Το να συνδέεσαι και να δημιουργείς δεσμούς, για άλλους είναι ένα θαύμα και γι’ άλλους τραύμα. Η αλήθεια είναι πως μοιάζει κάτι ανάμεσα, πολλές φορές. Κάποιους ανθρώπους, τους γνωρίζεις τυχαία κι είτε αλλάζει ο κόσμος σου, είτε σου δίνουν μια σπρωξιά και σε ρίχνουν στον γκρεμό. Πολλές φορές, δυστυχώς, νομίζεις ότι έχεις επιλέξει τους σωστούς ανθρώπους για να δημιουργήσεις μια σχέση φιλική ή ερωτική- καθώς οι συγγενείς προϋπάρχουν στη ζωή μας και δυστυχώς -όπως λέει κι ο λαός- δεν τους επιλέγουμε. Τι γίνεται όμως με τους φίλους και τους συντρόφους που εσύ επιλέγεις και βάζεις στη ζωή σου, θεωρώντας ότι κάνεις σωστή επιλογή, όταν τελικά καταλήγει να είναι η πιο λάθος;
Είναι γνωστό ότι συχνά μας είναι δύσκολο εμάς τους ανθρώπους να τηρούμε όσα λέμε κι ακόμη πιο δύσκολο να τα κάνουμε πράξη. Ξεκινάμε με το «εγώ δε θα σε πληγώσω» και καταλήγουμε στο να πληγώνουμε χειρότερα από ποτέ. Κι έτσι, φτάνουμε να είμαστε απλώς γνωστοί με ανθρώπους που κάποτε είχαμε μοιραστεί όμορφες ή και δύσκολες στιγμές. Και πληγώνουμε κάποιον από φόβο μη μας πληγώσει εκείνος πρώτος ή για να πάρουμε την ικανοποίηση και να επιστρέψουμε μια άσχημη συμπεριφορά που άλλοι μας προσέφεραν στο παρελθόν. Η γνωστή ρύση οφθαλμός αντί οφθαλμού, όμως, πόση χαρά μπορεί να προκαλέσει σ’ ένα άτομο.
Οι άνθρωποι ξεχωρίζουμε ο ένας τον άλλον για μικρές λεπτομέρειες και στο τέλος χανόμαστε εξαιτίας αυτών. Μεγάλες προσδοκίες ή λόγια που δεν τηρήθηκαν και δεν έγιναν ποτέ πράξεις. Κούφιες υποσχέσεις ή μήπως ανόητα λόγια της στιγμής. Πόσες φόρες έκλαψες πάνω από μια οθόνη για το μήνυμα που δεν ήρθε, για την κλήση που προωθήθηκε ή δεν απαντήθηκε ποτέ; Άραγε πόσες ακόμη φορές να βρέθηκες στον ίδιο χώρο με ανθρώπους που κάποτε ένιωθες οικογένεια, χωρίς να σας συνδέουν δεσμοί αίματος και ξαφνικά σαν να πάγωσε ο χρόνος, νιώσατε σαν δύο ξένοι- κάτι που ούτε φανταζόσουν γι’ εκείνους. Ένα βράδυ σαν όλα τα άλλα, πάλι, ίσως βρέθηκες απρόσκλητος στη σημαντική στιγμή των πιο σημαντικών σου, ή ακόμα χειρότερα, εκεί και παρείσακτος.
Γιατί εκείνους που μας έκαναν να γελάμε ατελείωτες ώρες, που ήταν εκεί στα εύκολα και στα δύσκολα, που μαζί τους ο χρόνος περνούσε σαν νερό και διψούσαμε να μη χάσουμε ούτε δευτερόλεπτο, τώρα φτάνουμε στο σημείο να σκεφτόμαστε πώς θα τους μιλήσουμε και το σώμα μας γεμίζει αμηχανία. Μας προσφέρουν ξαφνικά ατελείωτες ώρες κλάματος κι απόγνωσης. Ίσως τελικά, όσο πιο μεγάλες είναι οι προσδοκίες, τόσο πιο μεγάλη είναι και η πτώση ενός ανθρώπου, όταν τελικά δεν τις ικανοποιεί.
Ας θυμηθούμε όμως, πως μέσα από κάθε τι κακό, βγαίνει κάτι καλό στη ζωή. Οι άνθρωποι που συναντάς στο ταξίδι σου έρχονται είτε για να γίνουν το χαλαρό μονοπάτι σου, είτε το απότομο βουνό σου. Όσο τα χρόνια περνούν και μένουν πιο κοντά μας μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, ο κανόνας λέει πως δεν ξεχνάμε ποτέ όσους μας έσωσαν από τον πάτο δίνοντάς μας χέρι για να σηκωθούμε από εκεί -ακόμη κι αν χρειάστηκε να πέσουν κι εκείνοι μαζί- αλλά κυρίως όσους μας έσπρωξαν, χαμογελώντας με ικανοποίηση γι’ αυτό που κατάφεραν.
Στον παράγοντα ανθρώπινες σχέσεις, το ερώτημα που τίθεται είναι αν αξίζουν οι δεύτερες ευκαιρίες ή απλώς κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας δίνοντάς τις. Και τελικά, με ποιο κριτήριο πρέπει να επιλέγουμε τους ανθρώπους της ζωής μας. Με το αν αξίζουν να ξαναμπούν αν επιλέξουν να φύγουν, ή μήπως με το να μένουν κάθε μέρα από επιλογή- την ίδια επιλογή που θα κάνουμε κι εμείς γι’ αυτούς.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαριάννα Χατζή
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
