Για εκείνα τα «πάρε με όταν φτάσεις» που δεν απαντήθηκαν

Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο ως άνθρωπο, ως γυναίκα, ως γονιό, ως μάνα πάνω απ’ όλα, που έχω ένα παιδί. Κι από το πρώτο λεπτό που αυτό το παιδί μεγάλωνε μέσα μου, είχα μόνο μία έννοια. Να είναι καλά. Να το βοηθήσω να ‘ρθει στον κόσμο γερό. Να προσέχω, να είμαι ήρεμη, να κάνω θετικές σκέψεις.

Γεννήθηκε, μεγάλωνε και μαζί μ’ αυτήν μεγαλώνανε κι όλα τα συναισθήματά μου κι οι αγωνίες μου. Να τρώει, να προσέχει, να μην κρυώσει, να περνάνε τα χρόνια της με γαλήνη, να κυνηγήσει τα όνειρά της. Κι εγώ εκεί. Πάνω της και δίπλα της. Πότε επιτακτικά και προστατευτικά και πότε διακριτικά.

-Στείλε μου όταν φτάσεις.

-Αμάν ρε μαμά, θα σου στείλω.

Και ‘γω κοιτάζω το ρολόι κάθε πέντε λεπτά. Να πάρω τηλέφωνο ή θα μου βάλει τις φωνές, αναρωτιέμαι. Πόση αγαλλίαση νιώθω κάθε φορά που την ακούω να μου λέει «έφτασα. Όλα καλά». Πόσες μάνες αποχαιρετήσανε τα παιδιά τους χθες βράδυ, ευχαριστώντας τα μ’ ένα φιλί που πέρασαν αυτές τις γιορτινές μέρες μαζί τους. Πόσοι γονείς σήμερα κλαίνε για ‘κείνο το αντίο που έμελλε να είναι το στερνό τους. Αναρωτιέμαι, νιώθεις πότε είναι η τελευταία φορά που βλέπεις κάποιον που αγαπάς τόσο πολύ; Σε αφήνει η μοίρα να του πεις ένα πρέπον αντίο ή απλώς στον στερεί βίαια χωρίς καμία απολύτως εξήγηση;

Δε με νοιάζουν όσα ακούω από το πρωί. Βαρέθηκα να τ’ ακούω όλα αυτά χρόνια. Για ευθύνες και λάθη και τα συναφή. Εγώ ξέρω πως κάποτε ήμουν νέα κι έμπαινα κι εγώ στο τρένο γελώντας με τη δική μου μάνα. Τώρα είμαι μάνα και το δικό μου παιδί, τα δικά μας παιδιά, που μόνο εμείς ξέρουμε πώς τα φέραμε στον κόσμο, πώς τα μεγαλώσαμε δεν προσφέρονται για να ‘ρθει ένα ανθρώπινο λάθος, μια κρατική ανεπάρκεια, κάποιος που κοιμήθηκε ή κάποιος που δεν ξύπνησε ποτέ στη ζωή του αλλά διορίστηκε σε μια θέση, για να μας τα στερήσει.

Μια Ελλάδα κλαίει για τα παιδιά που έχασε. Ως μάνα δεν ξέρω αν ποτέ επέλθει Θεία Δίκη. Δεν ξέρω κι αν θα έκανε στ’ αλήθεια διαφορά, αλλά θα την ήθελα. Κι ας είμαστε ως γονείς καταδικασμένοι και δυστυχώς όχι πεθαμένοι μαζί με τα παιδιά μας, από τη δική μας προσωπική ετυμηγορία και τα δικά μας μετέωρα γιατί. Σήμερα, μια χώρα θρηνεί για τα παιδιά της. Για όλα εκείνα τα «πάρε με όταν φτάσεις» που δεν απαντήθηκαν ποτέ.