Ψάχνοντας κάποιον να μας πει πως όντως όλα θα πάνε καλά

Αδιαμφισβήτητα όλοι σε συγκεκριμένες φάσεις της ζωής μας αναζητάμε την αποδοχή. Εάν το καλοσκεφτείς είσαι σαν να χάνουμε ένα μέρος της δύναμής μας χωρίς αυτήν, καθώς ίσως αμφισβητούμε τον εαυτό μας περισσότερο του ίσως αναπόφευκτου, όταν δεχόμαστε απόρριψη. Οποιουδήποτε είδους απόρριψη είναι ικανή να τσακίσει κάποιον αν της λείπει η σωστή και ψύχραιμη διαχείριση. Το θέμα είναι, πώς κατακτάται αυτή;

Φεύγει ένας άνθρωπος από τη ζωή σου και νιώθεις ξαφνικά να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου, να γκρεμίζεται ο κόσμος σου ολόκληρος. Νιώθεις αδύναμος, νιώθεις την απόρριψη μέσα σου, ότι δεν είσαι τόσο ικανός όσο νομίζεις γιατί δεν κατάφερες να διατηρήσεις μια συνέχεια. Ξαφνικά όλα τα αρνητικά συναισθήματα που υπάρχουν σε κατακλύζουν κι εσύ προσπαθείς να βρεις έστω κι ένα θετικό μέσα σε όλα αυτά. Περνάς από διάφορα στάδια. Προσπαθείς να το αποδεχτείς και να συνειδητοποιήσεις ότι τώρα τα δεδομένα σου έχουν ανατραπεί. Ίσως αναζητήσεις μια πλήρωση σε κενά από άτομα και καταστάσεις που αδυνατούν να τα προσφέρουν αλλά κι εσύ να τα δεχτείς. Έχεις ανάγκη να αναζητήσεις ένα υποκατάστατο, κάτι που θα σε κάνει να νιώσεις καλά. Κρέμεσαι πολλές φορές από άλλους που εάν σ’ αφήσουν  γιατί θα κουραστούν κι αυτοί, θα πέσεις.

Ψάχνεις αποδοχή κι όχι μόνο εσύ, αλλά όλοι μας, είναι η στάμπα ότι όλα βαίνουν καλώς, ότι περπατάς στη σωστή κατεύθυνση, είναι η κατάφαση στην ερώτηση και η απάντηση στην αμφιβολία. Η επιβεβαίωση που θα σε συνοδεύει για όλα αυτά που έχεις δώσει στους ανθρώπους σου που είτε τα περίμεναν, είτε τα απαίτησαν, είτε τους πρόλαβες και τα ΄δωσες πριν τα ζητήσουν. Περιμένεις να ακούσεις πως όλα θα πάνε καλά πως θα είσαι χαρούμενος σε λίγο καιρό, πως τα πάντα στη ζωή για κάποιο λόγο γίνονται. Κι ακόμα και αν όλα αυτά τα ξέρεις, έχεις ανάγκη απλώς κάποιος να στα πει.

Άλλωστε, αυτό φοβάσαι συνήθως. Να μείνεις μόνος στη σιωπή. Και όταν βλέπεις ότι σε νοιάζονται, ξαφνικά το κενό που ένιωθες σιγά σιγά μπορεί να γεμίσει. Νιώθεις ολοκληρωμένος, το κάνει αυτό η κατάφαση στην ερώτηση. Κι ίσως δεις με τον καιρό ή και με τα χρόνια ίσως, πως η απόρριψη που θεώρησες αξεπέραστη, δεν ήταν και τόσο τελικά. Το γιατί και το πώς είναι αυστηρά προσωπική υπόθεση, μα δεν είναι τυχαίο ότι ο κανόνας αυτός σπάνια σπάει. Το ίδιο καλά τα καταφέρνεις και δε θα μείνεις μόνος σου, ποιος μένει άλλωστε σε έναν πλανήτη 7 δις;

Αισιόδοξες σκέψεις γεμίζουν τον εγκέφαλό σου και νιώθεις ότι μπορείς να το ξεπεράσεις, σαν αυθυποβολή που έρχεται πακέτο με κάθε νεύμα έγκρισης. Και φτάνει η στιγμή που πας παρακάτω. Η στιγμή που αλλάζεις την σελίδα του βιβλίου σου και δεν περιμένεις πια κάτι, ούτε καλύτερο, ούτε χειρότερο, ούτε το ίδιο, γιατί θα ακολουθείς τα σημάδια κι έτσι θα βαδίζεις μόνο. Κι όταν πια σβήσουν οι φωνές που σου ζητούν να ψάξεις την αποδοχή, όταν πια φύγει η έννοια της απόρριψης ως βάρος από τους ώμους σου κι αναπνεύσεις ελεύθερα κι αβίαστα, θα έρθει εκείνο το κάτι. Κάποιος που θα σε διαλέξει ανάμεσα στο πλήθος κι εσύ θα τον ξεχωρίσεις ανάμεσα στους τόσους περαστικούς ανθρώπους. Αρκεί να έχεις καθαρά μάτια για να τον δεις. Να είσαι έτοιμος χωρίς να περιμένεις κανένα νεύμα. Μόνο τότε.