Γάμος από συμφέρον ή γάμος από λογική;

Γάμος. Ένα συμβάν, μια ιστορία. Η ένωση των ανθρώπων. Η αιώνια υπόσχεση του μαζί. Η εξέλιξη και για κάποιους, η λογική συνέχεια μιας συναισθηματικής σχέσης. Όχι πάντα όμως. Γιατί υπάρχουν και κείνοι οι έρωτες που πέρασαν από τη ζωή μας και επιλέξανε να κρεμάσουν τα καλά τους και να μην τα χρησιμοποιήσουν. Και έχουμε δει γάμους από έρωτα, γάμους από ανάγκη και γάμους από συμφέρον. Τίποτα δε θα έπρεπε να μας ξενίζει. Και εκτιμώ πως κακώς έχουμε ανάγει το γάμο μόνο ως το αποτέλεσμα ενός έρωτα. Κι επειδή στο θέμα γάμος από έρωτα έχουν γραφτεί ρομάντζα και μυθιστορήματα στο γάμο από συμφέρον θα αναφερθούμε σήμερα.

Φανταστείτε πριν από 50 χρόνια τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας. Μέσω ενός συνοικεσίου γνωρίζανε τους συζύγους τους. Και οι φορές που συναντιόντουσαν πριν το γάμο ήταν ελάχιστες. Φυσικά ο έρωτας τις περισσότερες φορές ήταν απών. Παρ’ όλα αυτά, άντεξαν στο χρόνο και πορεύτηκαν αρμονικά. Και αν τους ρωτήσετε θα σου πουν «Εγώ παιδί μου δεν παντρεύτηκα από έρωτα. Ήταν καλός και με φρόντιζε. Και στην πορεία τον αγάπησα, γιατί πέρασα καλά.» Αυτό το «καλά» λοιπόν εμπεριέχει όλο το νόημα των γάμων που γίνονταν εν απουσία συναισθήματος.

Η σημερινή εποχή μπορεί να έχει αλλάξει τα δεδομένα, αλλά τα ζητούμενά μας είναι πάντα τα ίδια. Έτσι η συνταγή της επιτυχίας ενός γάμου δεν είναι μόνο η συναισθηματική κάλυψη αλλά και μια σειρά παραμέτρων που οδηγούν σε μια ευτυχισμένη ζωή. Η οικονομική ευημερία, η κοινωνική καταξίωση, η δημιουργία παιδιών, είναι λέξεις που δε θα πρέπει να μας τρομάζουν.

Ο γάμος είναι δούναι και λαβείν. Είναι ένα μείγμα από συναισθήματα και προϋποθέσεις. Και σαφώς, πρωτίστως, είναι το συναίσθημα, αλλά φανταστείτε πως μέσα σ’ αυτή τη σχέση εμπλέκουμε και το στοιχείο του συμβιβασμού, για να μπορούμε να τη διατηρήσουμε, γιατί η φθορά των χρόνων, μάς το φέρνει μπροστά μας. Ο συμβιβασμός δεν είναι κατ’ ανάγκη αρνητική σύμβαση, μπορεί να είναι και θετική, αλλά για να συμβεί αυτό θα πρέπει να υπάρχει το στοιχείο του σεβασμού, το οποίο προκύπτει όταν έχουμε δουλέψει την επικοινωνία μας ως ζευγάρι.

Και προσπαθούμε, γιατί γνωρίζουμε πως ίσως κάποιες φορές η μοναξιά ή η ανασφάλεια που θα δημιουργηθεί μένοντας μόνοι μας, μπορεί να είναι περισσότερο δύσκολη από την ίδια τη συμβίωση της σχέσης. Και έτσι παραμένουμε. Παραμένουμε σκεπτόμενοι πως λειτουργούμε από συμφέρον, ένα συμφέρον όμως που δε θίγει, δεν προσβάλει και που στην τελική αποτελεί αποκλειστικά και μόνο δική μας απόφαση.

Κανείς δεν μπορεί να κρίνει τις επιλογές του άλλου και δη όταν είναι συνειδητοποιημένες. Όπως επίσης κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το αποτέλεσμα στο πέρασμα των χρόνων του έγγαμου βίου. Δεν είναι λίγες οι φορές που αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατόν να χώρισαν άνθρωποι που στα μάτια μας αποτελούσαν τα πρότυπα της οικογενειακής ευτυχίας. Ο μεγαλύτερος φόβος μας είναι να βρούμε το άλλο μας μισό και να ζήσουμε μαζί του το υπόλοιπο της ζωής μας. Κι ίσως αυτό είναι και το λάθος τριπάκι που όλοι μας θεωρούμε κριτήριο για να μπούμε σε ένα γάμο. Έχετε σκεφτεί πως μέσα σε ένα γάμο έχουμε να καλύψουμε ανάγκες και ίσως χρειαστεί να βάλουμε σε δεύτερη μοίρα τα συναισθήματά μας, για να λειτουργήσουμε υπολογίζοντας όμως πως οι συνέπειες θα είναι πολύ μικρότερες για να τελματώσει ο γάμος αυτός; Και μπορεί για κάποιους η ιεραρχία των αναγκών μας να αποτελεί λόγους σκοπιμότητας και συμφέροντος αλλά τελικά μήπως είναι και αυτά μικρά συστατικά ευτυχίας;

Αναπόφευκτα με το χρόνο και την καθημερινότητα, το στοιχείο του έρωτα μετουσιώνεται σε αγάπη και πάνω σ΄ αυτήν αρχίζουν να στήνονται τα στοιχεία του κοινού βίου. Το πρακτικό λοιπόν κομμάτι του γάμου που ίσως είναι και το ουσιαστικό. Δεν είμαστε συμφεροντολόγοι, ήμαστε ορθολογιστές. Μην κλείνετε τη ζυγαριά υπέρ του συμφέροντος, αλλά υπέρ της λογικής. Γιατί σήμερα είναι η πραγματικότητα που αλλάζει τον όρο συμφέρον, με τον όρο πρακτικότητα, αυτοσυντήρηση, επιβίωση.

Ίσως πάντα θα αμφιβάλλουμε στη ζωή μας για το αν κάναμε ή όχι τη σωστή επιλογή σε ένα γάμο. Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε όμως, είναι να μειώσουμε τις πιθανότητες. Δεν ήμαστε τέλειοι. Ένα παιχνίδι δύο ανθρώπων που δεν ήξεραν ο ένας τον άλλον, δε γνώριζαν τι θα γίνουν στην πορεία και αποφασίσανε ένα κοινό μέλλον που ρισκάρουν για τον αν μπορούν να αντέξουν ή όχι. Άλλωστε, ο ιδανικός σύντροφος δεν είναι εκείνος που καταλήγουμε να συμφωνούμε σε όλα, αλλά εκείνος που μέσα από τις διαφορές μας μπορεί να διαχειριστεί τις διαφωνίες μας και να εξομαλύνει την κοινή μας ζωή.

Το να συνυπολογίζουμε όλους τους παράγοντες για έναν επιτυχημένο γάμο εκτός από τον έρωτα δε θα μας κάνει ούτε συμφεροντολόγους αλλά ούτε και κενούς συναισθημάτων. Η αγάπη και η αφοσίωση μεγαλουργούν και ανθίζουν κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.