Δε νοείται έρωτας χωρίς αυτοπαραμύθιασμα

Στον έρωτα όλα επιτρέπονται. Εντάξει και τα «όλα» δεν είναι για όλους, αλλά αν θέλεις στη ζωή σου να ζεις έντονα τα συναισθήματά σου, επιβάλλεται να τα ζεις στο έπακρο και με ό,τι αυτό συνεπάγεται και αφορά τα κόστη και τις συνέπειες. Και να τα ζεις με  όλα τα χαρακτηριστικά που σε κάνει ο έρωτας να υιοθετείς. Να μεταμορφώνεσαι σε αθεράπευτα ρομαντικό, σε παραμυθά, σε καχύποπτο, σε ονειροπόλο, σε βλάκα. Και μάλιστα να το κάνεις με μεγάλη επιτυχία.  Γιατί οτιδήποτε εμείς βλέπουμε στον έρωτά μας, δεν είναι θέσφατο πως το αντιλαμβάνονται κι οι άλλοι. Και αυτό είναι η τέχνη του να αυτοπαραμυθιαζόμαστε.

Ίσως υπάρξει η άποψη ότι τρέφετε μεγάλες προσδοκίες όντας ερωτευμένοι. Όταν είμαστε ερωτευμένοι, ίσως οφείλουμε να μυθοποιούμε τον έρωτά μας, ίσως είναι μέρος της διασκέδασης κι αυτό. Να τον κάνουμε παραμύθι, τραγούδι, να τον εξυμνούμε και να τον φτάνουμε ψηλά. Τόσο ψηλά που δε θα τον αγγίζει κανείς. Μόνο εμείς. Να τον μεγαλοποιούμε, να πλάθουμε το ιδανικό, να το τερματίζουμε.

Γιατί αυτό θέλει ο έρωτας. Να τον παίρνεις, να τον κανακεύεις, να τον θρέφεις. Από τα όνειρα και τις επιθυμίες σου. Και μεταξύ μας, λίγο σε νοιάζει πώς το βλέπει ο άλλος. Τη δική σου ψυχή ικανοποιείς. Και όταν αυτό γίνεται πράξη τότε όλες οι προσδοκίες πολλαπλασιάζονται. Τα μάτια σου αλλάζουν τις εικόνες και το μυαλό σου δέχεται μόνο τα ερεθίσματα που εσύ τους δίνεις. Και προσπερνάς τα ασήμαντα –που ίσως και να μην είναι– αλλά είναι αμελητέα για όσο το ζεις και φτιάχνεις την ιστορία σου. Και μετατρέπεις το σύντροφό σου συνειδητά ή ασυνείδητα σε ένα είδωλο, όπως κι όλο τον έρωτα, ξεχνώντας τελείως το πραγματικό του πράγματος. Γιατί αυτό είναι στα δικά σου μάτια.

Σ’ αυτά λοιπόν τα παιχνίδια που ξελογιάζουν το μυαλό μας και δημιουργούμε το ιδανικό, προσδίδουμε χαρακτηριστικά που ο άλλος μπορεί και να μη διαθέτει αλλά τα ονειροπλάθουμε για μας. Ακόμη και όλα εκείνα που ίσως να μη μας άγγιζαν, που θα ήταν εκτός προδιαγραφών μας, τώρα είναι σίγουρο πως μας γοητεύουν.

Άλλωστε τι είναι ο έρωτας χωρίς παραμύθιασμα; Ο θρίαμβος της φαντασίας απέναντι στη νοημοσύνη, αυτό ζητάει το αίσθημα. Πάνε και οι άμυνες που χτίζεις, πάνε και όλα. Και να σας πω; Έχει σημασία; Δε θα λογοδοτήσετε σε κανέναν παρά μόνο στον εαυτό σας. Και είστε ερωτευμένοι. Και να ξέρετε πως χωρίς το αυτοπαραμύθιασμα δε νοείται έρωτας.

Έχετε καταλάβει πως είμαστε λίγο βλάκες εμείς οι ερωτευμένοι;  Ναι φυσικά είμαστε. Και είναι ωραίο αυτό το συναίσθημα. Δε μας κάνει ο άλλος να είμαστε έτσι. Δεν του επιρρίπτουμε ευθύνες. Και αυτό το θυμόμαστε όταν τελειώσει, γιατί κάποια στιγμή θα τελειώσει και θα το απομυθοποιήσετε. Θα διαπιστώσει κανείς πως έχτισε μια εικόνα που κλήθηκε να αντιμετωπίσει σε πραγματική μορφή. Κι εκεί η απογοήτευση δεν έχει θέση. Ούτε και η δίκη του ίδιου του αυτουργού, με δικαστή τον ίδιο. Απόλυτο δικαίωμα στον έρωτα, το αυτοπαραμύθιασμα. Κι οι συνέπειες, τι να κάνουμε, ας έρθουν.