Το συνεχίζεις απλώς για να μη σταματήσει να σε θέλει

Από τη φύση μας, οι άνθρωποι έχουμε την τάση να ψάχνουμε και να διεκδικούμε ό,τι κάποτε πέρασε από τη ζωή μας, ακόμη και εάν αυτό δεν το ποθήσαμε ποτέ ουσιαστικά. Είναι εκείνη η ταραχή που μας δημιουργείται, όταν ανακαλύπτουμε ότι κάτι μας απέρριψε. Βλέπεις, δεν αντέχουμε να μας απορρίπτουν και καμία σημασία δεν έχει αν απορρίψαμε εμείς πρώτοι. Ένα αντικείμενο ας πούμε, το οποίο στην καθημερινότητά μας ποτέ δε χρησιμοποιήσαμε ούτε και ψάξαμε ποτέ, μόλις το χάσουμε αναπάντεχα αποκτά άλλη αξία στα μάτια μας. Ότι ξεγλιστρά από τα χέρια μας και χάνουμε τον έλεγχο που ασκούσαμε πάνω του, το μυαλό μας μπαίνει στη διαδικασία να το επεξεργαστεί από διαφορετική οπτική γωνία.

Το μυαλό σου δε δέχεται την απόρριψη. Μόλις αυτό το ασήμαντο σκονισμένο αντικείμενο εξαφανιστεί από τη γωνία του γραφείου, όπου το είχες παρατημένο τα τελευταία χρόνια, ξαφνικά στα μάτια σου μοιάζει σημαντικό. Θες να το βρεις και νιώθεις ότι είχε κάποιο ρόλο. Ακόμη και η απραξία του σου φαντάζει ξαφνικά χρησιμότητα. Αναστατώνεις ολόκληρο το σπίτι, θέλοντας να το ξανά τοποθετήσεις εκεί που θεωρείς ότι άνηκε. Στα χέρια σου. Και αν δεν το βρεις, θα παραπονιέσαι και θα γκρινιάζεις γι’ αυτό λέγοντας πως ήταν δικό σου και πως τώρα σου λείπει. Το ίδιο ακριβώς κάνεις και με τους ανθρώπους. Όμως με εκείνους είναι πιο περίπλοκο. Μπορεί μέσα σου να ξέρεις ότι δεν είναι αυτό που ψάχνεις ούτε αυτό που σε χαροποιεί, ούτε αυτό που χρειάζεσαι, όμως μόλις εξαφανιστούν από προσώπου γης, φέρνεις τα άνω κάτω. Γιατί;

Ίσως έχεις κάποιον στα παρασκήνια της ζωή σου, κάποιον που πραγματικά δεν επιδίωξες ποτέ να βγει στη σκηνή. Να αποκτήσει κάποιο ρόλο. Αυτό είτε επειδή δεν ταιριάζετε σαν χαρακτήρες, είτε επειδή δεν είσαι εσύ σε φάση να δεις καθαρά τους ανθρώπους που έχεις απέναντί σου. Ένα ,όχι και τόσο κοντινό, φιλαράκι για παράδειγμα που δεν είχες ποτέ σε ιδιαίτερη εκτίμηση, που δεν είναι από τους πρώτους ανθρώπους που θα ακούσουν και θα αφουγκραστούν τα βάσανα και τις αναποδιές σου και που δε βρίσκεις ιδιαίτερο χρόνο για να πιείτε ένα καφεδάκι. Μόλις όμως εξαφανιστεί και δε σηκώνει τα τηλεφωνήματά σου, ξαφνικά νιώθεις ότι γεννιούνται συναισθήματα για το πρόσωπο του. Όσο τον είχες δίπλα σου δε σου καιγόταν καρφί για τα νέα του. Και είναι λογικό γιατί δεν ήθελες πραγματικά να είναι μέρος της ζωής σου. Όταν όμως εκείνος ένιωσε την απόσταση ανάμεσά σας και θέλησε να τραβήξει διαφορετική πορεία, εσύ πάτησες γκάζι και προσπάθησες να τον φτάσεις και να τον προσπεράσεις. Να ξανά βρεθείς ένα βήμα μπροστά και να διεκδικήσεις ότι (δεν) είχατε. Να απαιτήσεις, ουσιαστικά όλα όσα εσύ δεν έδινες τόσο καιρό.

Είναι εντάξει το να μη θέλεις να συμπεριλάβεις κάποιον στη ζωή σου. Είναι λάθος όμως να διεκδικείς οτιδήποτε φεύγει από σένα, μόνο και μόνο επειδή έφυγε. Ίδια κατάσταση και με εκείνο το γκομενάκι. Το γνώρισες σε εκείνο το μπαρ ένα βράδυ, έχοντας πιει και δύο ποτά παραπάνω και σου κέντρισε την προσοχή. Στη συνέχεια όμως, συνειδητοποίησες ότι τελικά ήταν λάθος κίνηση και άρχισες να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια. Δεν του έδωσες χώρο, τον άφησες όμως να σε διεκδικεί ξέροντας μέσα σου ότι το κάνει μάταια. Όταν όμως κουράστηκε να διεκδικεί και αποφάσισε να τραβήξει διαφορετική πορεία, ψάχνοντας κάτι αμοιβαίο, ξαφνικά ενδιαφέρθηκες. Σε ενόχλησε που για πρώτη φορά έμειναν αναπάντητα τα μηνύματά σου. Όταν σκέφτεσαι πως ίσως κάποιος άλλος έχει πάρει τώρα τη θέση σου στο επίκεντρο της προσοχής του, νευριάζεις και οι παλμοί σου αυξάνονται. Γιατί; Εσύ δεν είσαι που δεν ήθελες καν να το προσπαθήσετε; Θέμα έλξης ήταν εξαρχής, τώρα τι άλλαξε;

Οι άνθρωποι, έχουμε την τάση να νιώθουμε νοσταλγία για όσα πέρασαν από τη ζωή μας ακόμη και αν δεν κατάφεραν να εισχωρήσουν πραγματικά μέσα μας. Υπάρχουν όμως και οι φορές που δε δεθήκαμε καν μαζί τους αρκετά για να νιώσουμε αυτό το αίσθημα. Τότε λοιπόν είναι απλούστατα τεράστιος ανθρώπινος εγωισμός. Είναι η φωνή που υποσυνείδητα μπαίνει στο κεφάλι μας και φωνάζει ότι κάτι είναι δικό μας, κτήμα μας και ιδιοκτησία μας. Όλοι μας κρύβουμε αυτήν τη φωνή μέσα μας. Είναι η ίδια που ορισμένες φορές μας γλιτώνει από πονεμένες στιγμές. Άλλες φορές πάλι το μόνο που κάνει είναι να μας θολώνει συναισθηματικά.

Όλοι έχουμε αισθανθεί κάτι παρόμοιο στη ζωή μας ακόμη και αν δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει. Μη κυνηγάς όμως ανθρώπους αν δεν είσαι διατεθειμένος να τους κρατήσεις πλάι σου, μόνο και μόνο επειδή ο εγωισμός σου είναι μεγαλύτερος από τα συναισθήματά σου γι’ αυτούς. Να κρατάς, να επιμένεις και να διεκδικείς ότι νιώθεις πως σε συμπληρώνει. Τους υπόλοιπους να τους αφήνεις να φεύγουν, να προχωρούν μπροστά χωρίς εσένα και να βρίσκουν το δικό τους δρόμο. Δεν μπορείς εσύ να τους κρατάς εγκλωβισμένους σε κάτι μονοδιάστατο. Το μόνο που θα καταφέρεις  θα είναι να πληγώσεις ανθρώπους που δεν έσφαλαν πουθενά. Και κάτι τέτοιο δε το θέλεις. Φρόντισε, λοιπόν να μπορέσεις να κάνεις πέρα τον εγωισμό σου όταν το απαιτεί η κατάσταση και να αφήνεις τα γεγονότα να διαδραματίζονται φυσικά.