Γεννηθήκαμε σε μια κοινωνία, που από μικρούς μας επέβαλε ένα περιβάλλον το οποίο περνούσε μέσα από καλούπια και δη, μέσα απ’ τα καλούπια των περιοριστικών πεποιθήσεων των παππούδων μας. Με λίγα λόγια, έπρεπε να προσαρμοζόμαστε στους κανόνες «καλής συμπεριφοράς», οι οποίοι διέπονταν από το «savoir vivre» της εποχής. Αυτό επέτασσε τις προδιαγραφές που έπρεπε να πληρούμε για να μας αγαπάνε: να είμαστε φρόνιμα παιδιά, υπάκουοι προς τους μεγαλύτερους και τους γονείς, καλοί μαθητές, βοηθητικοί κι εργατικοί. Η αγάπη ήταν η επιβράβευση για τα παραπάνω.
Μεγαλώσαμε λέγοντας ναι στα «θέλω» των άλλων κι ακολουθώντας πειθήνια τα «πρέπει» γονέων, συγγενών, δασκάλων, φίλων. Πάντα έπρεπε να περνάμε μέσα από συγκρίσεις με τ’ αδέρφια μας, με τα ξαδέλφια μας, με τα παιδιά των φίλων των γονιών μας. Το πιο καλό ήταν και το πιο αγαπητό παιδί, αυτό που δε δημιουργούσε «προβλήματα», δηλαδή αυτό που προσαρμόζονταν χωρίς αντιρρήσεις.
Όλα αυτά όμως, υποσυνείδητα πέρασαν το μήνυμα ότι για ν’ αγαπηθούμε πρέπει να πασχίσουμε, να κοπιάσουμε, να δουλέψουμε σκληρά, ακόμη κι ενάντια στα δικά μας «θέλω» και «πιστεύω». Υποσυνείδητο συμπέρασμα: η αγάπη δεν έρχεται αβίαστα, αλλά μέσα από πόνο κι ίσως, όσο μεγαλύτερος ο πόνος, τόσο μεγαλύτερη η αγάπη που θα έρθει.
Μέσα στην πορεία μας προς την ενηλικίωση, το αποτέλεσμα είναι να συνεχίζουμε να βαδίζουμε σ’ αυτόν το δρόμο. Στον δρόμο των δεσμών, στον δρόμο που μας χάραξαν άλλοι. Να κάνουμε πράγματα τα οποία ενδεχομένως μας καταπιέζουν και δεν αφήνουν την επιθυμία μας και τον εαυτό μας ν’ αναδυθεί. Οι ανάγκες μας, οι αξίες μας, οι ρόλοι μας, οι άμυνες καθώς κι ο φόβος μη χαλάσουμε την καλή εικόνα μας. Πόσα δικά μας «θέλω» αφήσαμε στην άκρη για να μην έρθουμε αντιμέτωποι με την ερώτηση αν είμαστε καλά ή όχι παιδιά-ενήλικες;
Τι κερδίσαμε από αυτό; Να μας αγαπάνε οι άλλοι, αλλά όχι εμείς τον εαυτό μας. Να γίνουμε σκλάβοι της αγάπης. Αχ, αυτή η εικόνα μας! Αχ, αυτό το «τι θα πει ο κόσμος»! Προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να διαφυλάξουμε την εικόνα του καλού παιδιού από τα μικράτα μας μέχρι τα βαθιά γηρατειά. Τι θα σήμαινε αν οι τόσο σημαντικοί «άλλοι» δεν έχουν καλή γνώμη για μας; Τι θα σήμαινε αν αντί να πληγωνόμασταν εμείς, πληγώναμε κάποιον άλλον; Τι θα γινόταν αν λέγαμε «όχι» κι αυτή τη φορά, όχι στον εαυτό μας αλλά, σε κάποιον άλλον; Πόσες πια θυσίες για άλλους;
Ακριβώς εκείνη τη στιγμή έρχεται η λύτρωση! Τη στιγμή που συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μπορούμε να έχουμε και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Ή ο σκύλος θα είναι νηστικός ή η πίτα φαγωμένη. Όσο νωρίτερα το καταλάβουμε αυτό, τόσο γρηγορότερα θα έρθει η ελευθερία. Η ελευθερία που σημαίνει επιλογή. Όταν γνωρίζω ότι έχω επιλογή, σημαίνει ότι δεν είμαι εγκλωβισμένος, ότι δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Καταλαβαίνουμε ότι δεν πρέπει να παίξουμε κάποιον ρόλο. Ούτε τον ρόλο του σωτήρα, του ήρωα ή του θύματος. Επιλέγω συνειδητά τι είναι καλό για μένα, τι κάνει εμένα ευτυχισμένο κι αυτό θ’ ακολουθήσω. Επιλέγω να είμαι εγώ, να είμαι ο εαυτός μου και στην πορεία, ο ιδανικός μου εαυτός.
Πώς θα βρω τον ιδανικό μου εαυτό; Μα φυσικά μόνο όταν θα έρθω σε επαφή με τις ανάγκες μου. Κι όλοι υποσυνείδητα ξέρουμε τις πραγματικές μας ανάγκες. Για να τις φέρουμε στην επιφάνεια, θα πρέπει να επέλθει η αλλαγή. Η αλλαγή μέσα από το μακρύ ταξίδι της αυτογνωσίας, που είναι ιδιαίτερα απαιτητικό, κοπιαστικό, πολλές φορές και σοκαριστικό. Θέλει επιθυμία, θέλει κόπο και έχει πόνο. Απαιτεί ξεβόλεμα πολλές φορές από τις συνήθειές μας (που μπορεί να μη μας αρέσουν αλλά μας εξυπηρετούν). Απαιτεί ν’ αντιμετωπίσουμε τις φοβίες μας. Το φόβο της απόρριψης, της μοναξιάς, ακόμη και τον φόβο για το άγνωστο.
Όσο όμως δύσκολο και να είναι αυτό το ταξίδι, αξίζει τον κόπο, ώσπου να μας αγαπάμε όπως είμαστε κι έπειτα κάνουμε τις διορθωτικές που απαιτούνται για να φτάσουμε εκεί που θέλουμε, για να μας αρέσουμε ακόμη περισσότερο κι όχι για να αρέσουμε. Μόνο μέσα απ΄ αυτόν τον δρόμο θ’ ανακαλύψουμε ότι η αγάπη δεν είναι «πρέπει», δεν πονάει, ούτε χρειάζεται να φτύσεις αίμα για να σου δοθεί.
Για ν’ ανακαλύψεις τον δικό σου δρόμο,
τον δρόμο που θέλεις να περπατήσεις,
πάρε φτυάρι και σκάψε πρώτα,
όσο πιο βαθιά μπορείς!
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρία Παναγή
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
