Ιδιαίτερες οι ανθρώπινες σχέσεις (είτε σε φιλικό, συντροφικό, οικογενειακό ή επαγγελματικό επίπεδο) κι ενώ είναι τόσο δύσκολο να χτιστούν είναι ικανές να γκρεμιστούν σε δευτερόλεπτα. Όλα κρέμονται από μια λεπτή κλωστή και σε κάθε μας διαπληκτισμό, σε κάθε μας διαμάχη συνήθως ο καθένας από εμάς θεωρεί ότι έχει δίκιο κι έτσι με επιχειρήματα που για τον καθένα από εμάς φαντάζουν τα μόνα σωστά και λογικά, προσπαθούμε να τα υπερασπιστούμε. Άλλοτε με ήρεμο τρόπο κι ίσως υποχωρώντας για να μην οξύνουμε τα πνεύματα, προσπαθώντας να κρατήσουμε κάποιες ισορροπίες. Αυτό όμως έχει ως αποτέλεσμα να νιώθουμε μετέπειτα σχεδόν πάντα αδικημένοι, κρατώντας και την ανάλογη στάση. Άλλοτε όμως και με εντάσεις και φωνές, σε τέτοιο σημείο μάλιστα που μπορεί να επιφέρει μερική ή ολική ρήξη των σχέσεων.
Για να πιστοποιήσουμε συνήθως το δίκιο μας, ζητάμε την επιβεβαίωση πολλών γνωστών μας (συνήθως φίλων ή συγγενών) με τους οποίους το συζητάμε. Πάντα ο σημαντικότερος παράγοντας είναι να ικανοποιήσουμε το αδηφάγο μας εγώ. Όπως λέει όμως η λαϊκή ρήση «μονός καβγάς δε γίνεται». Και φυσικά, για να μην παρεξηγηθώ δεν εννοώ ότι πάντα φταίνε κι οι δυο, αλλά μήπως πάντα φταίει η στάση που παρατηρούμε τα πράγματα όταν είμαστε από την άλλη πλευρά, η οπτική γωνία που λένε, ή ίσως κι ο τρόπος που αντιδράμε και τα λόγια που διατυπώνουμε;
Ευτυχώς και σ’ αυτόν τον τομέα υπάρχουν πρακτικές που μπορεί να μας φανούν χρήσιμες κι αν δεν μπορούν να μας πείσουν απόλυτα, σίγουρα βοηθάνε να δούμε ή καλύτερα να παρατηρήσουμε τα πράγματα από διάφορα επίπεδα. Για να το πούμε διαφορετικά, κάθε ιστορία έχει πάντα τρεις απόψεις. Τη δική μας, του άλλου και της αλήθειας (η οποία συνήθως είναι κάπου στη μέση).
1ο επίπεδο: Η δική μου πλευρά
Έχω δίκιο εγώ. Αυτή είναι σίγουρα η αρχική αντίδραση γιατί βλέπω τα πράγματα, τα παρατηρώ από τη δική μου πλευρά γι΄αυτό καλό είναι να μη γίνει αμέσως η επεξεργασία, αλλά μετά από κάποιες ώρες ή ακόμη και την επόμενη μέρα, που θα έχουν τουλάχιστον καταλαγιάσει τα νεύρα, η στεναχώρια ή οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα μας έχει επιφέρει η διαφωνία. Έτσι θα μπορέσουμε να είμαστε πιο αντικειμενικοί για τη δική μας θέση και στάση που τηρήσαμε.
2ο επίπεδο: Η πλευρά ενός άλλου παρατηρητή
Καλό θα ήταν σε κάθε τέτοια περίπτωση να βρισκόταν μαζί μας ένας άνθρωπος που δε θα ήταν φίλος ή γνωστός για να μην πάρει τη θέση κανενός, αλλά ένας ανεξάρτητος παρατηρητής ο οποίος αμερόληπτα θα μπορούσε να μας πει ποιος έχει εν τέλει δίκιο και ποιος άδικο και γιατί. Επειδή όμως αυτό είναι ανέφικτο, θα πρέπει να προσπαθούμε να προσεγγίσουμε το θέμα σαν να είμαστε εμείς αυτός ο ανεξάρτητος παρατηρητής. Τι θα σκεφτόταν αυτό το άτομο, αν μας παρατηρούσε. Ίσως ότι η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, ίσως ότι είχαμε δίκιο εμείς, αλλά το χάσαμε επειδή δεν ήταν σωστός ο τρόπος που αντιδράσαμε, ή ότι είχε δίκιο το άλλο άτομο, αλλά το έχασε με τον τρόπο που το χειρίστηκε- με τον τρόπο που αντέδρασε. Το να μπαίνεις στη θέση ενός ανεξάρτητου ατόμου είναι μια μέθοδος να ελέγχεις το να υπερβείς τα όρια.
3ο επίπεδο: Η πλευρά του άλλου
Ο άλλος λέει πως εκείνος έχει δίκιο. Εδώ ένα μεγάλο κατόρθωμα είναι να προσπαθήσουμε να έρθουμε στη θέση του άλλου, αλλά όχι για να την παρατηρήσουμε από τη δική μας οπτική γωνία. Να προσπαθήσουμε με ειλικρίνεια κι ενσυναίσθηση να μπούμε στο πετσί του άλλου και να δούμε κι εμάς και τις αντιδράσεις μας από δική του θέση, μέσα από τα δικά του μάτια. Να τον συναισθανθούμε όσο καλύτερα γίνεται. Ομολογώ πως αυτό είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο, αν όμως έχουμε δουλέψει λιγάκι με τον εαυτό μας δεν είναι ανέφικτο. Πρακτικά θα βοηθούσε να φανταστούμε ότι είμαστε ηθοποιοί και παίζουμε τον ρόλο του άλλου.
4ο επίπεδο: Εμείς ως ανεξάρτητος παρατηρητής
Προσπαθήστε τώρα να φανταστείτε ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε το τρίτο αυτό άτομο, το ανεξάρτητο, και παρατηρούμε τον διαπληκτισμό μας. Επειδή κατανοώ ότι είναι κάτι καινούριο και προφανώς άβολο, ας σκεφτούμε ότι καθόμαστε στον καναπέ μας και παρακολουθούμε μια ταινία με πρωταγωνιστές, εμάς τους δυο σε μια σκηνή από το παρελθόν. Μας βλέπουμε λοιπόν να καθόμαστε, μας ακούμε αυτά που λέμε και μπορούμε να παρατηρήσουμε τους μορφασμούς και τις κινήσεις μας, όλη τη γλώσσα του σώματος μπροστά μας. Συνήθως, όταν βλέπουμε ταινίες δίνουμε συμβουλές στους πρωταγωνιστές, ακριβώς αυτό μπορούμε να κάνουμε και σ’ αυτήν την περίπτωση.
Τι λέτε τώρα, δε θα ήταν μια όμορφη τεχνική; Μήπως νιώθετε πως πλέον δεν είναι όλα άσπρα ή μαύρα, αλλά βλέπετε κι οι αποχρώσεις του γκρι. Εμένα πάντως αυτή η μέθοδος με βοήθησε πάρα πολύ και μ’ έκανε να κατέβω από το θρόνο μου, γιατί συνήθως για να μην πω πάντα, «είχα δίκιο εγώ».
Βιβλιογραφία: «Να ευτυχήσω για να πετύχω ή να πετύχω για να ευτυχήσω;» -Νικόλαος Σμυρνάκης
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρία Παναγή
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
