Από παιδί θυμάμαι τη μαμά μου να μου απαντά μονίμως όταν της έλεγα «δεν μπορώ» με μια φράση «Μπορείς. Δεν έχεις ανάγκη εσύ». Αργότερα στη δουλειά μου όσες φορές προσπαθούσα να εξηγήσω στους πελάτες μου πως ίσως είναι δύσκολο να καταφέρουμε την υπόθεση που μου ανέθεταν, εισέπραξα ως απάντηση «Θα βρεις τον τρόπο. Δε σε φοβόμαστε». Ήρθαν μετά από φίλους και γνωστούς τα «Τι ανάγκη έχεις εσύ; Τι σου λείπει;». Και μ’ αυτά και με εκείνα πέρασαν τα χρόνια κι έφτασα στο δεύτερο μισό της ζωής μου, να έχω στην πλάτη μου χιλιάδες παρόμοιες τέτοιες απαντήσεις, οι οποίες διανθίζονταν σε κάθε μου πράξη ή δήλωσή μου.
Πάντα προσπαθούσα ν’ αποδείξω πως «μπορώ». Πως αφού ο μπαμπάς κι η μαμά το θεωρούσαν δεδομένο, άρα κάπως έτσι είναι. Έγινα αυτάρκης στη ζωή μου, μεγάλωσα ανεξάρτητη και με μια δύναμη που πολλές φορές αναρωτιόμουν «πού διάολο τη βρίσκω». Προσπάθησα να ενσωματώσω μετέπειτα αυτές μου τις ιδιότητες στην επαγγελματική και διανθισμένες στην προσωπική μου ζωή. Για το τελευταίο, έκανα λίγη παραπάνω προσπάθεια, αγγίζοντας κάποιες φορές τα όρια της αναισθησίας. Καθώς δεν είχα ανάγκη εγώ σε όλα τα υπόλοιπα, γιατί θα έπρεπε να έχω ανάγκη τους συναισθηματισμούς ή τις σχέσεις που είχαν λίγο παραπάνω ζόρια;
Έτσι πέρασαν τα χρόνια και φτάνω σήμερα να παραπονιέμαι απλώς και μόνο για να το κάνω, «χωρίς να έχω ανάγκη» και να έχω τόσο έντονη την αίσθηση του αυτοελέγχου στη ζωή μου που ο φίλος μου εκνευρίζεται λέγοντάς μου πως όλα περνάνε πρώτα μέσα από τα κουτάκια του μυαλού μου, καθώς εκεί βρίσκονται τακτοποιημένα.
Έχω καταφέρει τον εαυτό μου να γνωρίζει ακριβώς τις καταστάσεις, να έχει τον πλήρη έλεγχο, να ελέγχω τα πάντα πιάνοντάς τα στον αέρα κι όχι αφήνοντάς τα να πέσουν, κι έτσι να κρύβω περίτεχνα τις αδυναμίες μου αποφεύγοντας τα δυσάρεστα που ίσως έρθουν. Έμαθα πως όταν πέφτω δεν το λέω αλλά σηκώνομαι να ξαναπερπατήσω, επίσης δεν αρρωσταίνω, δεν κουράζομαι από τις πολλές ώρες δουλειάς κρατώντας πάντα λίγο χρόνο παραπάνω μέσα στη μέρα για να συνεχίσω να εργάζομαι. Όλα τα κατάφερα περίφημα γιατί «τι ανάγκη έχω;».
Καθόλου έτσι λοιπόν δεν είναι. Είναι χιλιάδες στιγμές που ήθελα να βάλω τα κλάματα από την πίεση και το άγχος. Είναι στιγμές αδυναμίας που με τσακίσανε. Είναι το παράπονο που με πνίγει τις φορές που είμαι μόνη μου και λέω «πόσο ακόμη;». Είναι οι μέρες που η πλάτη μου γέρνει και το κεφάλι μου πονάει. Είναι που μισώ να είμαι δυνατή, δε θέλω, το σιχαίνομαι. Υπήρχαν μέρες που μίσησα τη φράση «Δεν έχεις ανάγκη εσύ». Ήταν εκείνες που είχα την μεγαλύτερη ανάγκη από όλους. Για όλες εκείνες όμως τις μέρες που ήθελα να μην έχω ακούσει κάτι τέτοιο, που επιβεβαιωνόμουν πως ήθελα να έχω «ανάγκη» να υπάρχω και να με νοιάζονται.
Τίποτα δεν είναι ό,τι φαίνεται. Και πίσω από ένα προσωπείο που πείθει πως «δεν έχει ανάγκη» κρύβονται πολλές φορές οι μεγαλύτερες αδυναμίες. Και τέλοσπάντων δεν είμαστε θεοί για να χαιρόμαστε να δείχνουμε πως δεν έχουμε ανάγκη. Ίσως η δύναμη να κρύβεται στο «κι εγώ έχω ανάγκη». Ο υπερήρωας, ο σούπερ γονιός, ο δυναμικός εραστής, ο εργασιομανής, το στήριγμα της οικογένεια και το καλό παιδί, ο πολίτης, ο φορολογούμενος, ο συγγενής, ο άνθρωπος που εσωτερικά κρύβει χιλιάδες μικρά σπασίματα που δε φαίνονται γιατί πολλά απλά, τον έχουν πείσει όλοι πως έχει φτιαχτεί από τόσο ανθεκτικά υλικά που «δεν έχει ανάγκη».
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ταρασία Γεωργιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
