«Σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος;» Πόσες φορές ακούσαμε ή θέσαμε αυτή την ερώτηση. Συνήθως όταν θέλουμε να πάρουμε μια απόφαση και τη φιλτράρουμε δεκάδες φορές καθώς μπορεί μεν στο μυαλό μας να είναι ξεκαθαρισμένη, αλλά η λογική μας λέει να φρενάρουμε βάζοντας ένα «αλλά». Κι αυτό το «αλλά» δεν είναι τίποτα άλλο από τη γνώμη του κόσμου, ο φόβος για το τι θα πιστεύουν για μας, αν η οποιαδήποτε πράξη ή απόφαση της ζωής μας δεν είναι «σύννομη» με τον πολτό των γνωμών εκεί έξω.
Όσο κι αν σκιζόμαστε να λέμε το αντίθετο, νοιαζόμαστε για τις γνώμες όλων όσων είναι γύρω μας, θεωρώντας πως είναι ένας μηχανισμός επιβίωσης για μας κι επιβεβαίωσής μας. Και φυσικά, το εκδηλώνουμε όλο αυτό με τους παρακάτω τρόπους.
Προσαρμόζουμε την εικόνα μας
Γινόμαστε λίγο χαμαιλέοντες και παρουσιαζόμαστε στον κόσμο ανάλογα με τα χαρακτηριστικά που θέλουν οι άλλοι να μας δουν. Μπορεί να προσαρμόσουμε την εμφάνισή μας, τη μουσική που ακούμε, την πολιτική μας ιδεολογία κάθε φορά που θα είμαστε σε ανθρώπους των ίδιων χαρακτηριστικών. Αυτά είναι και τα πιο έντονα δείγματα ότι μας νοιάζει υπερβολικά η γνώμη των άλλων.
Είμαστε υπερβολικά προσεκτικοί
Επειδή ακριβώς δε θέλουμε με τις πράξεις ή τα λόγια μας να ενοχλήσουμε κανέναν, γινόμαστε τόσο προσεκτικοί που σχεδόν βγαίνουμε έξω από τον χαρακτήρα μας. Θέλοντας να ευχαριστήσουμε το σύνολο ξεπερνάμε τα προσωπικά μας όρια.
Λέμε ψέματα
Πόσο συχνά αποφεύγουμε την ειλικρίνεια επειδή ακριβώς σκεφτόμαστε πως αν το κάνουμε θα έχουμε συνέπειες είτε στην προσωπική μας ζωή, φίλοι, οικογένεια είτε στην επαγγελματική μας με αφεντικά και συναδέλφους. Καταπίνουμε τις αλήθειες μας ή τις πραγματικές προσωπικές απόψεις γιατί νοιαζόμαστε πώς θα σκεφτούν για μας όλοι οι άλλοι. Όταν μου συνέβαινε και μένα αυτό, έπιανα τον εαυτό μου μετά να είναι τόσο στρεσαρισμένος που καταλάβαινα πως θα είχε αντίκτυπο στη δική μου ψυχική υγεία συνεχίζοντάς το.
Δε λέμε ποτέ «όχι»
Πόσο μαρτυρικό είναι αυτό! Συνήθως όταν θέλουμε να πούμε «όχι» μας πιάνουν ενοχές καθώς σκεφτόμαστε πως θα απογοητεύσουμε τους άλλους. Έρχονται άνθρωποι στο γραφείο μου ζητώντας μου «μικρές χάρες» που δεν καταφέρνω να αρνηθώ με αποτέλεσμα να έχω καταπονήσει αρκετές φορές τον εαυτό μου και σε ατέλειωτες ώρες δουλειάς. Όπως καταλαβαίνετε χάνουμε χρόνο, χάνουμε ενέργεια αλλά κερδίζουμε στις εντυπώσεις.
Δε βάζουμε όρια
Σε συνέχεια των παραπάνω ένα ακόμη σημάδι μας για το πόσο μας νοιάζει η γνώμη των άλλων είναι και το γεγονός πως δε βάζουμε όρια. Δε λέμε ποτέ «ως εδώ» σκεπτόμενοι πως αν το κάνουμε δε θα έχουμε σεβασμό. Αφήνουμε λίγο τη ζωή μας -κοινώς- βορρά στους άλλους. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν αυστηροποιήσω τα προσωπικά μου όρια, όλοι αυτοί γύρω μου θα εξακολουθούν να είναι στη ζωή μου;
Δε ζητάμε βοήθεια
Το να ζητήσουμε βοήθεια προϋποθέτει την παραδοχή της αδυναμίας μας. Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο πάντα να συμβεί, αφού θεωρούμε πως είναι πολύ πιθανό να πιστέψουν πως δεν είμαστε (αρκετά) ικανοί να διαχειριστούμε μια κρίση. Άρα αδύναμοι, ανίκανοι, ανίσχυροι. Ακόμη κι αν τολμήσουμε να το κάνουμε μόνοι μας και το πετύχουμε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας, χάνουμε τη χαρά της επιτυχίας επειδή απλώς περάσαμε τον εαυτό μας από σαράντα κύματα.
Τελειομανία
Το δικό μου χειρότερο μακρά σε όλη αυτή την ιστορία. Προσπαθώντας να μη δείξεις ότι κάνεις λάθη στοχεύεις στην τελειότητα. Οτιδήποτε λιγότερο απ’ αυτό δε σε ευχαριστεί. Τι κερδίζεις; Να χάσεις την ηρεμία σου, να θυμώνεις με οτιδήποτε λιγότερο από το απόλυτα τέλειο και να μην απολαμβάνεις τις δικές σου προσωπικές στιγμές.
Κάναμε τη «συγνώμη» συνήθεια
Η εύνοια -ακόμα κι αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε- απαιτεί θυσίες. Μεταξύ άλλων κι αυτή της «συγνώμης». Ακόμα κι αν δε φταίμε, ακόμα κι αν δεν έχουμε κάνει λάθη είναι αυτό που μέσα μας φωνάζει «πες την να μην έχεις άλλα μετά». Από το να κινδυνεύσουμε να μας επικρίνουν χίλιες φορές καλύτερα να είμαστε στα μάτια του κόσμου οι καλοί.
Αμφιβάλλουμε για τον εαυτό μας
Αμφιβάλλουμε γενικώς για τις ικανότητές μας, τα ενδιαφέροντα, τις προτεραιότητες που έχουμε θέσει στη ζωή μας. Αναγκαζόμαστε να τ’ αλλάξουμε και να τα προσαρμόσουμε στις απαιτήσεις του κοινωνικού περίγυρου ανησυχώντας τι θα πουν οι άλλοι για μας. Ξεχνάμε όλα εκείνα που μας κάνουν να νιώθουμε καλά ή καλύτερα τα κρύβουμε μέσα μας, αναρωτώμενοι πώς γίνεται να κάνουν εμάς ευτυχισμένους αλλά ταυτόχρονα κανείς δεν τα θέλει για εμάς.
Γινόμαστε εσωστρεφείς
«Μονόχνοτη» είναι η λέξη που χρησιμοποιώ εγώ για τον εαυτό μου. Σίγουρα δεν πάω πλέον σε γάμους κι αποφεύγω τα περισσότερα κοινωνικά σουαρέ. Η σκέψη του τι θα σκέφτονται οι άλλοι, τι μπορεί να γίνει αν εγώ είμαι ο εαυτός μου και φερθώ ανάλογα μου δημιουργεί εκνευρισμό κι αίσθηση απόρριψης πριν καν μου συμβεί. Αυτή η υπερπροσπάθεια που καλείσαι να επιδείξεις, σε κάνει να μη θες καν να σηκωθείς από τον καναπέ.
Εάν αναγκαζόμαστε ν’ αλλάζουμε το χαρακτήρα μας για να εναρμονιστούμε με τις γνώμες των άλλων και χάσουμε την αυθεντικότητά μας θα πρέπει να το σκεφτούμε πολύ σοβαρά. Μήπως το να ανησυχούμε για τις γνώμες των άλλων μας κάνει τελικά δυστυχισμένους; Αυτοί που μας αγαπούν, γι’ αυτούς που αξίζει να προσπαθούμε κι αυτοί που είναι δίπλα μας, θα μας δεχτούν όπως είμαστε. Για τους υπόλοιπους, ξέρετε, δε θα μπορέσουμε.
Συντάκτης: Ταρασία Γεωργιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
