Μετά απ’ έναν χωρισμό, όποια κατάληξη κι αν έχει, πιάνουμε τον εαυτό μας να στέκεται μπροστά στον καθρέπτη με σηκωμένα και τα πέντε δάχτυλα σε ανοιχτή παλάμη και ν’ αναφωνεί δυνατά -για να το εμπεδώσουμε- «πάρτα». Αρχίζουμε εκείνους τους κατά τα άλλα αρχαίους μονολόγους τραγωδίας τύπου «ω θύμα τούτης της ζωής», μέχρι που καταλήγουμε στο τσακίρ κέφι να τραγουδάμε δεύτερη φωνή «και πάλι βρήκα το λάθος άνθρωπο για ν’αγαπήσω».
Και ‘κει στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας, δεν αντιλαμβανόμαστε πως στέκεται αγέρωχα και περιμένει με καρτερικότητα η σκέψη του επόμενου έρωτα. Κοιτάζει το ρολόι της και αξιολογεί. Μας ξέρει πολύ καλά και γνωρίζει πόσο χρόνο θέλουμε για να ξυπνήσουμε. Αλλά έχει υπομονή. Γιατί πάντα με τον αποχαιρετισμό ενός προηγούμενου έρωτα, έρχεται ένας καινούργιος. Πιο σαρωτικός, πιο αποφασισμένος και πιο απαιτητικός να διεκδικήσει. Μόνο που αυτός δε θέλει μερίδιο. Μας θέλει ολόκληρους. Υπάρχουν στη ζωή κάποιοι κανόνες από τη γέννησή της, ακόμη απαράβατοι και χωρίς εξαιρέσεις. Και ένας από αυτούς είναι πως κάθε επόμενος έρωτας ακυρώνει τον προηγούμενο. Όχι μόνο τον ακυρώνει αλλά τον συνθλίβει.
Εμείς όμως συνεχίζουμε να λέμε «φύγε», «δε θα ξαναερωτευτώ ποτέ», «δε θα ξανακάνω το ίδιο λάθος», μέχρι που τα «ποτέ» έχουν πέσει από τα γέλια στα πατώματα. Σιγά να μη μας ρωτήσει ο έρωτας τι θέλουμε εμείς. Ό,τι θέλει εκείνος θα κάνει. Θυμάστε εσείς ποτέ να έχετε προγραμματίσει τη στιγμή που ανακαλύψατε πως είστε ερωτευμένοι;
Αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας το δικαίωμα του θρήνου. Άλλωστε όταν κάτι πεθαίνει το κλαίμε, το θάβουμε, το τιμάμε, αλλά μέχρι εκεί. Η σοφή γιαγιά μου έλεγε «οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους και οι ζωντανοί με τους ζωντανούς». Και ‘μεις είμαστε ζωντανοί, γεμάτοι από ζωή και δίψα και κρυμμένα ακόμα περισσότερα συναισθήματα. Δίψα για να χαριστούμε, να παραδοθούμε, να ξαναγυαλίσουμε τα παπούτσια για τον επόμενο χορό με τον έρωτα.
Ό,τι ζήσαμε το αφήνουμε πίσω μας. Δεν το ακυρώνουμε. Μάθημα ζωής είναι. Αλλά μέχρι εκεί. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να νομίζει ή να φαντάζεται πως θα πάρει φεύγοντας μαζί του και τη ζωή μας. Ό,τι γουστάρουμε θα την κάνουμε αυτή. Αν την ήθελαν ας έμεναν. Αλλά θέλει κότσια για να μένεις σ’ έναν έρωτα. Θέλει να σηκώνεις μανίκια και να δουλεύεις για αυτό που είναι δίπλα σου. Να είσαι εκεί όχι για το θεαθήναι και το «πρέπει» αλλά για το «θέλω» και «το γουστάρω τρελά».
Θα μου πείτε θα δουλέψει ο καινούργιος; Έχει ήδη δουλέψει και μάλιστα απλήρωτες υπερωρίες. Γιατί μας έχει πάρει τη σκέψη, μας έδωσε το χέρι του για να μας ταξιδέψει. Ας του δώσουμε μια ευκαιρία. Μια πραγματική ευκαιρία και όχι από κείνες τις «δήθεν» για να ξεχαστούμε περνώντας τον καιρό μας.
Και αν γυρίσει ο προηγούμενος; Όλοι έχουμε κάνει αυτή την ερώτηση στον εαυτό μας. Πρόσφατα άκουσα μια φράση πως πάντα το παρελθόν γυρίζει ψάχνοντας μια θέση στο μέλλον. Αν το παρελθόν ήθελε μια θέση στο μέλλον ας φρόντιζε να έχει και παρόν.
Πάρτε πανί και καθαρίστε τον καθρέπτη, ώστε να βλέπετε μόνο το τώρα κι αυτό λαμπερό. Δώστε μια ευκαιρία σ’ εκείνον τον έρωτα που ήρθε στη ζωή σας. Ανοίξτε το σπίτι σας και την καρδιά σας και καλωσορίστε τον. Σε λίγες μέρες τελειώνει ο χρόνος. Ίσως ο Αη Βασίλης να σας ήρθε πιο νωρίς φέτος. Και μπορεί να μη βρείτε το δώρο σας κάτω από το δέντρο αλλά να στέκεται εκεί δίπλα σας και να περιμένει ένα νεύμα σας. Μην του το στερήσετε!
Συντάκτης: Ταρασία Γεωργιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
