Φοβάσαι να νιώσεις;

«Φοβάμαι. Δυσκολεύομαι.». Οι πιο συχνές λέξεις που σκεφτόμαστε όταν προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε  τις αποστάσεις που κρατάμε από τους γύρω. Όταν νιώθουμε ότι θέλουμε να διατηρήσουμε την ασφάλειά μας. Η δηλωμένη μας επιφυλακτικότητα που τσακίζει. Τείχος ασφαλείας που οδηγεί σε αδυναμία προσέγγισης.

Και το να είμαστε επιφυλακτικοί καταντάει στάση ζωής γιατί κάποια στιγμή μέσα στο πέρασμα μας από τον έρωτα, ζήσαμε την απογοήτευση, το ψέμα, την προδοσία. Πλαστήκαμε από βιώματα σε όλες τις μορφές των σχέσεών μας. Και φωλιάζει η προκατάληψη στη ζωή μας. Για ό, τι νέο έρχεται. Και το μυαλό μας τρέχει με αρνητικές ταχύτητες. Φόβοι, ανασφάλειες μας στοιχειώνουν. Μέχρι που η επιφυλακτικότητα καταντάει ψυχαναγκασμός. Και φτάνουμε στο σημείο να πιστεύουμε αυτό που μας έχει σφηνωθεί στο μυαλό κι όχι τα γεγονότα που βλέπουμε μπροστά μας. Απωθημένα συναισθήματα. Γιατί το να είσαι επιφυλακτικός δε σε κάνει και τον πιο ενδιαφέρων άνθρωπο. Σε απομονώνει και σε περιορίζει στα στενά όρια που ο ίδιος βάζεις στον εαυτό σου.

Μένοντας επιφυλακτικοί κι αποφεύγοντας τις συναναστροφές, δυσκολευόμαστε να εμπιστευτούμε και να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας. Χάνουμε μέρος της ζωής μας. Προφυλαγμένη η πεταλούδα στο κουκούλι της, αλλά όταν βγει στο φως και γίνει πολύχρωμη, τότε αναγνωρίζεται η ομορφιά της. Και πόσο λάθος αντίληψη να νομίζουμε ότι είμαστε προφυλαγμένοι. Γιατί  στους γύρω μας φαινόμαστε, μοναχικοί, δέσμιοι συναισθημάτων κι ενίοτε ξεκομμένοι στον δικό μας κόσμο. Κι ενδόμυχα, αν ο απέναντι δε νιώσει ότι θα πάρει, δύσκολα θα δώσει. Τελικά μια απογοήτευση για μας και μια απογοήτευση και για τους άλλους.

Οι σχέσεις χρειάζονται δουλειά για να χτιστούν και να ριζώσουν. Και θέλει υπομονή, επιμονή, εμπιστοσύνη, ενίοτε συμβιβασμούς κι ίσως κάποιες φορές κι υποχωρήσεις. Για να μην τα παρατάνε στις ανηφόρες, να μη βαριούνται στις μονότονες ευθείες και να τρέχουν με χαρά στις κατηφόρες. Κι ακόμα κι όταν δεν καταφέρνουμε να ταιριάζουμε με όλους τους ανθρώπους -απόλυτα φυσιολογικό-, μπορούμε να έχουμε λογική και αντίληψη και να χτίσουμε με σύμμαχο τις εμπειρίες που θα αποκτήσουμε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης για να επιλέγουμε και να αποφασίζουμε.

Δεν προστατεύουμε τον εαυτό μας, με την επιφυλακτικότητα μας. Κλείνουμε πόρτες και μεμψιμοιρούμε. Κρατάμε σε απόσταση το μεγαλύτερο δώρο που κατέχουμε, τη ζωή μας. Προστατεύουμε το εγώ μας και το θρέφουμε απομονωμένο. Και μη γελιέστε αυτό δεν είναι αυτάρκεια, μοναξιά είναι, γιατί αυτοσυντηρούμαστε μέχρι που φτάνουμε στο σημείο να νιώθουμε μόνοι. Κρατάμε πισινές που δεν είναι λάθος μεν, αλλά δεν είναι και το κριτήριο που θα καθορίσει την ύπαρξή μας.

Αφεθείτε και αποβάλλετε την υπερβολική σας επιφυλακτικότητα. Οι σχέσεις είναι στη φύση των ανθρώπων, μας εξελίσσουν και καθορίζουν τη ζωή μας. Κάθε σχέση είναι μοναδική και έχει τη δική της ιστορία. Εγγυήσεις δεν υπάρχουν. Και να χαλάσουν και να σας αφήσουν, θα έχετε κερδίσει. Πάντα κερδισμένοι βγαίνουμε. Από εμπειρίες, από συναισθήματα. Ακόμη κι οι αναμνήσεις είναι κέρδος. Βρείτε αγκαλιές να κουμπώσετε που θα νανουρίζουν τους φόβους και τις ανασφάλειές σας και θα θρέφουν τις ελπίδες σας. Βρείτε έρωτες που θα σας τρομάξουν με τη δύναμη και την αγάπη τους. Βρείτε φίλους να δώσετε το χέρι σας. Δεχτείτε τα σημεία των καιρών που έρχονται. Όποια αι αν είναι αυτά. Επαναδιαπραγματευτείτε  τα «πρέπει» και τα «μη». Να μετανιώνετε μόνο για ό, τι εσείς αφήσατε να σας χαλάσει. Και μην πείτε ποτέ σε κανένα «τέλος» ότι το ξέρατε από την αρχή. Γιατί αυτό πάντα ήταν ψέμα. Και πάντα θα μείνει.