«Ο μόνος τρόπος να ξεφορτωθείς έναν πειρασμό είναι να ενδώσεις σε αυτόν. Αν του αντισταθείς, η ψυχή σου θ’ αρρωστήσει από τη λαχτάρα για τα πράγματα που η ίδια απαγόρευσε στον εαυτό της, απ’ την επιθυμία για όσα οι τερατώδεις νόμοι της έχουν κηρύξει ως τέτοια. Κάποιος είπε ότι τα πιο σημαντικά γεγονότα του κόσμου συντελούνται μέσα στο μυαλό. Στο μυαλό, λοιπόν, και μόνο σ’ αυτό γίνονται και οι μεγαλύτερες αμαρτίες του κόσμο». Ίσως από τα πιο διάσημα αποσπάσματα, στο μοναδικό δημοσιευμένο μυθιστόρημα του Oscar Wilde με τον τίτλο «Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ».
Δεν πιστεύω πως υπάρχει έστω και ένας από εμάς που να μην έχει ζήσει μια ιστορία πειρασμού στη ζωή του. Από τις πολύ ανάλαφρες των παιδικών μας χρόνων, όπως το βάζο με το γλυκό και τις καραμέλες, μετέπειτα τη δίαιτα που σπάσαμε γιατί δεν καταφέραμε να αντισταθούμε, μέχρι μια ιστορία που υπήρξε καθοριστική για τη ζωή μας. Κι αν στην πρώτη περίπτωση βγήκαμε αλώβητοι ή με επιπλέον κιλά ή μια επίπληξη, στη δεύτερη ίσως και να φάγαμε τα μούτρα μας ή να αλλάξαμε τις ρότες της ζωής μας. Ή πάλι και να μην κάναμε τίποτα και να σκεφτόμαστε μετά από χρόνια πως ο Όσκαρ Ουάιλντ κάτι ήξερε καλύτερα από μας.
Ενδίδουμε ή απομακρυνόμαστε μπροστά σε έναν πειρασμό; Πόση δυναμική κρύβει αυτή η ερώτηση και ειδικά στις προσωπικές μας σχέσεις. Ξέρουμε πόσο ευάλωτες είναι, αλλά είναι στη φύση μας να είμαστε περίεργοι. Γιατί κάπως έτσι ξεκινάει ένας πειρασμός. Από μια περιέργεια. Τι είναι αυτό το καινούργιο που εμφανίζεται στη ζωή μας; Πόσο δυνατοί είμαστε στη σχέση μας για να το αποτρέψουμε; Κι αν μας αρέσει; Γιατί όχι να μην το δοκιμάσουμε λίγο;
Και φυσικά κάπου εδώ ξεκινάει και το δίλημμα. Κάνουμε τη ζωή μας άνω κάτω ή γυρίζουμε κεφάλι; Είναι δεδομένο πως η ζωή μας θα γίνει άνω κάτω, ας μην κρυβόμαστε. Οι πειρασμοί δε χτυπούν πόρτες για να τους καλωσορίσουμε. Έρχονται απροειδοποίητα και δε μας σκανάρουν ανάλογα με τον χαρακτήρα, την ηλικία ή την οικογενειακή μας κατάσταση. Όλοι μας είμαστε επιρρεπείς για να παρασυρθούμε στη δίνη τους. Δεν προκαλεί εντύπωση γιατί μας βρίσκουν εκτεθειμένους. Γιατί απλώς έρχονται κι ανοίγουν τα παράθυρα της καθημερινής ρουτινιάρικης ζωής μας και φέρνουν αεράκι που είχαμε ξεχάσει τη δροσιά του. Έτσι, όσο είχαμε ξεχάσει πώς είναι να αναπνέεις, ξαφνικά επιδρούν καταλυτικά πάνω μας. Και το περίεργο είναι πως όσες φορές κι αν έχουν χαλάσει σχέσεις, άλλες τόσες φορές έχουν δημιουργήσει κι υπέροχες εξίσου.
Έχουμε αποφασίσει πως τελικά είναι προτιμότερο να μην υπάρχει πειρασμός. Μέσα μας όμως δώσαμε πάλη γιγάντια. Απομακρυνθήκαμε, διαγράψαμε κι αρνηθήκαμε τη γοητεία του. Ακόμη όμως και σ’ αυτή την απομάκρυνσή μας παλέψαμε κόντρα στα θέλω μας. Κλείσαμε τα μάτια στον έρωτα, στον πόθο και στην επιθυμία. Κι ίσως να χάσαμε αυτό που πολύ εύστοχα έγραψε κάποτε η Μαλβίνα: «Ό,τι αξίζει στον άνθρωπο είναι να ζήσει έστω μια φορά στη ζωή του μια ιστορία της προκοπής».
Είναι δύσκολο να αντισταθούμε και σίγουρα όλες μας οι αδυναμίες είναι μέσα στα πλαίσια του ανθρώπινου χαρακτήρα μας. Θα πρέπει να ξέρουμε όμως, πως όσο αντιστεκόμαστε, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να δυναμώνουμε τις επιθυμίες μας. Σκεφτείτε πως στη ζωή μετανιώνουμε όχι για αυτά που κάναμε, αλλά για όσα αφήσαμε να μας φύγουν.
Μπορούμε να το ελέγξουμε; Μπορούμε να το διαχειριστούμε, αν μας συμβεί; Μπορούμε να μην είμαστε θύματα και να έχουμε τον έλεγχο μέχρι να γράψουμε ένα τέλος; Ίσως και να μπορούμε. Αλλά αυτό, προϋποθέτει πείρα και σοφία κι αποστασιοποίηση από τα συναισθήματά μας. Αλλά μήπως είναι ο καιρός να κάνεις τον προσωπικό συναισθηματικό σου απολογισμό επιτέλους; Μήπως είναι το καμπανάκι που θα σε αφυπνίσει;
Εμείς επιλέγουμε λοιπόν την αρχή και το τέλος ενός πειρασμού. Εμείς οι ίδιοι είμαστε αυτοί που θα ενδώσουμε ή θα τον αφήσουμε να φύγει. Γιατί αν θέλουμε να φύγει, θα γίνει τόσο απλά όπως κι ήρθε. Τόσο στη ζωή μας, όσο και στο μυαλό μας. Αν δε θέλουμε να φύγει, εμείς οι ίδιοι είμαστε αυτοί που θα πάρουμε και το ρίσκο να το ζήσουμε. Αφού ξεκαθαρίσουμε τη σχέση που είχαμε μέχρι τώρα. Και τελικά, μπορεί να είναι και μια ιστορία αγάπης, μπορεί να είναι το μοιραίο κι αναπόφευκτο της ζωής μας. Ακόμη όμως κι αυτό να μην κρατήσει δε μετανιώνουμε. Το ζήσαμε, το λαχταρίσαμε το νιώσαμε. Κι ίσως ανακαλύψουμε στη συνέχεια, πως όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Άλλωστε, όπως είπε κι ένας ποιητής μας «Κι αν δεν έχουμε πειρασμούς να νικήσουμε, που είναι η αρετή;».
Συντάκτης: Ταρασία Γεωργιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
