6 σημάδια που μας πείθουν πως «έχουμε ξανασυναντηθεί»

Όλοι μας έχουμε έρθει μπροστά στη στιγμή που βλέπουμε κάποιο πρόσωπο και το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό να ρωτήσουμε είναι: «Γνωριζόμαστε από κάπου;» ή «Αισθάνομαι ότι έχουμε ξανασυναντηθεί». Αυτή η περίεργη αίσθηση πως ξέρουμε τον άλλον και προσπαθούμε να «σπάσουμε» το κεφάλι μας για να ανακαλύψουμε από πού.

Πριν ένα χρόνο μου συνέβη και μένα. Συνάντησα έναν άνθρωπο για πρώτη φορά και η χημεία, η άμεση επικοινωνία μας και η πρώτη επαφή με έκανε να αισθάνομαι ότι τον γνωρίζω όλη μου τη ζωή, ακόμη και πριν καν γνωριστούμε μεταξύ μας. Αυτή η συγκλονιστική αίσθηση οικειότητας η οποία παραμένει μέχρι και σήμερα μ’ έκανε ν΄αναρωτιέμαι αν είναι μια ιστορία ψυχής, την οποία και δε θα κατανοούσα ποτέ γιατί δεν είχα εξηγήσεις.

Υποθέτω πως τίποτα δεν είναι αδύνατο σ’ αυτή τη ζωή και σ’ όλες όσες έχουμε ζήσει πριν απ’ αυτή. Και κάπου εδώ μπερδεύονται η θεωρία της μετενσάρκωσης και η επιστήμη, σε έναν αντίλογο αιώνων. Η μεν πρώτη ξεκινώντας από τα χρόνια του Πυθαγόρα κι αποτελώντας αρχή βασικών θρησκειών του κόσμου, εξηγεί πως είναι πολύ πιθανό να νιώθουμε πως έχουμε ξανασυναντηθεί με ανθρώπους  και να έχουμε βιώσει κοινές εμπειρίες μέσα από μια ψυχική ζωή στην οποία ξαναγεννιόμαστε πολλές φορές. Από την άλλη η επιστήμη της νευρολογίας υποστηρίζει πως δεν μπορεί να συμβεί αυτό, καθώς εξηγείται επιστημονικά και πρακτικά πως αυτή η αίσθηση δημιουργείται από ένα μπλοκάρισμα του εγκεφάλου μας, το οποίο τοποθετεί κι επεξεργάζεται λάθος τα ερεθίσματα, με αποτέλεσμα κάτι το οποίο βιώνουμε για πρώτη φορά, να μας το παρουσιάζει ως οικεία επαναλαμβανόμενη κατάσταση, που κρατά μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου.

Πριν λοιπόν αρχίσουμε ν’ αμφισβητούμε τη λογική μας ή μπερδευτούμε μέσα σε ερμηνείες που δεν κατανοούμε, σκεφτόμαστε πιο απλά και προσπαθούμε να καταγράψουμε εκείνα τα σημάδια που μας κάνουν να πιστεύουμε γιατί νιώθουμε σαν να έχουμε συναντηθεί ή κι αγαπηθεί με κάποιον που συναντάμε για πρώτη φορά, σε μια άλλη ζωή.

1. Η αίσθηση της οικειότητας

Σκεφτείτε πως κάνουμε μια γνωριμία μέσω διαδικτύου. Δεν υπάρχει πρωτίστως η φυσική παρουσία, δε λειτουργούν οι αισθήσεις της αφής και της ακοής (αργότερα έρχεται η όραση) κι όμως, παρ’ όλα αυτά, μέσα από τα γραφόμενα και των δύο ανακαλύπτουμε μια αδικαιολόγητη ψυχική επικοινωνία. Δείγμα αυτής όταν ο ένας ξεκινάει να γράφει κι ο άλλος συμπληρώνει τα υπόλοιπα.

2. Το συναίσθημα της πρώτης οπτικής επαφής

Τα μάτια δεν κάνουν ποτέ λάθος. Κοιτάζοντας τον άλλον με την πρώτη ματιά, αυτόματα ενεργοποιούμε το αίσθημα της συμπάθειας ή της αντιπάθειας. Κι εκεί, στην πρώτη γνωριμία, καταλαβαίνουμε πως κάπου τους έχουμε δει και κάπου τους ξέρουμε γιατί η εικόνα μας είναι οικεία. Η θεωρία υποστηρίζει πως τα μάτια και το χρώμα της ίριδας δε μεταλλάσσεται από τις μεταβάσεις μας σε προηγούμενες ή επόμενες ζωές κι έτσι καταφέρνουμε να αναγνωρίζουμε τους ανθρώπους μέσα στον χρόνο. Η πραγματικότητα πάλι, εντοπίζει οικεία στοιχεία, ακόμη κι από κάποιον που κάποτε συνδεθήκαμε βαθιά.

3. Πρωτόγνωρα συναισθήματα

Μας κατακλύζει η αίσθηση πως μπορούμε να «διαβάσουμε» τις σκέψεις του άλλου. Μπορεί να χρειάζεται ελάχιστος ή και καθόλου χρόνος για να καταλάβουμε όσα αισθάνεται ο άλλος. Η αίσθηση όλων αυτών των απροσδιόριστων, ανεξήγητων αλλά υπαρκτών συναισθημάτων, μας αποσυντονίζει, μας εκπλήσσει, μας προκαλεί και στο τέλος μας επιβεβαιώνει. Είναι ένα δείγμα ότι έχουμε κοινή αποκωδικοποίηση της ενσυναίσθησης κι ίσως μέσα μας το μεταφράζουμε ως ανεξήγητη σύνδεση.

4. Τα όνειρα

Κι όμως συμβαίνει. Έχουμε ονειρευτεί ανθρώπους που δεν έχουμε συναντήσει ποτέ μας. Έχουμε ξυπνήσει κι αναρωτιόμαστε ποιοι ήταν μέχρι που ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο μαζί τους. Στη σχετικότητα του χρόνου που μπορεί να λειτουργήσει παράλληλες προηγούμενες και τωρινές ζωές κρύβεται η λύση του μυστηρίου, αν θέλουμε να γίνουμε ποιητικοί. Αν πάλι ψάχνουμε την ψυχολογική αποτύπωση, είναι γρήγορα φιλμ του μυαλού που φτιάχνουν ένα ντε ζα βου άνευ προηγουμένου.

5. Ο ήχος της φωνής

Το ν’ ακούμε τον ήχο μιας φωνής που μας φαίνεται εξίσου οικείος όσο και το πρόσωπο που βλέπουμε πρώτη φορά, μοιάζει σαν να επιστρέφουμε στη βάση μας. Το σήμα της αναγνώρισης του ενός για τον άλλον. Αν μας ανακουφίζει, αν ξυπνά νοσταλγία, ακόμη και το γέλιο που στον καθένα μας είναι μοναδικό, μας επιβεβαιώνει πως η καρδιά μας δεν πέφτει έξω.

6. Η αίσθηση του «ανήκειν»

Νιώθουμε πως είμαστε συναισθηματικά δεμένοι, νιώθουμε πως βλέπουμε στους άλλους τον καθρέπτη της δικής μας ψυχής, πως ανήκουμε εκεί παρ’ όλο που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί.  Νιώθουμε μια ευκολία να αφεθούμε, σαν να το έχουμε ξανακάνει, σαν να είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο.

Ο Brian Weiss λέει πως οι ψυχές θυμούνται η μία την άλλη κι όταν συναντηθούν θα το νιώσουμε. Ο Paulo Coelho έχει γράψει πως «οι σημαντικές συναντήσεις έχουν σχεδιαστεί από τις ψυχές, πολύ πριν τα σώματα συναντηθούν». Εγώ, πάλι, τολμώ να πω πως όταν νιώσεις αυτό το συναίσθημα της απόλυτης σιγουριάς στο «νιώθω πως σε ξέρω» ας μην το προσπεράσουμε. Ίσως τελικά να νιώθουμε ότι έχουμε γνωρίσει κάποιον πολύ πριν τον γνωρίσουμε πραγματικά. Κι είναι όμορφο να πιστεύεις πως δυο ψυχές βρήκαν τον τρόπο να μη χωρίσουν και σ’ αυτή τη ζωή, ακόμη κι αν δεν είναι αλήθεια. Γιατί αν είναι, τότε είσαι πολύ τυχερός που τη βρήκες.  Ξανά.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!