Προσπαθώντας ν’ ανακαλύψω την ετυμολογική σημασία της απόρριψης, έπεσα πάνω στις εξής επεξηγήσεις:
- η άρνηση (κάποιου) να εγκρίνει, ν’ αποδεχτεί (κάποιον/κάτι)
- η αξιολόγηση κάποιου ως ακατάλληλου
- (ιατρική) η αδυναμία του οργανισμού να αφομοιώσει ξένο σώμα ή ξένο ιστό: απόρριψη μοσχεύματος
- το πέταμα (των απορριμμάτων)
Όμως η απόρριψη πέρα από λέξη, είναι κι ένα βαθύ συναίσθημα που πονάει. Ένας από τους λόγους γιατί η απόρριψη πονάει τόσο πολύ, είναι ότι τα ίδια μονοπάτια του εγκεφάλου που ενεργοποιούνται όταν μας απορρίπτουν, ενεργοποιούνται κι όταν βιώνουμε σωματικό πόνο.
Πόσοι από εμάς δεν έχουμε βιώσει έστω και μια φορά στη ζωή μας το συναίσθημα ότι ένας άνθρωπος μας έχει απορρίψει. Πόσοι από εμάς επηρεαζόμενοι από την απόρριψη δεν έχουμε περάσει από το στάδια της θλίψης, του πένθους, του θυμού, έχουμε αντιδράσει, έχουμε ξεσπάσει ώσπου να καταφέρουμε να το διαχειριστούμε κι έπειτα, ακόμη και να το καλωσορίσουμε για να το ξεπεράσουμε. Αν ανήκουμε σ’ αυτή την κατηγορία είμαστε οι τυχεροί, διότι υπάρχουν άτομα τα οποία αισθάνονται μια συνεχή απόρριψη στη ζωή τους και μάλιστα τη βιώνουν ξανά και ξανά.
Αυτό σαφώς δεν είναι μια ασθένεια αλλά ένα σύμπτωμα. Είναι επίκτητο και συμβαίνει ασυνείδητα. Τα άτομα που βιώνουν απορρίψεις στη ζωή τους και φαίνεται σαν να τις επιζητούν κιόλας, σαν να τις κυνηγούν, είναι τα άτομα εκείνα που έχουν αισθανθεί απόρριψη στην παιδική τους ηλικία, τότε που δεν μπορούσαν ακόμη να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους. Κυρίως οφείλεται από την απόρριψη που έχουν αισθανθεί από τον ή τους γονείς ή από ένα άλλο πρόσωπο που θεωρούσαν πολύ δικό τους. Είτε το γεγονός της απόρριψης έγινε εκούσια, είτε ακούσια, άπαξ και χαράχτηκε έτσι στην παιδική ψυχή, στην παιδική καρδιά, ακολουθεί το άτομο και στην ενήλικη ζωή τους.
Το συναίσθημα αυτό έχει ποτίσει τόσο πολύ το είναι τους που το θεωρούν ως το μόνο φυσικό, ως το μόνο γνώριμο. Έτσι, προσελκύουν στη ζωή τους άτομα που θα τους κάνουν να αισθανθούν ακριβώς αυτό το συναίσθημα, για να επιβεβαιώσουν στον εαυτό τους ότι καλώς απορρίπτονται από τις ζωές των άλλων. Θυματοποιούνται δηλαδή, χωρίς φυσικά να το καταλαβαίνουν και το επιζητούν διότι τους είναι το μόνο γνώριμο. Το βιώνουν στις ερωτικές και στις φιλικές τους σχέσεις (σπανίως συμβαίνει και στις επαγγελματικές).
Τα χαρακτηριστικά τέτοιων ατόμων είναι το άγχος, οι συμπεριφορές άμυνας, η χαμηλή αυτοεικόνα, η αυτό-αμφισβήτηση, ο φόβο της απόρριψης, της εγκατάλειψης και της μοναξιάς καθώς ακόμη και το συναισθηματικό κενό. Όλ’ αυτά τους οδηγούν στο να αρκούνται στα λίγα, να παλεύουν συνεχώς για αποδοχή, να εστιάζουν στα θέλω και στις απόψεις των άλλων μειώνοντας ή παραβλέποντας τα δικά τους για να γίνουν αρεστοί. Συνεχώς παλεύουν να προσφέρουν σε άλλους ανθρώπους γιατί μόνο έτσι αισθάνονται ότι θ’ αναγνωριστούν και θ’ αποδείξουν την αξία τους, αλλά πάντα σχεδόν μένουν ανικανοποίητοι γιατί νιώθουν ότι δεν έχουν προσφέρει αρκετά. Βρίσκονται σ’ έναν διαρκή αγώνα στην ουσία, ενάντια στον ίδιο τους τον εαυτό.
Συνειδητοποίηση. Πόσο δύσκολη είναι να γίνει! Πόσες φορές πρέπει να κάνουν τα ίδια λάθη για να ταρακουνηθούν πραγματικά είναι άγνωστο και εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία και στην ψυχική δύναμη του καθενός. Χρειάζεται να δουν όλη τη ζωή τους σαν έργο για να συνειδητοποιήσουν τη δική τους πάντα στάση. Να καθίσουν και να τα πουν με τον εαυτό τους. Ν’ αντιδράσουν στις ίδιες τους τις αντιδράσεις, ν’ αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους και να δουν μήπως δε φταίει η μοίρα, οι άλλοι, τα παιδικά χρόνια, αλλά ο τρόπος που επιλέγουν να μετρούν οι ίδιοι τον εαυτό τους.
Από εκεί και πέρα, θέλει δύναμη και συνήθως κι επαγγελματική βοήθεια. Θα πρέπει να μάθουν ν’ αναγνωρίζουν τα συναισθήματά τους και τις σκέψεις που αυτά πυροδοτούν, για να κατανοήσουν αν όντως ήταν απόρριψη που βίωσαν ή αν έτσι το είχαν μεταφράσει (με τη φαντασία του παιδικού μυαλού). Ό,τι και να ήταν, πρέπει να το αντιμετωπίσουν πλέον ως ενήλικες.
Το κουτάκι του μυαλού που γράφει πως είναι θύματα, πρέπει να καταρριφθεί. Μέχρι που κάποια στιγμή θα καταφέρουν να τοποθετήσουν τα τραύματα του παρελθόντος στην φαρέτρα τους, ως παρακαταθήκη σοφίας και να προχωρήσουν εμπρός. Να μάθουν ν’ αγαπάνε και να φροντίζουν τον εαυτό τους. Να ψάξουν ανθρώπους που είχαν τα ίδια βιώματα μ’ αυτούς και τα έχουν ξεπεράσει, είτε με προσωπική επαφή είτε μέσα από βιβλιογραφίες. Να εμπνευστούν από αυτούς γιατί πάντα γύρω μας υπάρχουν σύμμαχοι και συνοδοιπόροι!
Και το σημαντικότερο, να θυμούνται ότι κάθε απόρριψη που δέχτηκαν τους έκανε ν’ ανακαλύψουν κι άλλες πτυχές του εαυτού τους, δυνάμεις που είχαν μέσα τους και δεν τις γνώριζαν (κρυμμένα ταλέντα, φαντασία, έμπνευση, δεξιοτεχνίες), που τους οδήγησαν σε άλλα μονοπάτια και μέσα απ’ αυτά ανακάλυψαν την αυθεντικότητά τους.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρία Παναγή
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
