Μια υγιής σχέση απαρτίζεται από ορισμένα χαρακτηριστικά- συνήθως για τον καθένα είναι και διαφορετικά. Ένα όμως στοιχείο, το οποίο για τους περισσότερους είναι ζητούμενο και βοηθάει το να υπάρχει στην ατμόσφαιρα της σχέσης, είναι αυτό του θαυμασμού. Είναι εκείνο το λευκό βλέμμα, γεμάτο αγνότητα, του αγαπημένου μας. Εκείνο το «μπράβο» που περιμένουμε να ακούσουμε από τον άνθρωπό μας και το νεύμα αγάπης κι επιβεβαίωσης ότι όλα βαίνουν καλώς. Στον άνθρωπο αρέσει ο θαυμασμός και τα λεγόμενα παλαμάκια, άλλωστε. Πόσο μάλλον όταν έρχεται από το πρόσωπο που εκτιμά κι αγαπά.
Ο θαυμασμός και η κολακεία όμως μπορούν εύκολα να μεταλλαχθούν σε ζήλια κι ανταγωνιστικότητα και ξαφνικά το παραμυθάκι που ζούσες να λήξει χειρότερα από ό,τι περίμενες. Είναι μία λεπτή γραμμή, η οποία αν προσπεραστεί, η σχέση αυτόματα μετατρέπεται σε ένα πεδίο μάχης και σκληρότητας αντί για ειρήνης και συμπόνιας. Και πίστεψέ με, δεν είναι τόσο δύσκολο όσο φαίνεται. Φτάνει μία απλή σκέψη να έρθει στο μυαλό του συντρόφου για να αναρωτηθεί, «Τι κάνει καλύτερα από εμένα; Τι περισσότερο έχει;». Είναι κάποιες ύπουλες ερωτήσεις που τρυπώνουν στο κεφάλι μας και ξυπνούν το αίσθημα της σύγκρισης από μέσα μας, χωρίς καν να το αντιληφθούμε εμείς οι ίδιοι. Μας αρέσει να βλέπουμε τους ανθρώπους μας να πετυχαίνουν, όμως όταν εκείνοι πετυχαίνουν περισσότερο από εμάς;
Ειδικότερα, στον εργασιακό τομέα, όπου ο ανταγωνισμός μοιάζει ρουτίνα, είναι ευκολότερο το ταίρι σου να φέρει στο μυαλό του τις παραπάνω ερωτήσεις και να κάνει εκείνο το μπαμ. Δεν είναι λίγα τα ζευγάρια που καθημερινά ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον για το ποιος είναι περισσότερο ευνοημένος επαγγελματικά με τις περισσότερες επιτυχίες και με τους μεγαλύτερους μισθούς. Ίσως να υπήρξαν και περίοδοι που προσπαθούσες να γίνεις καλύτερος στο επάγγελμα που ασκείς προκειμένου να μπεις στο μάτι του συντρόφου σου και να φανείς εσύ ανώτερος. Αν το δεις από μία πιο βαθιά πλευρά, κάτι τέτοιο κρύβει ανασφάλεια, σύνδρομο κατωτερότητας και σίγουρα έναν τεράστιο εγωισμό που δεν ικανοποιείται από τη σχέση.
Προσπαθώντας να καλύψεις το κενό του εγώ σου, ανταγωνίζεσαι εκείνον που επέλεξες πλάι σου. Βάζεις και τον ίδιο τον άνθρωπό σου σε ένα τριπάκι σύγκρισης, μυστικοπάθειας και καβγάδων. Ξεκινάς σταδιακά και λειτουργείς ατομικιστικά, δίχως στάλα συλλογικότητας σαν να μην υπάρχει δεσμός ή σύνδεση. Αφήνεις στην άκρη τα συναισθήματα για το ταίρι σου και μεγαλώνεις τη θέλησή σου για να κερδίσεις εσύ τη θέση του καλύτερου επαγγελματία. Και όταν εν τέλει την κερδίσεις; Θα χάσεις μάλλον κάτι πιο σημαντικό. Θα χάσεις την σχέση σας που μέχρι έκτοτε έβαινε καλώς αλλά και την αξιοπρέπεια να δεχτείς ότι εκείνος πέτυχε λίγο περισσότερο από εσένα. Η σχέση δεν είναι ring, όμως, κι εσείς δε φοράτε γάντια του μποξ, για να συναγωνίζεστε ποιος θα πληγώσει περισσότερο ποιον.
Χάνεται ο σεβασμός όταν για να ανέβεις, θέλεις ο σύντροφός σου να είναι χαμηλά. Δεν υπάρχει σεβασμός όταν θέλεις να είσαι καλύτερος από αυτόν και δε χαίρεσαι πραγματικά με τις επιτυχίες και τους στόχους του. Ούτε είναι υγιής μια σχέση, όπου συνεχώς σκέφτεσαι το επόμενό σου βήμα για να πάρεις εσύ την πρωτιά. Σεβασμός υπάρχει όταν χαίρεσαι με την ευημερία του συντρόφου σου κι όταν θέλεις να τον δεις να πετυχαίνει όλους τους στόχους του. Όταν μέλημά σου είναι το χαμόγελο και η επαγγελματική ανάδειξή του κι όχι ο προσωπικός σου θρίαμβος. Η στήριξη και ο θαυμασμός είναι σεβασμός, όχι ο ατομικισμός και η ανταγωνιστικότητα.
Ξέρεις, όλα στη ζωή είναι μια νοητή γραμμή. Είναι μια κόκκινη λεπτή γραμμή που μόλις, οποιοσδήποτε και για οποιονδήποτε λόγο, την περάσει, τα πάντα αλλάζουν τροπή. Μέσω μίας τόσο μικρής γραμμής καθετί τι στη ζωή μας διαφοροποιείται. Η μαγεία όμως, είναι ότι τη δική μας γραμμή την ορίζουμε εμείς. Είμαστε σε θέση να αξιολογήσουμε ένα άτομο από το πόσο κοντά βρίσκεται σ’ εκείνη, μέχρι και για ποιο λόγο κατάφερε να την προσπεράσει. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και στις σχέσεις μας. Η κόκκινη γραμμή, ή αλλιώς τα λεγόμενα όρια, τά συνάπτουμε εμείς. Καθορίζουμε τι ανεχόμαστε και τι όχι από το πρόσωπο που βρίσκεται πλάι μας. Κι είναι κρίμα να πεθαίνουν οι έρωτες επειδή τα «εγώ» έχουν ανάγκη από λίγο πότισμα.
Συντάκτης: Αργυρώ Μπύρτα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
