6 πράγματα που έκανα στις σχέσεις μου και με κάνουν να ντρέπομαι

Ανάμεσα σε όλα εκείνα που ανακαλύπτω επάνω μου είναι και μια -κατά καιρούς- εξομολογητική διάθεση. Ξέρετε, οι σκέψεις για το τι έκανα, τι κάνω, αν αυτό που έκανα ήταν σωστό ή όχι, αν οι πράξεις μου με κάνουν να ντρέπομαι. Δεν είναι κακό να νιώθουμε έτσι, βέβαια. Κακό είναι να μην το παραδεχόμαστε. Τουλάχιστον να έχουμε μια ειλικρινή σχέση όλα τα χρόνια της ζωής μας. Στο τελευταίο λοιπόν θα σταθώ και θα προσπαθήσω να αποτυπώσω όλα εκείνα που στις σχέσεις μου, ακόμα και πολύ καιρό μετά, με κάνουν να ντρέπομαι και που τότε για κάποιο λόγο δεν τα είχα αντιληφθεί, δεν ήθελα να τα νιώσω, πίστευα πως έκανα το σωστό ή τέλος πάντων, άνθρωποι είμαστε και λάθη κάνουμε.

1. Απιστία

Προσπάθησα πολύ. Ήξερα πως η σχέση είχε τελειώσει καιρό πριν αλλά κανένας δεν έκανε το βήμα της φυγής. Είχαμε βολευτεί, πιστεύαμε πως θα δίναμε δεύτερη ευκαιρία, είχαμε ήδη φύγει κοιτώντας ο καθένας αλλού αλλά δεν τολμούσαμε να δούμε ο ένας τον άλλον στα μάτια. Δεν ήμουν μόνο εγώ η άπιστη. Αλλά κι οι δύο. Το ξέραμε. Δεν είχαμε τίποτα να σώσουμε κι όμως παραμέναμε αλυσοδεμένοι για χάρη της αίγλης των πρώτων σταδίων της σχέσης μας. Ναι, σήμερα ντρέπομαι. Όχι για την πράξη μου αλλά γιατί επέτρεψα στον εαυτό μου να συμβεί, βγαίνοντας έξω από τις αρχές μου. Ήταν όμως μια αφορμή να μου υποσχεθώ πως δεν αξίζει σε κανέναν και περισσότερο σε μένα να το ξαναζήσω. Έτσι, πλέον αποχωρώ μόλις αντιλαμβάνομαι πως περισσεύω ή πως δεν έχω να μοιραστώ τίποτα με τον άνθρωπο που ζω μαζί του.

2. Ψέματα

Γιατί τα είπα; Γιατί πίστευα πως δε θέλουν να ακούσουν τις αλήθειες. Γιατί υπάρχουν εκείνες οι φορές που αναγκάζεσαι να πεις όλα εκείνα τα μικρά αθώα ψέματα για να κρατήσεις τον άνθρωπό σου ασφαλή. Κι αυτά είναι τα ορατά ψέματα. Που μπορεί τελικά να μην είχαν αντίκτυπο στη σχέση. Εκείνα όμως τα αφανέρωτα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας καθημερινά πείθοντάς τον να παραμένει σε μια σχέση ή δημιουργώντας ιδεατές καταστάσεις από κει που δεν υπάρχουν, είναι τα χειρότερα. Ντρέπομαι για στη δεύτερη περίπτωση καταπόνησα τον εαυτό μου και τον ανάγκασα να πονέσει, να λυγίσει, να ματώσει και στο τέλος να βγει χαμένος από μια σχέση που φώναζε χιλιόμετρα μακριά «φύγε».

3. Προσποίηση στο σ3ξ

Όχι και πάλι όχι. Θα μου πείτε και τότε γιατί; Γιατί θα έπρεπε να σηκωθώ εκείνη τη στιγμή και να φύγω. Θα έπρεπε να τον κοιτάξω και να πω αυτό που μου ερχόταν πρώτο στο μυαλό, πως «τόσος λόγος για το τίποτα». Γιατί μωρέ θρέφετε προσδοκίες όταν δεν μπορείτε να ανταποκριθείτε; Αλλά δεν έφυγα, αντιθέτως σκέφτηκα να δώσω και μια δεύτερη ευκαιρία. Όσες λοιπόν ευκαιρίες και να έδινα, ένα ήταν σίγουρο: πως οι κόσμοι μας δε θα έρχονταν ποτέ σε @ργασμική αρμονία. Ναι, ντρέπομαι γιατί επέλεξα να μην ικανοποιούμαι, ενώ ήξερα ότι δε θα λειτουργήσει και για πολύ.

4. Χειριστική συμπεριφορά

Λένε πως όταν αγαπάς όλα δικαιολογούνται. Όχι παιδιά, δε δικαιολογούνται όλα κι όλα δεν επιτρέπονται. Εγώ ήμουν προσωποποιημένες η Σκύλα και η Χάρυβδη μαζί. Άραγε αν το έκαναν σε μένα πώς θα αντιδρούσα; Για να μην το κουράζουμε, ήξερα και το τελευταίο δευτερόλεπτο του χρόνου τι κάνει. Έδειχνα τα δόντια μου με περίεργες μορφές ζήλιας και φυσικά άνευ δικαιώματος. Καλά, δε θα μιλήσουμε για σκανάρισμα των social ή για αποτυχημένες προσπάθειες ελέγχου του κινητού. Εκείνες δε οι καημένες πρώην, ακόμη πρέπει να φτερνίζονται από τις τόσες φορές που τις έχω αναφέρει. Πατώματα και πιο κάτω, που με κάνουν φυσικά να ντρέπομαι.

5. Απόκρυψη του παρελθόντος μου

Η σχέση είχε δείξει από την αρχή σημάδια ζήλιας. Ήξερα πως τον ενοχλούσε να γνωρίζει οτιδήποτε αφορούσε το παρελθόν μου, ακόμη και ‘κείνο των φοιτητικών μου χρόνων. Εμμονικός με τη λεπτομέρεια, επαναλάμβανε τις ερωτήσεις που ήξερε τις απαντήσεις, μήπως και πέσω σε ασάφειες. Φυσικά όταν το κατάλαβα έπαψα να λέω οτιδήποτε και παρέμεινα σε μια σιωπή λέγοντας σχεδόν τίποτα για τη ζωή μου. Σήμερα ντρέπομαι γιατί ξέρω πως όσα κουβαλάμε είναι κομμάτι μας. Καλά ή άσχημα, είναι δικά μας. Δε σκέφτηκα ποτέ μου να το ξανακάνω.

6. Ντρεπόμουν για την εμφάνισή του

Πάντα μου άρεσε το καλό και προσεγμένο ντύσιμο. Λόγω δουλειάς, λόγω κοινωνικών υποχρεώσεων φροντίζω όσο μπορώ να προσέχω κι εγώ τον εαυτό μου. Η τότε σχέση μου δεν έδινε καμία σημασία σ’ αυτό. Θα μπορούσε να κυκλοφορεί μονίμως με το ίδιο πουκάμισο –καθαρό φυσικά πάντα– και το ίδιο παντελόνι έχοντας τη δικαιολογία πως αυτά τον βολεύουν. Προσπάθησα με πλάγιο τρόπο κάνοντάς του δώρα τα οποία όμως παρέμεναν στην ντουλάπα του. Φυσικά μετά από κάποιες φορές ένιωθα άβολα και παρέμενα στο σπίτι προφασιζόμενη δικαιολογίες. Ντρέπομαι γιατί θα πρεπε να καταλάβω πως η εμφάνιση δεν είναι τίποτα σε μια σχέση, πως ακόμη και με το ίδιο πουκάμισο και παντελόνι με λάτρευε περισσότερο από όλους τους πολύ προσεγμένους αλλά με μια δηθενιά που ήθελα να ξεφορτωθώ.

Τελικά δεν είναι και λίγα όλα αυτά που κάνουμε στις σχέσεις μας και μας κάνουν να ντρεπόμαστε για τον εαυτό μας και που πολύ καιρό αργότερα τα σκεφτόμαστε. Δεν ξέρω αν μια συγνώμη μετά από καιρό θα μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα. Ξέρω όμως πως όλα είναι μαθήματα ζωής. Και με τη ζωή που έχω σε πιο βελτιωμένη εκδοχή, θα συνεχίσω. Ίσως κάνω καινούργια πράγματα που με κάνουν να ντρέπομαι. Ποιος ξέρει; Εδώ θα είμαστε και θα τα μάθουμε.