9 δικαιολογίες που σε κρατάνε σε μια σχέση όταν όλα φωνάζουν «φύγε»

Ελάτε να κάνουμε ένα γκάλοπ και ν’ αναρωτηθούμε σήμερα πόσοι από μας μένουμε σε σχέσεις που δεν τραβάνε, που δεν είμαστε ευτυχισμένοι, δεν είμαστε χαρούμενοι. Εγκλωβισμένοι σε σχέσεις που μπλοκάρουν τη ζωή μας. Ίσως και να τις έχουμε βαπτίσει σχέσεις ζωής. Και το παράδοξο της ιστορίας είναι πως και να το αντιλαμβανόμαστε πως δε μας καλύπτουν, δε φεύγουμε. Νομίζω αρκετοί θα το παραδεχτούν κι άλλοι τόσοι το έχουν σκεφτεί, αλλά βρίσκουν πάντα ένα «αλλά» ως άλλοθι της αλήθειας που δε θέλουν να φανερώσουν.

Κι όλα φωνάζουν «φύγε», έχουμε τσιμεντώσει τα πόδια μας και προσπαθούμε, ελπίζουμε, προσδοκούμε πως κάτι θ’ αλλάξει, καταλήγοντας σ’ ένα «μένω» και «περιμένω». Στη ζωή μας, όλοι έχουμε περάσει από τέτοιες σχέσεις. Σχέσεις ψυχοφθόρες, που μας ταλαιπωρούν και δε μας αφήνουν να αναπνέουμε αβίαστα. Που φτάνουμε στο σημείο να σκεφτόμαστε τη φυγή περισσότερο από την εξέλιξη της σχέσης, αλλά τελικά μένει μόνο ως σκέψη. Αλήθεια πόσο αρρωστημένο να σκέφτεσαι πως θες να φύγεις επειδή νιώθεις πως δε φεύγουν κι ας μη σ’ αγαπούν;

Δικαιολογίες και πάλι δικαιολογίες. Και τις έχω πει κι εγώ και τις ακούω κι από τους γύρω μου. Και σίγουρα κάπου ανάμεσα σ’ αυτές ίσως βρείτε και σεις τη δική σας.

-Η δύναμη της συνήθειας. Η μεγαλύτερη και πιο συχνή απ’ όλες. Η καθημερινότητα που πλέον μας κάνει να μη θέλουμε να την αλλάξουμε, παρ’ όλο που ξέρουμε πως δεν περνάμε καλά- αλλά δε βαριέσαι, έχουμε πλέον συνηθίσει. Και πού να ξεβολευόμαστε!

-Η καλή χημεία στο κρεβάτι. Κι έτσι, ένα καλό σεξ το οποίο μπορεί να διαρκεί ελάχιστα λεπτά ή και παραπάνω, είναι τόσο δυνατό από μόνο του να μας κάνει να παραμένουμε σε μια τελειωμένη σχέση.

-Κάποια στιγμή θ’ αλλάξει. Και φεύγουν οι στιγμές και ‘μεις μεγαλώνουμε και παραμένουμε αλλάζοντας προς το χειρότερο μόνο την ψυχολογία μας. Γιατί αν κάποιοι μάθανε έτσι και βολεύονται βλέποντας τους γύρω τους να μην αντιδρούν, δεν έχουν και κανένα λόγο ν’ αλλάξουν.

-Από το «εμείς» στο «εγώ». Ο φόβος να μείνουμε μόνοι. Η προσκόλληση μόνο και μόνο γιατί είναι προτιμότερο να είμαστε λιγότερο ευτυχισμένοι από το να είμαστε μόνοι μας. Μέχρι που στο τέλος το συναίσθημα του «εμείς» που μπορεί να είναι βλαβερό για μας, καταντάει να είναι μεγαλύτερη ανάγκη από την προσωπική μας ευτυχία.

-Βαρέθηκα ν’ ασχολούμαι. Που σημαίνει πως ο έρωτας μπορεί και να έφυγε, που μπορεί να μη νιώθουμε τίποτα πλέον και να νιώθουμε κι ανακουφισμένοι μένοντας απλά και μόνο για να περιμένουμε το χρόνο που θα το λήξει από μόνο του. Λίγο αρρωστημένο δεν ακούγεται όλο αυτό;

-Έχουν τα θέματά τους. Μια ακόμη δικαιολογία που μας χτυπάει πάντα στο ευαίσθητο σημείο. Πώς μπορούμε να είμαστε αναίσθητοι και να φύγουμε όταν οι άλλοι δίπλα μας έχουν τα ψυχολογικά τους, έχουν πέσει σε κατάθλιψη, θέλουν λίγο χρόνο για να επανέλθουν, έχουν προβλήματα με τη δουλειά τους και τόσα ακόμη που μπορεί ναι μεν να είναι υπαρκτά, αλλά είναι δικά τους και κάποιες φορές μένουν και διαιωνίζονται. Κι ο χρόνος περνάει εις βάρος μας.

-Ενοχές. Αυτές τις Ερινύες γιατί δεν τις σκοτώσαμε όταν ήμασταν παιδιά αλήθεια. Και τις έχουμε τώρα να μας κυνηγούν από πίσω λέγοντάς μας πως δεν μπορούμε να φύγουμε για όλους τους παραπάνω και συν έναν λόγους που έχουμε.

-Οι προσδοκίες που χάνονται. «Μα το προσπαθούμε», «αγαπιόμαστε αλλά είναι περίεργη η φάση» και μ’ αυτό ή το άλλο μένουμε δέσμιοι πρωτίστως του εαυτού μας, πλημμυρίζοντας τυφλές ελπίδες.

-Τι θα πει ο κόσμος. Και μ’ ένα τι θα πει ο κόσμος μένουμε εμείς όλοι, για να μην έχει να λέει αυτός ο κόσμος. Να ξέρετε πως αυτός ο κόσμος όμως δε θ’ αλλάξει ποτέ.

Αν κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέπτη, μένοντας σε μια σχέση που θα έπρεπε να έχουμε αφήσει, δε θα μας αρέσει καθόλου αυτό που θα δούμε. Καταρχάς είμαστε ψεύτες. Εθελοτυφλούμε μπροστά σε μια αλήθεια που μας «σκοτώνει» αργά αλλά βασανιστικά. Τόσο λίγο μας αγαπάμε λοιπόν; Αυτό είναι ό,τι καλύτερο έχουμε να προσφέρουμε στον εαυτό μας;

«Ό,τι δε λύνεται κόβεται». Κι ό,τι χαλάει καμιά φορά πρέπει και να πεταχτεί. Κι αυτή είναι η μόνη μας υποχρέωση απέναντι σε μας τους ίδιους. Ποτέ δεν είναι αργά. Η παραδοχή είναι το πρώτο βήμα. Πίσω από το πρόσωπο που βλέπουμε στον καθρέφτη, υπάρχει ένα άλλο, που οι καμπύλες των χειλιών του κυρτώνουν πηγαίνοντας να φτάσουν τ’ αυτιά κι όχι το πιγούνι. Για εκείνο, αξίζει να φύγουμε. Για να το ξαναδούμε.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!