειτο για την πράξη υιοθεσίας.

Χωρίς να πουν τίποτα σε κανέναν, εκτός από την Αφροδίτη και τον Λυκούργο, σαστισμένοι κι οι δύο από μια τέτοια αποκάλυψη -ειδικά η Ιουλία που πάντα τόνιζε πως το μοναδικό παιδί που ήθελε ήταν του έρωτά της- αποφασίζουν να φύγουν στη Θεσσαλονίκη για να τη βρουν· η Αντιγόνη Κουλουκάκου καταφέρνει με ένα βλέμμα της να δώσει τον πόνο, την απόγνωση κι όσα συναισθήματα νιώθει μια γυναίκα που είχε τόσα χρόνια ένα παιδί, που ήθελε όσο τίποτα άλλο, χωρίς να ξέρει πως ζει.

Η Αριάδνη αρνείται οποιαδήποτε επαφή, κάτι που δικαιολογείται εφόσον είχε μεγαλώσει με μια μητέρα που της έδωσε άπλετη αγάπη. Νιώθει πόνο και θυμό κι αυτό την κάνει να είναι αρνητικά προκατειλημμένη. Θεωρεί πως η βιολογική της μητέρα την πρόδωσε, κι αυτό είναι αρκετό για να δυσκολευτεί να ρίξει τα τείχη που υπάρχουν ανάμεσά τους. Στο μυαλό της κυριαρχεί η σκέψη πως δεν την ήθελε και γι’ αυτό προχώρησε σε μια υιοθεσία.

Αντίθετα, απέναντι στον πατέρα της φαίνεται πιο δεκτική. Μάλιστα, του παραδέχεται πως ψάχνει για εκείνον. Μιλούν για την παιδική της ηλικία, τα όνειρά της, βλέπει φωτογραφίες από τα αδέρφια και την ανιψιά της. Με αυτόν τον τρόπο καταφέρνει, όσο κι αν νιώθει μια ψυχολογική σύγχυση, να κάνει ένα βήμα προς τον μπαμπά της κι αυτό δικαιολογείται περισσότερο, αν συνυπολογιστεί το γεγονός πως έχασε τον πατέρα της, όπως είπε στον Στάθη, όταν ήταν στην εφηβεία. Επομένως, η πατρική φιγούρα είναι κάτι που έλειπε από τη ζωή της περισσότερο από τη μητρική.

Ο Στάθης φαίνεται ότι δένεται μαζί της από την αρχή, με χιλιάδες έντονα συναισθήματα να κυριαρχούν μέσα του, από τη στιγμή που αντίκρισε την πρώτη της φωτογραφία μέχρι την πρώτη τους συνάντηση. Εμφανίζεται συγκινημένος και σίγουρα συναισθηματικά φορτισμένος. Στο πρόσωπο της κόρης του, βρίσκει την Ιουλία και της επισημαίνει πόσο μοιάζουν.

Καταλυτικό ρόλο έχει και στην αποδοχή της Ιουλίας από την Αριάδνη και κάνει τα πάντα για να την ακούσει η κόρη του. Κι έτσι, πετυχαίνει να τις φέρει κοντά, ίσως γιατί έχει συνειδητοποιήσει πως τώρα μπορεί να έχει την οικογένεια που πάντα ήθελε με τη μοναδική γυναίκα που αγάπησε. Κάθε χάδι του, ρίχνει τις άμυνες για να τα βρουν, τώρα που και η Ιουλία μοιάζει πιο αποφασισμένη από ποτέ να έχει την οικογένεια των ονείρων της. Εκπληκτική είναι η χημεία της Ειρήνης Τάσσου, τόσο με τον Πασχάλη Τσαρούχα σε μια σχέση τρυφερή μεταξύ πατέρα και κόρης, αλλά και με την Αντιγόνη Κουλουκάκου μέσα από όλες τις συγκρουσιακές σκηνές.

Δια πυρός και σιδήρου, η ζωή τους οφείλει το “εμείς” και το “μαζί”. Προσδοκία όλων, είναι να δούμε μαζί το ζευγάρι, αφού αυτός ο έρωτας αξίζει δικαιωματικά το “happy end” και τη δικαίωση όσο κανένας άλλος. Και φυσικά την οικογένεια ενωμένη, όπως ακριβώς θα έπρεπε να ήταν όλα αυτά τα χρόνια, που άλλοι όριζαν τις ζωές τους.

Πηγή φωτογραφίας: in.gr