Φόβος. Ένα έντονο δυνατό συναίσθημα που προκαλείται είτε από την προσμονή είτε από την επίγνωση του κινδύνου. Ο φόβος είναι η προειδοποίηση είτε ο κίνδυνος είναι σωματικός, είτε ψυχολογικός. Ο φόβος έρχεται όταν αισθανόμαστε ή αντιμετωπίζουμε μια απειλή. Πρώτο το σώμα μας «φωνάζει» πως κάτι συμβαίνει. Νιώθουμε εφίδρωση, ταχυπαλμία και την αδρεναλίνη μας στα ύψη. Αποκτάμε μια απίστευτη εγρήγορση σαν να είχαμε ξυπνήσει από λήθαργο χρόνων και τρέχουμε να προλάβουμε. Οι επιστήμονες το εξηγούν ως απόκριση «πάλης ή φυγής» δηλαδή προετοιμασία του σώματός μας να πολεμήσει ή να τραπεί σε φυγή. Κι αυτό είναι μια λογική αντίδραση για την επιβίωσή μας.
Ο Jagadish “Jaggi” Vasudev, πιο γνωστός ως Sadhguru, Ινδός γκουρού, είχε πει πως «Ο φόβος συμβαίνει απλώς επειδή δε ζεις στη ζωή, ζεις στο μυαλό σου. Ο φόβος δημιουργείται πάντα για το τι πρόκειται να συμβεί στη συνέχεια. Αυτό σημαίνει ότι ο φόβος συμβαίνει γι’ αυτό που δεν υπάρχει. Εάν ο φόβος αφορά το ανύπαρκτο, είναι εκατό τοις εκατό φανταστικός. Αν υποφέρεις από το ανυπαρξιακό, είναι παράνοια. Έτσι, οι άνθρωποι μπορεί να βρίσκονται σε κοινωνικά αποδεκτά επίπεδα παραφροσύνης.»
Άρα παρανοούμε κι υποφέρουμε για κάτι που ίσως ήδη έχει συμβεί κι έχει περάσει ή που μπορεί να μας συμβεί στο μέλλον. Το μυαλό μας παίζει με μας τους ίδιους έχοντας από την μια τη μνήμη κι από την άλλη τη φαντασία γι’ αυτό που πρόκειται να συμβεί. Τίποτα όμως δεν είναι πραγματικό και στη στιγμή του τώρα. Ο φόβος μας εγκλωβίζει και μας βάζει όρια. Όρια για να διασφαλίσουμε μια ασφάλεια στη ζωή μας, έτσι ώστε να τον αποφύγουμε. Δεν είναι λίγο αντιφατικό όλο αυτό; Καταντάμε να θέλουμε να θέλουμε να προστατευτούμε ακόμη κι από την ίδια μας τη ζωή.
Τελικά, μήπως λίγος φόβος είναι φυσιολογικός; Μήπως μας δίνεται το δικαίωμα ν’ αναγνωρίσουμε πότε κάτι για μας είναι επικίνδυνο και πώς θα μπορούσαμε να κάνουμε μια καλύτερη επιλογή; Ίσως, φοβόμαστε να ζήσουμε τη ζωή μας μέχρι που αποφεύγουμε να τη ζήσουμε. Μέρος της είναι κι ο φόβος, λοιπόν, που γεννά ένταση κι υποδεικνύει τι πρέπει να δουλέψουμε, να ξεπεράσουμε, να υπερπηδήσουμε. Αν δε ζήσουμε στο φουλ της έντασης τη ζωή μας τότε ποιο το νόημά της;
Η δουλειά μας είναι να νικήσουμε τον φόβο μας αλλά χωρίς να θρηνούμε και να περιμένουμε πότε θα εμφανιστεί. Ζούμε κι αντιμετωπίζουμε την κάθε μέρα μας, είτε φέρει φόβο είτε όχι. Ζούμε όλα τα φανταστικά κι υπέροχα, επικίνδυνα και μη, ζούμε την έκσταση που φέρνουν οι στιγμές μας χωρίς να αρνούμαστε ότι μπορούν και να μας υπερβαίνουν καμιά φορά. Μπορούμε να γελάμε και να κλαίμε, να ονειρευόμαστε και να προσδοκούμε. Νικάμε τον φόβο της μοναξιάς μου όταν σταματάμε να θρηνούμε. Νικούμε τον φόβο της εγκατάλειψης ότι αποδεχόμαστε πως οι άνθρωποι φεύγουν καμιά φορά. Τον φόβο του θανάτου, τον νικάμε αποδεχόμενοι το αναπόφευκτο, τον φόβο της αποτυχίας, με το να την απομυθοποιήσουμε.
Έχουμε ακούσει πολλές φορές τη φράση «πάρε αγκαλιά τους φόβους σου». Αυτό λοιπόν είναι το ζητούμενό μας. Ακόμη κι αν προκύψουν, να είμαστε εκεί να μην τους κρύψουμε μέσα μας, να μην τους βάλουμε κάτω από το χαλί. Να τους αντιμετωπίσουμε έτσι κατάματα κι ευθαρσώς. Άλλωστε, μόνο φόβοι είναι.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ταρασία Γεωργιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
