Εμείς που μπορούμε να πάθουμε κρίση για ένα τσαλακωμένο ριχτάρι

Καλωσορίσατε στον κόσμο των εμμονικών ανθρώπων. Καλωσορίσατε στον δικό μου κόσμο και πολλών άλλων επίσης. Όλων εμάς που έχουμε αποδεχθεί τον τίτλο των ψυχαναγκαστικών, που έχουμε ακούσει να μας λένε πως πάσχουμε από διαταραχή της προσωπικότητάς μας, αλλά εμείς ξέρετε, εμμονικά σταθεροί στις απόψεις μας, το αγνοούμε πλήρως.

Οι άνθρωποι με εμμονική προσωπικότητα είμαστε καταρχάς αυστηροί με τον εαυτό μας. Με δυσκολία συγχωρούμε τα κακώς κείμενα που μας συμβαίνουν ειδικά αν προέρχονται από δική μας υπαιτιότητα καθώς είναι απαράδεκτο που δεν τα είχαμε προβλέψει. Τυπικότητα και τάξη, απόλυτη οργάνωση κι έλεγχος, τα μότο μας. Οι φίλοι κι η οικογένεια μάς λένε «κολλημένη τυρόπιτα», αλλά εμείς χαμογελάμε ξέροντας πως μόνο έτσι μπορούμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας. Ένα μυαλό στο οποίο τοποθετήσαμε άπειρα μικρά κουτάκια στα οποία κλείνουμε τις σκέψεις-εμμονές μας και πορευόμαστε με αυστηρή πειθαρχία. Όχι, δεν είμαστε πεισματάρηδες, είμαστε απόλυτοι. Η τελειομανία μας αγγίζει τα όρια του πανικού, καθώς αν ξεφύγει κάτι από την ακτίνα ελέγχου μας, τρελαινόμαστε. Καμία διαλλακτικότητα. Και φυσικά, σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας, προσωπική κι επαγγελματική.

Η υπερβολική μας οργάνωση είναι το βασικό προτέρημα-ελάττωμά μας. Έτσι, ενώ υπάρχουν φορές που στην επαγγελματική μας ζωή λειτουργεί σαν προτέρημα καθώς έχουμε τη δυνατότητα να φέρνουμε εις πέρας δύσκολες αποστολές, στην προσωπική και στην καθημερινότητα, γίνεται πόλεμος. Θα σας πω χαρακτηριστικά πως στην προηγούμενη σχέση μου ήθελα να ήξερα από πριν κάθε πρόγραμμα που θα κάνουμε, να το έχουμε οργανώσει κι επίσης έκρινα αν το timing ήταν σωστό, αν οι συνθήκες ευνοϊκές κι αν ο Ερμής θα ήταν ανάδρομος. Το έφτανα οριακά να εξαντλώ την υπομονή του συντρόφου μου. Το δε σπίτι ήταν σαν θάλαμος αποστείρωσης. Καθώς η υπερβολή μου για την τάξη και την καθαριότητα άγγιζε τα όρια υστερίας. Γύριζα κουρασμένη από τη δουλειά κι ενώ ιδανικά θα έπρεπε να χαλαρώσω έφερνα το σπίτι τα πάνω κάτω σε δουλειές επειδή ήταν η μέρα φασίνας ή επειδή το πρωί είδα λίγη σκόνη. Ένα βράδυ που είχα καλεσμένους, τους σήκωσα από τον καναπέ μου γιατί είχε ξεφύγει λίγο από τη θέση του το ριχτάρι. Ευτυχώς με την πάροδο των χρόνων, όσοι μας γνωρίζουν, απλώς σιωπούν.

Για να μην αναφερθούμε στην τελειομανία. Άλλο πάρτι εκεί. Ξεκινάμε να κάνουμε τα πάντα ξέροντας πως τα λάθη δε συγχωρούνται στον εαυτό μας. Πολλές φορές ξέροντας πως δεν είμαστε έτοιμοι, δημιουργούμε μια αναβλητικότητα εσκεμμένη από πλευράς αποφάσεων. Πόσες φορές κοιτάμε και ξανακοιτάμε το μέιλ που θα στείλουμε από το γραφείο κάνοντας δεκάδες διορθώσεις κι αφού το στείλουμε, συνειδητοποιούμε πως κάτι παραλείψαμε. Η εμμονή της υπερβολικής μας σχολαστικότητας φέρνει αντίθετα αποτελέσματα.

Αναφέραμε πριν πως οι εμμονικές προσωπικότητες δεν είναι διαλλακτικές. Δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε χωρίς κανόνες- όχι μόνο εμείς αλλά κι όλοι όσοι είναι γύρω από μας. Ναι, θυμίζει λίγο χούντα όλο αυτό αλλά δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε, καθώς το τελείως αντίθετο θα μας θύμιζε απόλυτη χαλαρότητα την οποία επίσης δεν μπορούμε να διαχειριστούμε. Κι αν θεωρείτε πως είμαστε κοσμάρα, η αλήθεια είναι πως πολλές φορές αναρωτιόμαστε γιατί είμαστε έτσι. Καταλήγουμε πως ίσως οφείλεται στο οικογενειακό μας περιβάλλον, καθώς πιθανόν να ήταν παρόμοιο με αυτό που έχουμε υιοθετήσει ή ήταν τελείως αντίθετο και το οποίο δε μας ικανοποιούσε, επιθυμώντας να το αλλάξουμε στη μετέπειτα ζωή μας.

Ξέρουμε παρακολουθώντας την πορεία της ζωής μας πως υπάρχουν επιπτώσεις περισσότερο στον ίδιο μας τον εαυτό κι ιδιαίτερα σε θέματα υγείας λόγω των υπερβολικών εμμονών μας. Γινόμαστε αγχωτικοί, οι συνεχείς σκέψεις κι η θέλησή μας να εκπληρωθούν οι όποιες εκκρεμότητες μάς επηρεάζει υποσυνείδητα με αποτέλεσμα στην πρώτη στραβή να γινόμαστε απαισιόδοξοι αι αυτοκαταστροφικοί. Εγώ αντιδρώ τρώγοντας σαν να μην υπάρχει αύριο ή υποσιτίζομαι τελείως. Η πίεση χτυπάει κόκκινο, οι παλμοί στα ύψη και το κεφάλι έτοιμο να σπάσει. Υπέροχος τρόπος να ζεις.

Κι επειδή από αυτογνωσία τα πάμε μέτρια, από λύσεις μάλλον όχι, μάταιο θα ήταν να τις συζητήσουμε. Αυτά τα πανέμορφα κεφαλάκια θέλουν πολύ χρόνο για να ξεκολλήσουν. Τουλάχιστον θα πρέπει να πούμε πως χρειάζεται να γίνουμε πιο διαλλακτικοί, πως θα πρέπει να θέτουμε τα όρια μέχρι το σημείο που τα ξεπερνάμε και να είμαστε πιο ήρεμοι. Αισθάνομαι πως από τότε που έβαλα το πιλάτες στη ζωή μου νιώθω πιο ήρεμη και χαλαρή. Ίσως λοιπόν να είναι μια καλή αρχή. Σίγουρα, μια συμβουλή του τύπου να μη σκεφτόμαστε υπερβολικά είναι αστεία. Αλλά και πάλι, το να σκεφτόμαστε ακατάπαυστα έχοντας τη ζωή μας μόνιμα σε στάση τιμωρίας με το ένα πόδι στον τοίχο «θα μας κάνει να γεράσουμε γρήγορα» όπως θα έλεγε και η σοφή γιαγιά μου. Όλα κι όλα. Εμμονικοί-εμμονικοί αλλά τη φρεσκάδα μας τη θέλουμε!