Παρανοειδής διαταραχή προσωπικότητας· καχυποψία που χτυπάει κόκκινο

Υπάρχουν πολλά που μπορούν να ερευνηθούν γύρω από την ανθρώπινη ψυχή. Κυρίως όμως, το ενδιαφέρον επικεντρώνεται γύρω από όσα την ταλαιπωρούν. Ένα ψυχικό νόσημα, το οποίο έγινε ευρέως γνωστό τα τελευταία χρόνια είναι η παρανοειδής διαταραχή προσωπικότητας.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η παρανοειδής διαταραχή εμφανίζεται στο 0.5-2.5 % του πληθυσμού και είναι συχνότερη στον αντρικό παρά στον γυναικείο πληθυσμό. Οι άνθρωποι που πάσχουν από αυτή, είναι τις περισσότερες φορές απόμακροι, ψυχροί κι αντικοινωνικοί ενώ παράλληλα είναι αρκετά αποδοτικοί στον εργασιακό τους τομέα αλλά κι ευσυνείδητοι. Είναι αρκετά έως και ακραία καχύποπτοι και θεωρούν πως όλοι θέλουν να τους βλάψουν. Δεν πιστεύουν στις καλές προθέσεις, ενώ πάντοτε πίσω από μια καλή πράξη ψάχνουν να βρουν τον σκοπό που αγιάζει τα μέσα. Δεν μπορούν να δεχθούν ότι οι άνθρωποι μπορούν να πράξουν αλτρουιστικά, καθώς θεωρούν πως ό,τι γίνεται έχει απώτερο στόχο.

Δεν είναι λίγες οι φορές, όπου εξαιτίας τις καχυποψίας και τον αυξημένα αρνητικών συναισθημάτων απέναντι στους ανθρώπους, τα άτομα αυτά αναπτύσσουν αντικοινωνικές συμπεριφορές. Έχουν την τάση να παρασύρονται από το έντονο αρνητικό συναίσθημα που νιώθουν και πολλές φορές πράττουν χωρίς να σκέφτονται ρεαλιστικά. Δεν είναι επίσης λίγες οι φορές, που ένα τέτοιο άτομο δημιουργεί διαμάχες, ενώ παράλληλα μπερδεύει τον ρόλο του θύτη και του θύματος. Εξαιτίας της πάθησης αυτής, δυσκολεύονται να καταλάβουν το σωστό και το λάθος, το δίκαιο και το άδικο. Έχουν μέσα τους έναν διαρκή φόβο ότι εξαπατώνται ή αδικούνται. Δεν εμπιστεύονται σχεδόν καθόλου, ούτε καν τους κοντινούς τους.

Άτομα που πάσχουν από παρανοειδή διαταραχή δυσκολεύονται σημαντικά να συγχωρήσουν κάποιον. Είναι δύσκολοι σύντροφοι, καθώς η υπερβολική καχυποψία τους δεν αφήνει περιθώριο για εμπιστοσύνη. Θεωρούν πως το ταίρι τους θα απιστήσει και θα προδώσει την εμπιστοσύνη τους επομένως γίνονται συχνά πιεστικοί με μεγάλη δόση ζήλιας. Είναι αρκετά δύσκολο να μπορέσουν να κρατήσουν μια μακροχρόνια και υγιή σχέση, καθώς φοβούνται να δεθούν συναισθηματικά με κάποιον, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους μόνο την προδοσία. Ως σύντροφοι, εξακολουθούν να είναι επιθετικοί αλλά και νευρικοί, διότι δημιουργούν σενάρια φαντασίας με σκοπό να «ξεσκεπάσουν» τον σύντροφό τους.

Εξαιτίας όλων αυτών των συναισθημάτων, οι ασθενείς τέτοιου τύπου δυσκολεύονται αν εκμυστηρευτούν οτιδήποτε στον γιατρό τους και συχνά δεν εμπιστεύονται ούτε εκείνον με αποτέλεσμα να δυσκολεύουν υπερβολικά τη θεραπεία τους. Η ψυχοθεραπεία είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσει κάποιος τη συγκεκριμένη διαταραχή. Ο γιατρός πρέπει να δημιουργήσει μια σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα σε εκείνον και τον ασθενή και να συμπεριφέρεται σε αυτόν με υπομονή κι ειλικρίνεια με σκοπό να μπορέσει το άτομο να ανοιχτεί και να εμπιστευτεί τον γιατρό του. Σίγουρα, λόγω των συναισθημάτων τους η ομαδική θεραπεία δεν ενδείκνυται και η ατομική λειτουργεί πολύ καλύτερα τις περισσότερες φορές.

Είναι σίγουρα ένα στοίχημα το να ξεπεράσει κάποιος την καχυποψία του, όμως είναι αντιμετωπίσιμο όπως όλες οι καταστάσεις στη ζωή μας. Αν έχουμε ένα τέτοιο άτομο πλάι μας, το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να του φερόμαστε υποστηρικτικά και με ειλικρίνεια ενώ παράλληλα να το συμβουλεύουμε να επισκεφτεί έναν ψυχοθεραπευτή, πράγμα που μπορεί να κάνουμε και οι ίδιοι έτσι ώστε να γνωρίζουμε τον τρόπο που πρέπει να βαδίζουμε κι οι ίδιοι. Ας μην ξεχνάμε πως όλα μπορούν να βρουν τον δρόμο τους, αρκεί να υπάρχει θέληση κι υπομονή.