Έχετε σκεφτεί ποτέ, τι είναι εκείνο που μας κάνει να ερωτευόμαστε ένα πρόσωπο και γιατί καταλήγουμε σ’ αυτό και όχι σε κάποιο άλλο; Σκεφτείτε το, χωρίς όμως να μείνετε στα εξωτερικά γνωρίσματα, λέγοντας πως πιο όμορφο, πιο σέξι ή πιο θελκτικό άτομο δεν έχετε γνωρίσει. Το θέμα είναι να κοιτάξετε στον εσωτερικό σας κόσμο και να δείτε μέσα σας γιατί κάνατε αυτήν την επιλογή.
Ο Αλέν ντε Μποττόν συγγραφέας και φιλόσοφος, που τα βιβλία του διαπραγματεύονται όλα τα σύγχρονα θέματα, παίζοντας μεταξύ φιλοσοφίας και καθημερινότητας έγραψε στο έργο του «Μικρή Φιλοσοφία του Έρωτα» πως «ερωτευόμαστε ελπίζοντας ότι δε θα βρούμε στον άλλον όσα γνωρίζουμε ότι ενυπάρχουν σε μας». Άρα τι ερωτευόμαστε;
Ερωτευόμαστε την ανάγκη μας για όλα όσα δεν έχουμε κι αποζητούσαμε καιρό και ξαφνικά εμφανίζονται μπροστά μας με ανθρώπινη μορφή. Ο έρωτάς μας βρίσκει στόχο, μέσ’ από τη δική μας πίστη, πως στον άλλον θα ανακαλύψουμε τις κρυμμένες ή βαθιά θαμμένες αλήθειες μας. Όλα εκείνα που σε μας είναι πραγματικά κι αναγκαία και που δεν έχουμε το θάρρος να ομολογήσουμε. Μπορεί οι αλήθειες του άλλου για μας να είναι οι ιδανικές, αλλά στην πραγματικότητα δεν είμαστε σίγουροι αν και πώς μπορούμε να τις αντέξουμε. Και ίσως να μην μπορούμε να το κάνουμε, γιατί αυτό που ερωτευόμαστε στους άλλους είναι η παραδοχή των δικών μας δύσκολων αναγκών, είναι η αυτογνωσία μας.
Σκεφτείτε απλά πόσες φορές έχουμε κάνει αυτήν την ερώτηση σε κάποιον που ερωτευτήκαμε «Γιατί εμένα;». Κι η ερώτηση αυτή δεν είναι καν προσχεδιασμένη. Πηγάζει από τη φυσική απορία μας να καταλάβουμε ποια είναι αυτά που ο άλλος εντόπισε πάνω μας και τον οδήγησαν να μας ερωτευτεί. Και μπορεί η απάντηση που θα εισπράξουμε από το ταίρι να είναι πως είμαστε μοναδικοί και δυναμικοί και πως στο πρόσωπό μας αναγνωρίζει όλα εκείνα τα στοιχεία που το «τράβηξαν» κοντά μας, αλλά συνήθως δεν έχει να κάνει με όλα όσα εμείς είμαστε, αλλά με εκείνα που το ταίρι δεν είναι. Κι είναι οι φράσεις οι οποίες λέμε που υποδηλώνουν πως όντως είναι έτσι, γιατί λέμε «είσαι το άλλο μου μισό» κι εκφράζουμε πως κάτι μας λείπει, πως αυτό το κάτι το έχεις ο άλλος.
Ας το πάμε λίγο παραπέρα κι ας το δούμε σύμφωνα με την ψυχαναλυτική εξήγηση η οποία υποστηρίζει πως ερωτευόμαστε πρόσωπα που μας θυμίζουν την παιδική μας ηλικία. Το μητρικό και το πατρικό πρότυπο είναι οι πρώτες θέσεις στη λίστα των αναμνήσεών μας. Είμαστε δεμένοι με αναμνήσεις του παρελθόντος, τις οποίες φροντίζουμε να ξαναβιώσουμε μέσ’ από τις τωρινές μας σχέσεις. Ακόμη κι αν το παρελθόν έχει σκοτάδια -αν νιώσαμε φόβο εγκατάλειψης, οικογενειακές συγκρούσεις- στον άλλον θα ερωτευθούμε τη δική του ήρεμη, υπέροχη παιδική ευτυχία που θα μας παρουσιάσει. Κι αν η ψυχανάλυση υποστηρίζει κάτι τέτοιο, ο αγαπημένος μας Όσκαρ Ούαιλντ χρόνια πριν το είχε εκφράσει με πολύ πιο απλά λόγια λέγοντας πως «Κάθε φορά που ερωτευόμαστε, απαιτείται να θριαμβεύσει η ελπίδα επί της αυτογνωσίας. Ερωτευόμαστε ελπίζοντας ότι δε θα βρούμε στον άλλο όσα γνωρίζουμε ότι ενυπάρχουν σε μας: τη δειλία, την αδυναμία, την οκνηρία, την ανειλικρίνεια, τους συμβιβασμούς, την ωμή βλακεία».
Κάπως έτσι φτάνουμε στο σημείο, που όλα όσα έχουμε εντοπίσει στον εαυτό μας και που δεν καταφέραμε ποτέ να διαχειριστούμε· τα βλέπουμε στον άλλον και πιστεύουμε πως μέσω του έρωτά μας για εκείνον, θα έχουμε την ευκαιρία να βουτήξουμε το δάχτυλό μας στο βάζο με το αγαπημένο μας γλυκό.
Αν ρωτούσαμε τον Αλμπέρ Καμύ γιατί ερωτευόμαστε θα μας απαντούσε πως: «Ερωτευόμαστε επειδή οι άλλοι, έξωθεν, δείχνουν πλήρεις, σωματικά και συναισθηματικά ακέραιοι, ενώ εμείς έσωθεν νιώθουμε σκόρπιοι, μπερδεμένοι. Επειδή δεν έχουμε συνεκτική αφηγηματική δομή και σταθερή ταυτότητα, σαφή κατεύθυνση και συνάφεια περιεχομένου, καλλιεργούμε την ψευδαίσθηση ότι όλα αυτά ενυπάρχουν στον άλλον». Τελικά ποιος είναι ποιος τρελός στον έρωτα; Εμείς με όλα αυτά που κουβαλάμε και τον ψάχνουμε ή ο άλλος που ενώνεται μαζί μας;
Ο έρωτας λέμε πως κινεί βουνά κι αλλάζει τον κόσμο. Στην πραγματικότητα αλλάζει εμάς τους ίδιους. Κάτι ήξερε κι η Μαλβίνα όταν έγραψε «Εγώ τον έρωτα τον αντιλαμβάνομαι σαν την πιο φοβερή χειραψία προς τη ζωή. Στα σίγουρα γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος, αλλά για μεγαλύτερη σιγουριά: το πιο ωραίο γέλιο ανήκει στα προσωπάκια που φτιάχτηκαν από πίκρες και από δάκρυα, από ξεφτίλες και στριμώγματα».
Ο Πλάτωνας θεωρούσε πως ο έρωτας είναι μια τρέλα -μανία- και ποιοι είμαστε εμείς για να τον αμφισβητήσουμε; Για να φτάσουμε στο σημείο αυτής της τρέλας «ξεγυμνωνόμαστε» και παραδεχόμαστε όλα μας τα μειονεκτήματα, μόνο για να καταλήξουμε στην ένωσή μας με το πρόσωπο του έρωτά μας. Μην το κουράζουμε. Άβυσσος η ψυχή του έρωτα!
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ταρασία Γεωργιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
