Αγαπητοί εργοδότες, δεν είναι επιλογή το «σε πληρώνω άρα σε ξεσκίζω»

Αν είναι ένα συναίσθημα που τα συνδέει όλα σε μια ομπρέλα θετικότητας, τότε αυτό είναι ο σεβασμός. Μεταφέρει μια αίσθηση εκτίμησης και θαυμασμού μα συνάμα δείχνει φροντίδα και μέριμνα για τις ανάγκες, τις αξίες και τα συναισθήματα του συνανθρώπου μας. Μερικοί άνθρωποι μπορούν να κερδίσουν τον σεβασμό βοηθώντας τους άλλους ή διαδραματίζοντας σημαντικούς κοινωνικούς ρόλους. Μερικοί, όμως, παίζουν ένα πιο άγριο παιχνίδι.

Υπάρχουν οι άνθρωποι της «αντίπερα όχθης», που μέσα από τη θέση την οποία κατέχουν, προσπαθούν να επιβληθούν και να απαιτήσουν. Η επιβολή της εκάστοτε «εξουσίας» που τυπικά κατέχουν, τους κάνει να έχουν ανάρμοστη συμπεριφορά. Στον εργασιακό χώρο τους βρίσκουμε συχνά να συνεργάζονται χρησιμοποιώντας τακτικές του τύπου «τελείωνε γρήγορα», «είναι δική σου δουλειά» και πάει λέγοντας. Ταυτόχρονα διακατέχονται από ξεσπάσματα για λάθη που δεν έχουμε κάνει κι ανεπάρκειες που δε μας χαρακτηρίζουν, συναισθηματικούς αναβρασμούς, προσωπικές εξυπηρετήσεις, επίρριψη ευθυνών, οι οποίες δε μας αναλογούν ή άσκηση συναισθηματικού εκβιασμού του τύπου «αν σου αρέσει, αν δε σου αρέσει φύγε».

Η έλλειψη σεβασμού, τόσο στο εργασιακό περιβάλλον, όσο και σε οποιαδήποτε άλλη μορφή διαπροσωπικής σχέσης, δείχνει ανηθικότητα. Οι άγραφοι κανόνες είναι εκείνοι που προσδιορίζουν την εκάστοτε κοινωνική πραγματικότητα και δράση κι η καταπάτησή τους ποτέ δεν πρέπει να περνάει στα ψιλά γράμματα. Ανήθικο είναι κάθε τι ύπουλο. Ανήθικη είναι κι η εσκεμμένη προσπάθεια υποτίμησης ή χειραγώγησης του άλλου.

Στο εργασιακό περιβάλλον, η ανάρμοστη συμπεριφορά του εργοδότη ή του προϊσταμένου προς τους υπαλλήλους έχει αντίκτυπο την αρνητική επαγγελματική απόδοση και παραγωγικότητά τους, με συνέπεια σαφώς τη μείωση της ανταγωνιστικότητας αλλά και της συνέπειας κι αίσθησης του «ανήκειν». Τα τελευταία χρόνια από μελέτες που έχουν γίνει σε εργασιακά περιβάλλοντα έχει πλέον παγιωθεί η άποψη ότι η επιτυχία μιας εταιρείας εξαρτάται σε μεγάλο ποσοστό από το ευχαριστημένο ανθρώπινο δυναμικό της. Κι αυτό είναι σαφώς πολύ λογικό, καθώς αν δε χαίρεσαι με τη δουλειά σου ή αν δε νιώθεις ότι αναγνωρίζεται η προσφορά σου, δε σε ενδιαφέρει να είσαι καλός σ’ αυτήν. Κι όπως εύστοχα αναφέρει κι ο ειδικός μάνατζμεντ Peter Dracker «δεν είναι μόνο εργαζόμενοι, είναι κι άνθρωποι». Κάτι που σε πολλές περιπτώσεις παραγνωρίζεται.

Στις διαπροσωπικές σχέσεις τέτοιου τύπου, συμπεριφορές δημιουργούν προβλήματα, διαφωνίες, μαλώματα, πληγώνουν τον φίλο ή σύντροφο, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί ακόμη να δημιουργήσουν και φοβίες ή έχθρες. Σίγουρα δεν είναι υγιείς αυτές οι σχέσεις και μακροπρόθεσμα πιθανόν, αν δεν αλλάξει κάτι στη συμπεριφορά, να δημιουργηθεί «σχίσμα». Το γιατί αυτοί οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να νιώθουν ότι κατέχουν τα ηνία και να μπορούν να τα χρησιμοποιούν κατά το δοκούν, είναι σχετικά απλό στην απάντησή του. Αφορά την κάλυψη της βαθύτερης ανάγκης τους για αναγνώριση. Αντί για την υγιή αναγνώριση, βρίσκουν ένα σωρό καταστροφικούς τρόπους για να πάρουν την όποια «σημαντικότητα» θεωρούν ότι είναι απαραίτητη για να θρέψει το εγώ τους. Κι έτσι, μειώνουν τους άλλους, για να αισθανθούν ότι ξεχωρίζουν.

Ανεξαρτήτως ιεραρχίας, όλοι οι άνθρωποι χρειάζεται να θυμούνται ότι ο σεβασμός κερδίζεται και κυρίως εμπνέεται από τη συμπεριφορά μας, δεν απαιτείται, μα και δε διαπραγματεύεται, γιατί πολύ απλά βασίζεται στο γεγονός ότι είμαστε άνθρωποι. Όταν προσπαθούμε να καταπατήσουμε τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια του διπλανού μας, όποιος κι αν είναι αυτός, αυτομάτως χάνουμε ακόμη κι αν πιστεύουμε το αντίθετο. Μειώνοντας τους συνανθρώπους μας, όμως, στην ουσία μικραίνουμε εμείς.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!