Θα θελα να ήξερα πώς καταφέρνουν κάποιοι άνθρωποι και μετά από έναν χωρισμό αυτόματα κάνουν delete σε ό,τι είχε σχέση μ’ αυτόν. Πραγματικά τούς αναγνωρίζω αυτό το χάρισμα. Γιατί όλοι οι υπόλοιποι δεν μπορούμε ν’ αντισταθούμε σχεδόν ποτέ στην παρόρμηση να στείλουμε κάποιο μήνυμα μετά από έναν χωρισμό; Χρησιμοποιώ την αόριστη αντωνυμία «κάποιο» γιατί ξέρουμε πως δε θέλουμε να στείλουμε κάτι συγκεκριμένο κι όμως η δύναμη της συνήθειας δεν μπορεί να μας κάνει ν’ αντισταθούμε.
Θα μου πείτε και το να συνεχίσουμε να στέλνουμε είναι καλύτερο; Όχι, γιατί πονάει. Όχι, γιατί η γιατρειά δε θα έρθει ποτέ. Αλλά είναι εθισμός. Κι ίσως χρειαστεί λίγος χρόνος για να συνηθίσουμε στα νέα δεδομένα, ωστόσο υπάρχουν διάφοροι τρόποι τους οποίους μπορούμε να δοκιμάσουμε για να αφήσουμε κάτω το τηλέφωνο και να σηκωθούμε από τα πατώματα.
1. Παίρνουμε χρονικές αναβολές
Ξεγελάμε τον εαυτό μας προσπαθώντας να τον πείσουμε να το κάνει λίγο αργότερα. Μικρές χρονικές καθυστερήσεις που σταδιακά θ’ αυξάνονται. Έτσι μπορούμε να μας πείσουμε πως αφού θέλουμε να στείλουμε, θα το κάνουμε σε 20 λεπτά. Μετά το τέλος του εικοσάλεπτου, δίνουμε μια νέα αναβολή, για άλλη μισή ώρα. Στο τέλος θα έχουμε βαρεθεί, θα έχουμε χάσει την αίσθηση του χρόνου, θα έχει περάσει κι η ώρα. Φυσικά δεν καθόμαστε πάνω από το ρολόι για να περιμένουμε, αλλά φροντίζουμε ν’ απασχολήσουμε το μυαλό μας με διάφορους τρόπους.
2. Εξαφανίζουμε το τηλέφωνο από το οπτικό μας πεδίο
Αντιλαμβάνομαι πως τώρα θα γελάτε, καθώς τα τηλέφωνα είναι η προέκταση του χεριού μας. Επίσης, αν περάσουν μερικά λεπτά και δεν ακούσουμε τους κλασικούς ήχους μηνυμάτων, δημοσιεύσεων κι ειδοποιήσεων κοιτάμε να δούμε μήπως έχει κολλήσει ή έχουμε βγει εκτός σύνδεσης. Σκεφτείτε όμως πως αν καταφέρουμε να το κρατήσουμε μακριά από το οπτικό μας πεδίο, ίσως κερδίσουμε κομμάτι της χαμένης μας αυτοσυγκράτησης. Ας τολμήσουμε λοιπόν να το αφήσουμε στο διπλανό δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα πίσω μας, τουλάχιστον για το διάστημα που θα μας έχει πιάσει η τρέλα να στείλουμε.
3. Χαλαρώνουμε με οτιδήποτε μας απαγορεύει να πιάσουμε το τηλέφωνό μας
Ας ξεκινήσουμε τη διαδικασία μιας ιεροτελεστίας μπάνιου. Να φορέσουμε τη μάσκα προσώπου, να βουλιάξουμε στην μπανιέρα, να κάνουμε μπουρμπουλήθρες στο τζακούζι όπως θα έλεγε κι ένας φίλος μου, εν ανάγκη να ψάξουμε να βρούμε ένα, αρκεί να μην πλησιάσουμε τη συσκευή μας. Ίσως και ν’ αποφασίζαμε να την αφήσουμε εκτός μπάνιου. Όχι, η δικαιολογία ότι θέλουμε ν’ ακούσουμε μουσική δεν ισχύει, γιατί γινόμαστε επιρρεπείς.
4. Κρατάμε τα χέρια μας απασχολημένα
Πώς θα στείλουμε μήνυμα με τα χέρια μας απασχολημένα; Δε γίνεται. Άρα λοιπόν, μια καλή ιδέα θα είναι να κρατήσουμε τα χέρια μας απασχολημένα. Να μαγειρέψουμε και λερώσουμε τα χέρια μας, να κάνουμε μανικιούρ, να φτιάξουμε κατασκευές, ν’ αναμοχλεύσουμε ό,τι εργασίες έχουμε αφήσει στη μέση τόσο καιρό. Σηκώνουμε τα μανίκια και πιάνουμε δουλειά.
5. Στέλνουμε μηνύματα σε φίλους
Αν δεν μπορούμε ν’ αντισταθούμε σ’ ένα μήνυμα, τουλάχιστον να το στείλουμε σ’ ένα άλλο πρόσωπο. Και φυσικά, ποιο θα είναι αυτό αν όχι οι καλύτεροι φίλοι μας; Η κολλητή μου πρέπει να έχει μαζέψει ήδη χιλιάδες μηνύματα δικά μου. Και φυσικά τα έστελνα και δεν περίμενα κι απάντηση. Και φυσικά σε κάποια, δεν καταλάβαινες και τι έγραφα, αλλά σίγουρα γλίτωσα την ξεφτίλα να φάω τα μούτρα μου στέλνοντας σ’ άλλο πρόσωπο. Δεν είναι ντροπή να τους ενημερώσουμε για την προσπάθεια απεξάρτησής μας και να ζητήσουμε τη βοήθειά τους.
6. Βγαίνουμε με παρέα
Συνήθως, όταν είμαστε σε σχέση είναι λογικό να περνάμε λιγότερο χρόνο με τους φίλους μας. Καιρός λοιπόν να τους αναζητήσουμε και ν’ αναθερμάνουμε τις λίγο ξεχασμένες φιλίες μας. Δεν έχουμε την ανάγκη φίλων που θα μας επικρίνουν γιατί τους ξεχάσαμε, αλλά φίλων που θα μας υποστηρίξουν και θα σταθούν δίπλα μας. Άλλωστε, οι αληθινοί φίλοι είναι αυτοί που θα μας υπενθυμίσουν τι είχαμε, τι χάσαμε κι ίσως μεταξύ σοβαρού κι αστείου μας αποδείξουν πως πρέπει να προχωρήσουμε στη ζωή μας, διώχνοντας από τη σκέψη μας την παρόρμηση να στείλουμε.
7. Το καταφύγιο της οικογένειας
Στήριγμα σε όλες τις στιγμές μας- ίσως περισσότερο στις δύσκολες. Ας επισκεφτούμε την οικογένεια μας, ή ας επικοινωνήσουμε μαζί τους. Ακόμη θυμάμαι τη μαμά μου να μου λέει «έλα να σου κάνω μια αγκαλιά να περάσουν όλα» ή να μου αναλύει τα ελαττώματα ενός πρώην για να με αποτρέψει από το να στείλω ένα μήνυμα. Περάστε χρόνο με τις οικογένειες σας, γιατρεύονται τ’ αγιάτρευτα.
8. Σταματάμε να πίνουμε
Κάθε φορά που κάνουμε μια βλακεία, συνήθως την κάνουμε υπό την επήρεια αλκοόλ. Κι εννοείται πως θα βγούμε να πιούμε και να διασκεδάσουμε, αλλά καλό θα ήταν να κρατήσουμε το τηλέφωνο μακριά μας. Θέλετε να το έχετε μέσα στη τσάντα σας ή στην εσωτερική τσέπη του μπουφάν σας; Κάντε το. Αρκεί δίπλα σας να μην είναι. Τα χειρότερα μηνύματά μας είναι αυτά που στείλαμε μεθυσμένοι και την επόμενη βαρούσαμε το κεφάλι μας στον τοίχο. Οπότε μακριά από το τηλέφωνο γιατί είναι προτιμότερο να ξυπνήσουμε από φρικτό πονοκέφαλο οινοποσίας, παρά από τύψεις για το τι στείλαμε.
9. Αναρωτιόμαστε γιατί θέλουμε να στείλουμε
Γιατί, αλήθεια τώρα, αν δεν υπάρχει κάτι να πούμε καθώς θα τα έχουμε πει όλα κι αν αυτό το κάτι δεν είναι πραγματικά σοβαρό, τότε δεν υπάρχει λόγος να το κάνουμε. Συνήθως λέμε πως θα στείλουμε ένα απλό «γεια, τι κάνεις» το οποίο θα έχει και μια ατμοσφαιρική δόση δήθεν αδιαφορίας. Από το να φάμε όμως τα μούτρα μας είτε γιατί θα το δει και δε θ’ απαντήσει, που είναι και το πιο πιθανόν, μέχρι να δώσει μια ξερή απάντηση χωρίς περιθώρια συνέχειας, τότε ίσως να είναι καλύτερα να φάμε τα νύχια μας κερδίζοντας το να μη στείλουμε.
10. Διαγράφουμε τη συνομιλία
Η μόνη σοφή κίνηση για να σταματήσουμε την επιμονή στο να στείλουμε ένα μήνυμα. Κι ίσως να είναι το πιο δραστικό απ’ όλα τα παραπάνω μέτρα αλλά σίγουρα θα είναι και το πιο αποτελεσματικό. Θυμάμαι τον εαυτό μου δοκιμάζοντας όλα τα παραπάνω να καταλήγω στη διαγραφή της επαφής από το κινητό μου- μιας κι από εκεί μιλούσαμε κυρίως. Έχοντας όμως τον φόβο μη συμβεί κάτι στην πραγματικότητα για το οποίο θα θέλαμε να μιλήσουμε, σημείωσα το τηλέφωνο σ’ ένα χαρτάκι βάζοντάς το σ’ ένα όχι και τόσο εμφανές σημείο. Έτσι ήξερα τουλάχιστον πως θα το είχα αν το χρειαζόμουν πραγματικά αλλά θα το είχα σε δύσκολη πρόσβαση που ίσως και με τον καιρό να ξεχνούσα.
Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Μπορεί να μην ξεχάσουμε ποτέ τα χιλιάδες μηνύματα που έχουμε στείλει κι ίσως να έρχονται φορές που θα ανατρέχουμε για να τα ξαναδιαβάζουμε, αλλά όσο περνάει ο καιρός θα μείνουν μόνο ως αναμνήσεις κι όχι ως συναισθηματικός πόνος. Και κάποια μέρα, ένα νέο μήνυμα και μια νέα προσμονή θα έρθει στις ζωές μας και θα ξαναρχίσουμε να λειτουργούμε με κάποιους άλλους που θ’ αξίζουν τη σκέψη μας και τα σταλμένα μηνύματά μας. Και τότε, όταν η επαφή που θα έχουμε στο κινητό μας δε θ’ αποτελεί κανένα δέλεαρ για να στείλουμε, θα χαμογελάσουμε. Κι όταν συμβεί αυτό να είστε βέβαιοι πως θα έχουμε λυτρωθεί.
Συντάκτης: Ταρασία Γεωργιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
