Δήθεν έρωτες

Αν υπήρχαν «αποθηκευμένα» στη ζωή μας, η λέξη που σίγουρα θα είχαμε προσθέσει πρώτη θα ήταν ο Έρωτας. Διαφορετική ερμηνεία από τον καθένα μας και σίγουρα όλοι μας έχουμε ξεχωριστά βιώματα για να την αναλύσουμε. Κοινός παρονομαστής η θέληση να τον ζήσουμε. Η επιθυμία να τον νιώσουμε στο μεδούλι μας. Κανείς δεν είναι εναντίον του, τουλάχιστον με την εμφάνισή του. Γιατί σ’ αυτή την υπέροχη δύναμη, στον αρχηγό των συναισθημάτων μας, ουδείς από μας αντιστάθηκε.

Δυο άνθρωποι ξεχωριστοί μεταξύ τους γνωρίζονται. Δυο κόσμοι ενώνονται. Κόντρα σε διαφορετικότητες, σε πιστεύω, σε βιώματα. Βλέπετε ο έρωτας δεν είναι ευγενικός για να μας αντιστοιχήσει. Είναι εξίσωση που το αποτέλεσμά της βγάζει στο απόλυτο άπειρο, μια αφηρημένη έννοια χωρίς κανένα όριο. Μέσα σε αυτή την έννοια προσθαφαιρούμε χαρακτηριστικά μας- αποτελέσματα του κάθε έρωτα που ζούμε. Ζωντανοί, παθιασμένοι, εξαρτημένοι, τρελοί, αγνώριστοι, ενθουσιασμένοι, υστερικοί, κτητικοί, απόλυτοι, παραδομένοι, εξαντλημένοι, εγωιστές, αλαζόνες. Όλοι όμως θεατές μιας πραγματικότητας που μας έχει συνεπάρει.

Μέσα σ’ αυτή την παραδοχή του έρωτα κι όσο τον κουβαλάμε πάνω μας παίζουμε κυριολεκτικά με τις κόκκινες γραμμές της ζωής μας. Όταν κάτι το θέλουμε πολύ, το θρέφουμε και το μεγαλώνουμε. Λένε πως όλα στη ζωή μας έχουν μια αξία. Πως όλα αγοράζονται. Αρκεί να έχεις τον τρόπο και δε θα διαφωνήσει κανείς μας σ’ αυτό. «Τον έρωτα κανείς δεν μπορεί να τον αγοράσει, αλλά μπορεί κάλλιστα να αγοράσει την ψευδαίσθησή του». Όχι γιατί δεν έχει τίμημα, αλλά γιατί πολύ απλά, όσες φορές στη ζωή μας προσπαθήσαμε να το καθορίσουμε πέσαμε έξω. Πτωχεύσαμε. Εγκαταλείπουμε την προσπάθεια της ίδιας του της εξαγοράς κι αναζητούμε να συναλλαχθούμε με τα στοιχεία που τον ορίζουν. Κι εκεί ναι, έχουμε κάνει τα καλύτερα παζάρια, στις καλύτερες εκπτώσεις ίσως και στις πιο φθηνές του απομιμήσεις.

Η ψευδαίσθηση του έρωτα είναι η πιο πετυχημένη απομίμησή του. Η φαινομενική αντίληψη που δημιουργείται και μπλέκει τον έρωτα με όνειρο ή εφιάλτη ενώ στην ουσία δεν αντιστοιχεί στη πραγματικότητα που ζούμε. Η ανάγκη μας να πορευτούμε με τον έρωτα που έχουμε δημιουργήσει, να ζήσουμε όλα όσα εσφαλμένα ή μη έχουμε πείσει τον εαυτό μας πως είναι χαρακτηριστικά του, καταλήγει να μας κάνει αδύναμους να διακρίνουμε την πραγματικότητα από το φανταστικό. Να διαχειριστούμε την ίδια μας τη ζωή όντες πραγματικά ερωτευμένοι. Η θέληση να τον ζήσουμε τόσο πολύ, να γευτούμε όσα επιθυμούμε, να σταθούμε απέναντι σε έναν έρωτα παραδομένοι όπως τον έχουμε χτίσει στο μυαλό μας, μας κάνει να χάνουμε την αίσθηση του ρεαλισμού.

Κι έτσι σαν άλλες Αλίκες στον καθρέφτη, σταματάμε τη ζωή μας. Σφραγίζουμε τα βλέφαρά μας. Πείθουμε με τον καλύτερο τρόπο τους εαυτούς μας πως δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό στον μαγικό μας κόσμο. Πως έχουμε τελικά μετατρέψει τον ίδιο μας τον έρωτα σε έναν προσωπικό λαβύρινθο που μοιάζει με ωραίο κήπο. Δεν είναι όμως.

Κι εκεί έρχεται η ώρα της κρίσεως. Τίποτα που δεν είναι αληθινό δεν κρατάει. Κι ο πόνος που προκύπτει από την ομολογία μας πως πιστέψαμε σε κάτι αμοιβαίο ή έστω απόλυτα ολοκληρωτικό, κάνει μεγαλοπρεπή εμφάνιση. Αβάσταχτο μαράζι να γκρεμίζεται ο έρωτας που χτίσαμε σε ένα δήθεν. Το τέλος της γοητείας είναι η ψευδαίσθηση του τέλειου έρωτα, που εν τέλει το ομολογεί μόνο του το απελπιστικά ανέφικτο και ακατόρθωτο που νομίζαμε πως ζούσαμε. Ένας έρωτας που πέσαμε τόσο χαμηλά, που υπομείναμε, που επειδή δεν αντέξαμε να τον δούμε κατάματα τον γεμίσαμε άχυρα μόνο και μόνο για να αποδείξουμε –αλήθεια σε ποιον να αποδείξουμε, παρά μόνο στον εαυτό μας– πως τελικά μπορούμε και πως αξίζουμε να τον γευτούμε.

Ξέρετε όμως ποια είναι η μαγεία του έρωτα τελικά; Να μας δημιουργεί από μοιραία τέλη, καινούργια ξεκινήματα. Να μας αφήνει για λίγο -σαν να μας δίνει το άλλοθι του ακαταλόγιστου– και μετά να μας ξαναμεταμορφώνει. Να σπάει το κουκούλι μας και να μας ξανακάνει πολύχρωμες πεταλούδες.

Πριν λοιπόν τον αφήσουμε να μας ξαναρίξει στα τάρταρα, πριν μας βάλει να αναμετρηθούμε με τις αντοχές του καινούργιου, με τον κίνδυνο να χαθούμε σε νέες δίνες, μας δίνει μια ευκαιρία να μην αγοράσουμε καμία ψευδαίσθησή του. Μόνο ό,τι είναι αμοιβαίο, μόνο ό,τι είναι απόλυτα συμβατό και για τους δύο και υπάρχει μέσα από τα μάτια της αλήθειας, του ξεχωριστού και του ολόψυχου θα μείνει όρθιο.