«Σου είπα πως δεν μπορώ να σε διαγράψω από τη ζωή μου γιατί εσύ είσαι η ζωή μου. Με έπεισες όμως με τη στάση σου πως μπορώ να σου το κάνω τελικά εύκολο. Ή μάλλον, να σε λυτρώσω με τη φυγή μου». Και κάπως έτσι τελείωσε ένας έρωτας. Μ’ ένα απλό μήνυμα. Γιατί ήταν το λιγότερο που θα έπρεπε να γίνει απέναντι σ’ έναν άνθρωπο που φώναζε από μακριά πως θέλει να φύγει αλλά δεν μπορούσε να το ξεστομίσει.
Και κάπως έτσι υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας φοβισμένοι, που δεν τολμούν να βάλουν ένα τέλος. Γιατί κι ο χωρισμός είναι μια στιγμή-ορόσημο σε μια σχέση που πάνω της έχουμε επενδύσει όνειρα, επιθυμίες, αγάπη και προσδοκίες. Είναι το τέλος μιας ιστορίας που γεννήθηκε από δυο ανθρώπους, ένας σκληρός αποχωρισμός από έναν άνθρωπο που μέχρι πρότινος ήταν μέρος της ζωής μας. Είναι το αντίο που πρέπει να πούμε στον εαυτό μας για όλα όσα είχαμε ονειρευτεί γι’ αυτή τη σχέση.
Δε θα αναλύσουμε καμία αιτία σήμερα του χωρισμού. Θα σταθούμε όμως σε όλους αυτούς που σκέφτονται ή πήραν την απόφαση να χωρίσουν, που το έχουν τελειώσει ήδη στο μυαλό τους και διστάζουν να το πουν. Διστάζουν να εκφράσουν με λόγια, να δώσουν απαντήσεις και να αποχωρήσουν με αξιοπρέπεια. Και δεν το κάνουν, είτε γιατί ένα «δεν μπορώ» περιφέρεται πάνω από το κεφάλι τους κάνοντάς τους να νιώθουν μετέωροι, είτε γιατί η αμεσότητα κι η ειλικρίνεια να δίνεις τέλος θέλει πυγμή γιατί θα προσπαθήσει η ομοιόσταση να σε κρατήσει σταθερό.
Κανείς δεν αμφισβήτησε τη συναισθηματική δυσκολία να ζητήσεις το τέλος μιας σχέσης. Όταν όμως φτάνει αυτή η στιγμή για έναν από τους δύο, γιατί συνήθως ο άλλος αναγνωρίζει σιγά-σιγά τα σημάδια αλλά προβάλει δεκάδες δικαιολογίες πείθοντας τον εαυτό του πως κάνει λάθος, τότε εκείνη την ύστατη στιγμή θα πρέπει να διαθέτουμε το μεγαλείο της αξιοπρέπειας. Όταν δεν μπορούμε να το κάνουμε ορθά, κοφτά κι άμεσα, ωθούμε τον άλλον ν’ αναλάβει ο ίδιος την ευθύνη της λήξης. Όχι γιατί το θέλει, αλλά γιατί πρέπει. Γιατί τα όρια ήταν ως εκεί.
Αναρωτιέμαι, η κακή κι αδιάφορη συμπεριφορά, η συναισθηματική απουσία, ο τρόπος να δείχνεις τον άλλον πως απομακρύνεσαι αλλά δεν το λες ψάχνοντας φτηνές δικαιολογίες, είναι πιο τίμια; Είναι πιο εύκολα μήπως; Το ν’ αφήνεις κάποιον στα σκοτάδια του πιστεύοντας πως θα μάντευε την ώρα ενός χωρισμού ή επιτέλους θα είχε τη δύναμη να φύγει πρώτος επιτρέπει άραγε μια ήσυχη συνείδηση;
Αν δεν έχουν τη δύναμη να κοιτάξουν κατάματα τον σύντροφό τους και να δώσουν ένα τέλος, δεν είχαν ποτέ τη δύναμη να δουν και την ίδια τους σχέση ισότιμα. Κι ίσως και τη ζωή που είχαν δημιουργήσει μαζί. Ακόμη κι αυτή η σχέση ίσως ήταν μια αδυναμία που την ξεκίνησαν δίνοντας άλλοθι για μίζερες ζωές που φτιάχνουν οι ίδιοι καλύπτοντας τις συναισθηματικές τους ατέλειες. Συμπεριφορές τύπου «περιμένω να το καταλάβει και να φύγει» είναι δείγμα ανωριμότητας ανθρώπων που πρωτίστως είναι παρόντες-απόντες οι ίδιοι από τη ζωή τους.
Όσον αφορά όλους τους άλλους, που κάνουν το βήμα να προσφέρουν το αντίο που τους αρνήθηκαν, το μόνο που μπορώ να πω είναι πως κάποιος έπρεπε να το πει, οπότε κι η ευθύνη δόθηκε σε αυτόν που έχει ώμους να τη σηκώσει. Όταν αγαπάς δεν αφήνεις, δε φεύγεις, λένε βέβαια. Πως αν ακούσετε κάποια στιγμή πως «η αγάπη δεν είναι από μόνη της αρκετή» τότε να θυμηθείτε πως εκτός από το να σας δίνει την πάσα να χωρίσετε, σας δουλεύει κιόλας. Ίσως πάλι το ποιος δουλεύει ποιον και γιατί, να είναι συζήτηση για μια άλλη φορά, με πιο καθαρό μυαλό. Μα είτε είναι αρκετή είτε όχι, να μην αφήνεις κανέναν να το υποθέτει. Γιατί ακόμη κι ένα τέλος οφείλει να είναι τίμιο.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ταρασία Γεωργιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
