Γιάννης Ιωαννίδης: 418 μεγάλες νίκες και μια αιωνιότητα

Είναι γεγονός πως στον εγχώριο αθλητισμό έχουν καταφέρει να ξεχωρίσουν αρκετές προσωπικότητες, ειδικά όμως στον χώρο του Μπάσκετ εκείνος που ξεχώρισε για τις προπονητικές του ικανότητες ήταν ο Γιάννης Ιωαννίδης. Ο κόουτς που χαράχτηκε στη μνήμη μας για την πειθαρχία και το εκρηκτικό του ταμπεραμέντο, εκείνος που κατάφερε, να εδραιώσει το μπάσκετ ως άθλημα, να αναδείξει και να τοποθετήσει μέσα σε κάθε ελληνικό σπίτι. Χθες έφυγε από τη ζωή μετά από μία γενναία μάχη στα 78 του έτη. Οι στιγμές όμως που χάρισε, είτε μέσα από τις νίκες του, ή ακόμη κι από τις εκρηκτικές του στιγμές, θα μείνουν ανεξίτηλες.

Από τις πλέον αγαπημένες του φράσεις ήταν :«τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι». Ο προπονητής που καθοδήγησε δύο δυναστείες στο μπάσκετ του Άρη και του Ολυμπιακού εμπνέοντας τις δύο γενιές του 1987 και το 2005 στο ελληνικό μπάσκετ, γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Προτού ακόμη ανθίσει στον μπασκετικό χώρο η συμπρωτεύουσα, από μικρή ηλικία φαινόταν πως λάτρευε το μπάσκετ- μάλιστα από 15 ετών ήταν βασικός playmaker στην ομάδα του Άρη. Όμως την Ιστορία και την κοσμοθεωρία του έμελλε να την υπογράψει σαν προπονητής.

Η χρυσή εποχή του Άρη

Την πρώτη του στιγμή ως κόουτς τη χάρισε στον Άρη, το 1978-79.  Κι αυτό ήταν αρκετό, αφού το 79 ο Άρης κατέκτησε το πρωτάθλημα μετά από σαρανταεννιά ολόκληρα χρόνια. Εκεί έδειξε πως πίσω από την εκρηκτική προσωπικότητα και την αθυροστομία του υπάρχει ένα ήρεμο πρόσωπο. Έδωσε συγχαρητήρια σε όλους κι ευχήθηκε να βιώσουν όλοι την ίδια χαρά που ο ίδιος βίωσε την ημέρα εκείνη. Ήταν ένας συλλέκτης τροπαίων με στέμμα ελληνικό, αφού κατέκτησε δώδεκα συνολικά Ελληνικά Πρωταθλήματα.

Υπήρξε προπονητής στον Γ.Σ. Λάρισας (1979-81), όμως το 1982 αναλαμβάνει ξανά τον Άρη και καταφέρνει να ενώσει τα δύο απόλυτα είδωλα του μπάσκετ, τον Γιαννάκη και τον Γκάλη. Ξεκινά να οικοδομεί τη δυναστεία του Άρη με 7 τίτλους μέσα στη διάρκεια οκτώ χρόνων. Με τον Άρη μάς χάρισε συνολικά επτά πρωταθλήματα μαζί με του 1978-79, το 1983, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, και το 1990. Ειδικότερα το 1985, 1987, 1988, 1989, 1990 κατέκτησε 5 κούπες.

Το πέρασμα στον Ολυμπιακό

Εξίσου επικό ήταν και το πέρασμα του από τον Ολυμπιακό, όπου έδωσε τέσσερα πρωταθλήματα Ελλάδος το 1993, 1994, 1995, 1996 και δύο τελικούς Κυπέλλου (1994, 1995). Το 1994 μάλιστα κατέκτησε με τον Ολυμπιακό το Κύπελλο Ελλάδος, το έκτο της θρυλικής του καριέρας. Το 1999, μέχρι το 2000 προπόνησε την ομάδα για τελευταία φορά, με ένα συγκινητικό σύνθημα που του φώναζαν τότε οι οπαδοί: «Ποτέ μην έρθει η στιγμή να αφήσεις το Λιμάνι, θα σε αγαπάμε μια ζωή Ιωαννίδη Γιάννη». Από τις σημαντικές στιγμές επίσης της πορείας του ήταν όταν το 1984 με τον Άρη, το 1992 με τον Ολυμπιακό και το 1997 με την ΑΕΚ, που ήρθε στη δεύτερη θέση του Πρωταθλήματος στην Ελλάδα- μάλιστα δύο φορές τερμάτισε ως φιναλίστ του Κυπέλλου, το 1984 με τον Άρη και το 1998 με την ΑΕΚ. Με δώδεκα τίτλους ως πρωταθλητής Ελλάδας σε τετρακόσιες δεκαοκτώ νίκες, χαρακτηρίστηκε ως ο κορυφαίος Έλληνας προπονητής, ενώ πέρασε και από ομοσπονδιακός προπονητής δύο φορές (1980-1981 και 2002-2003).

Τα ξεσπάσματά του

Από τις πιο χαρακτηριστικές του εικόνες ήταν εκείνη όπου καθόταν αγέρωχος με το τσιγάρο, να παρακολουθεί σε μια καρέκλα το ματς. Ωστόσο, ιστορία έγραψαν τα θρυλικά ξεσπάσματά του, μέρος του μοναδικού χαρακτήρα του. Στα χρόνια της προπονητικής του στην ομάδα του Ολυμπιακού, άφησε κληρονομιά που θα άφηνε τη δική της ιστορία, όταν εκτόξευσε ένα μπουκάλι στον παίκτη του τον Σιγάλα, αλλά κι όταν τα έχωνε στους υποστηρικτές του Ολυμπιακού που έβριζαν τους οπαδούς του ΠΑΟΚ. Το διαδίκτυο τον αγαπάει ακόμη και σήμερα με τα ποίκιλλα βίντεο με τις καλύτερες στιγμές των ξεσπασμάτων του, αλλά και memes που τον καθιστούν ακόμη και σήμερα viral και επίκαιρο. Πολλοί που έχουν παρακολουθήσει αγώνα του, παραδέχονται πως, αν και λάτρης της θρησκείας, αρκετές φορές θα τον άκουγαν να βρίζει τα θεία στα πιο θορυβώδη ξεσπάσματά του, φαινόμενο οξύμωρο αν κάποιός υπολογίσει πως λάτρευε τα γούρια κι ήταν προληπτικός.

Η στιγμή του, όμως, η οποία θα μείνει έντονα στη μνήμη αρκετών είναι όταν, κατόπιν, ενός φάουλ που δεν άρεσε και πολύ στον “ξανθό”, ως προπονητής εκείνη την εποχή του Ολυμπιακού, έβγαλε το σακάκι του και προέτρεπε τον διαιτητή, Σταύρο Τσανίδη με έναν τρόπο αρκετά επιδεικτικό, να το πάρει κατά τη διάρκεια του αγώνα του Ολυμπιακός με τον ΠΑΟΚ το 1993.

Οι ατάκες του

Φυσικά αλησμόνητη είναι και η ατάκα του τότε, το 1994, όπου έφτασε μέχρι τον τελικό της Euroleague, αφού έφερε εις πέρας τον «εμφύλιο» με τον Παναθηναϊκό, αλλά τελικώς έχασε τη μάχη και μαζί την ευκαιρία να φέρει τον πρώτο τίτλο, με αντίπαλο προπονητή στον τελικό τον Ομπράντοβιτς. Θα σημειώσει χαρακτηριστικά αφού πέρασε ο τελικός: «Τι να μας πει τώρα ο Ομπράντοβιτς; Κοιμήθηκε ο Θεός και πήρε αυτό το Κύπελλο. Αυτά δε γίνονται ούτε στο σινεμά, αλλά όταν σκηνοθετεί ο Θεός δεν μπορεί να αλλάξεις το σενάριο».

Εκτός όμως από στιγμές συγκίνησης αλλά και ξεσπασμάτων, έμειναν και φράσεις που έμοιαζαν με συμβουλές περισσότερο: «Αυτό που δεν αγοράζεται με τίποτα είναι η αγάπη», αλλά και πως «Πρωταθλητής είναι ο κόσμος», όπως επίσης θα παραδεχτεί με μια ολοφάνερη ειλικρίνεια ότι «ο διάλογος στη ζωή είναι δύσκολος, γιατί στον μονόλογο δεν πληρώνει κανείς εφορία».

Ένας χαρακτήρας τόσο εκρηκτικός, όσο κι ισχυρογνώμων αλλά με καρδιά μικρού παιδιού, υπηρέτησε με σθένος, αξίες κι αγάπη, τόσο τον αθλητισμό όσο και την πολιτική. Ο ίδιος πολλές φορές θα εξηγήσει ότι στους παίκτες θύμιζε πάντα πως η ομάδα είναι οικογένεια κι είτε χάσουν, είτε κερδίσουν ό,τι έκαναν ήταν όλα δικά τους. Σίγουρα πέτυχε εκείνα τα δύο πράγματα που πάντα έλεγε πως είναι από τα πιο σημαντικά στη ζωή όλων των ανθρώπων: το να αγαπάς και το να αγαπιέσαι. Καλό ταξίδι λοιπόν στον ξανθό που χάρισε στην Ελλάδα θρυλικές στιγμές, σφραγίζοντας το όνομά του στην ιστορία του Ελληνικού μπάσκετ.

Πήγή φωτογραφίας: www.andro.gr