Ξέρετε, αν ο χαρακτήρας μας είχε στόμα και μιλούσε, θα ερχόταν φορές -και ουκ ολίγες- που θα μας παρατούσε δια παντός. Τον παίρνουμε, τον παίζουμε και τον ταλαιπωρούμε με τις ψυχολογικές μας διακυμάνσεις. Τον εκθειάζουμε ή τον καταστρέφουμε. Κι ενίοτε τον σαμποτάρουμε υποτιμώντας τον. Κι ίσως αυτό είναι το χειρότερο που μπορούμε να του κάνουμε. Γιατί, είτε θα τον χρεώνουμε με λάθη των άλλων, είτε θα νιώθουμε πως εμείς οι ίδιοι κάτι δεν κάνουμε καλά ή κάτι θα μπορούσαμε να μην είχαμε κάνει καθόλου ή ακόμη και να το κάναμε υπέροχα. Κι έτσι πορευόμαστε με βάση τη χαμηλή μας αυτοεκτίμηση ως αποτέλεσμα των ίδιων των σκέψεων και πράξεών μας, αναγκασμένοι να κάνουμε πράγματα που στο τέλος καταλήγουν στο να νιώθουμε υποτιμημένοι απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό.
1. Λειτουργούμε σαν να έχουμε μια τέλεια ζωή
Μπορεί εχθρός του καλού να είναι το καλύτερο, αλλά όχι το τέλειο. Κι είναι ουτοπικό να προσπαθούμε να πείθουμε τον εαυτό μας πως όλα είναι εντάξει και να δημιουργούμε ψευδείς συνθήκες εξιδανίκευσης της ζωής μας, πρωτίστως σε μας τους ίδιους. Το ιδανικό είναι ανέφικτο. Κι ίσως μια ζωή που οι ίδιοι ορίζουμε τα ψεγάδια της, να είναι αυτή που τελικά θα μας πείσει πόσο αξίζει να τη ζούμε.
2. Φορτώνουμε το κεφάλι μας με χίλια δυο
Πιστεύετε πως μπορούμε να τα καταφέρουμε; Πως μέσα στην καθημερινότητα και των ρυθμών της ζωής μας είμαστε ικανοί να αντεπεξέλθουμε με όσα φορτώνουμε το μυαλό μας; Κι ίσως να λέμε μέσα μας, πως όλα είναι εφικτά, αλλά εις βάρος του ίδιου μας του εαυτού; Φυσικά και όχι. Και φυσικά η αποτυχία κερδίζει στο ρινγκ με διαφορά την επιτυχία της πραγμάτωσης όλων των στόχων που έχουμε βάλει. Κι έτσι καταλήγουμε να κρεμάσουμε τα γάντια της επιμονής, της θέλησης και της αυτοπεποίθησής μας.
3. Νιώθουμε πως δεν ξοδέψαμε όσο χρόνο χρειαζόταν με τους αγαπημένους μας
Ποτέ ο χρόνος μας δε θα είναι αρκετός για τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Αυτό δε σημαίνει πως θα πρέπει εμείς να νιώθουμε σούπερ ήρωες. Δε θα πρέπει να μας χαλάει και να μας ρίχνει τη ψυχολογία. Οι άνθρωποι που αγαπιούνται δε χάνονται ποτέ. Δε νιώθουμε απογοήτευση προς τον εαυτό μας αν δεν έχουμε καταφέρει να συναντήσουμε τα δικά μας πρόσωπα. Σκεφτόμαστε πως απλώς και μόνο είναι δίπλα μας και στην πρώτη ευκαιρία που -μακάρι να μη χρειαστεί- θα το αποδείξουμε.
4. Προσπαθούμε να είμαστε κάποιοι άλλοι από αυτό που είμαστε
Κι όλο αυτό συμβαίνει για τον ενδότερο φόβο μη μείνουμε μόνοι. Στην προσπάθειά μας αυτή θα φέρουμε διαφορετικά αποτελέσματα και θα είμαστε απλώς μια αποτυχημένη εκδοχή του εαυτού μας που θα έχουμε οι ίδιοι υποτιμήσει, αρνούμενοι την πραγματική μας εικόνα. Είμαστε αυτό που είμαστε και το βγάζουμε προς τα έξω υποστηρίζοντας το.
5. Μπλεκόμαστε σε συναισθηματικές σχέσεις για τους λάθους λόγους
Επιλέγουμε στη ζωή μας ανθρώπους που μας περικλείουν με αγάπη. Είναι ειλικρινείς, είναι δίπλα μας για ό,τι εμείς οι ίδιοι είμαστε κι ότι κουβαλάμε και μας θαυμάζουν χωρίς να χρειαστεί να θυσιάζουμε στοιχεία της ζωής μας για χάρη τους. Δεν πέφτουμε για κανέναν έρωτα και δε θυσιάζουμε τη ζωή μας, παρά μόνο ζούμε τις στιγμές μας αφήνοντας τον αληθινό μας χαρακτήρα να θριαμβεύει.
6. Δεν επιτρέπουμε λάθη στη δουλειά μας
Ποιος δε μαθαίνει από τα λάθη του; Γιατί αυτά που ονομάζουμε λάθη και μας καταβάλλουν να μην είναι απλώς κινήσεις που μας μαθαίνουν να βελτιωνόμαστε ή γιατί να μην τις ονομάζουμε νέες προκλήσεις σε ένα εργασιακό περιβάλλον; Ακόμη κι αυτό που ίσως προσπαθούμε να ονοματίσουμε ως λάθος να είναι απλά και μόνο μια κακή στιγμή που θα μας εκπαιδεύσει προς αποφυγή άλλων στο μέλλον.
7. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τα λάθη των γονιών μας
Πόσο λάθος να μπαίνουμε σ’ αυτό το τριπάκι νιώθοντας πως αποκτάμε ένα ασήκωτο βάρος για τα οποιαδήποτε λάθη βαρύνουν την οικογένειά μας. Γιατί θα καταρρεύσουμε προσπαθώντας να χρεωθούμε ευθύνες που δε μας ανήκουν. Η οικογένειά μας είναι το αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Είμαστε μέρος του αλλά αυτό δε μας κάνει να είμαστε υπόλογοι στον εαυτό μας για ό,τι συμβαίνει μέσα σ’ αυτή.
8. Κολλάμε στο παρελθόν μας
Το παρόν είναι η ζωή μας σήμερα. Όσο περισσότερο μένουμε στο να κοιτάμε πίσω, είναι σαν να αποδεχόμαστε για τους εαυτούς μας πως η μόνη μας ικανότητα είναι η ανασκόπηση. Όμως, ο οραματισμός για το μέλλον όπως και η πρακτική δράση του τώρα, παραμένει φοβερά πιο σημαντικό να συμβαίνει, γιατί μας δίνει επιλογές.
Κι εδώ που τα λέμε, σίγουρα μπορούμε να κάνουμε κάτι πολύ καλύτερο από το να αδικούμε οι ίδιοι εμάς. Άλλωστε, όσο ωραία καραμέλα κι αν είναι κι όσο κι αν μας βοηθάει στο να μένουμε παθητικοί, παραμένει απλώς κάτι πολύ λιγότερο από όλα όσα μπορούμε να πετύχουμε, δοκιμάζοντας και τις άλλες γεύσεις.
Συντάκτης: Ταρασία Γεωργιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
