ΣΚΗΝΗ 1η
«Μου ανήκεις»
«Σου ανήκω, απόλυτα κι ολοκληρωτικά»
Ένας διάλογος μεταξύ δυο ανθρώπων ερωτευμένων, πάνω σ’ ένα κρεβάτι την ώρα της επαφής, στη διαδρομή με το αυτοκίνητο ακούγοντας το αγαπημένο τους τραγούδι και χαϊδεύοντας τα μαλλιά ή το πόδι του άλλου, στο εστιατόριο τη στιγμή που σηκώνουμε τα μάτια μας να τους κοιτάξουμε. Κι είναι η απόλυτη παραδοχή των συναισθημάτων μας. Η απελευθέρωση πέρα από κάθε συμβατικό που σκέφτεται πώς θα εκφραστεί, θέλοντας παράλληλα να κρατήσει και την ανεξαρτησία του απέναντι στο «μου».
Έτσι είναι ο έρωτας. Δεν έχει δεύτερες σκέψεις και μεταμοντέρνες θεωρίες. Ο έρωτας έχει «μου», δυνατό και παραδομένο. Ο έρωτας δε σκέφτεται πως «ο καθένας είναι κύριος του εαυτού του», δε δέχεται εκφράσεις τύπου «μια σχέση που ο καθένας θα έχει την ελευθερία του». Ο έρωτας τα θέλει όλα. Θέλει παράδοση άνευ όρων που θα ορίζεται με μια υπόσχεση, «μου ανήκεις». Κι όταν του δίνουμε συναίνεση τότε αποχαιρετάμε ό,τι ξέραμε μέχρι τώρα. Είναι τόσο κακομαθημένο παιδί ο έρωτας που θα μας κυνηγάει να το αποδείξουμε. Ωχ, μη σκεφτείτε πως δε γίνεται αυτό. Αν είμαστε απόλυτα, τρελά ερωτευμένοι, το κάνουμε ήδη και χωρίς να το καταλάβουμε. Εκείνη η αίσθηση που μας δίνει είναι πως τελικά εμείς επιλέγουμε ν’ ανήκουμε στον άλλον.
«Μου ανήκεις». Που σημαίνει σερνόμαστε από τη ζήλια και την κάβλα. Παύει να ισχύει ο λογική και δεν μπορούμε να διαχειριστούμε όλα όσα μας συμβαίνουν. Το «μου» γίνεται προέκταση του λεξιλογίου μας προς εκείνους. «Ξεχωριστέ μου», «μωρό μου», «αγάπη μου». Μόνο ευτυχία σκορπάει. Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο του έρωτα. Να ανήκει κάπου. Υποχωρούμε, ξεχνάμε τις αρχές μας, παραβλέπουμε τη δίνη που μας συμβαίνει, παύουμε ν’ αντιλαμβανόμαστε τι είναι πέρα από κει που είμαστε, πέρα από τη σχέση κι όλα αυτά γιατί αποζητάμε σαν κολασμένοι σ’ ένα απόλυτο μαζί που εκφράζεται με μια φράση: «Μου ανήκεις».
ΣΚΗΝΗ 2η
«Μου ανήκεις»
«Σου ανήκω;»
Δε θα περιμέναμε ποτέ πως κάποτε στη ζωή μας θα ξεστομίζαμε αυτή τη φράση. Αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς καθώς είναι όλα τόσο όμορφα, τόσο ξεχωριστά που το ν’ ανήκουμε απόλυτα σε μια σχέση είναι το λιγότερο που θέλουμε να πράξουμε.
Κι όμως. Μπορεί ήδη προφέροντάς το να έχουμε δώσει τα μέτρα για το κλειδάκι της φυλακής που ετοιμαζόμαστε να μπούμε. Πόση κτητικότητα κρύβει μέσα του αυτό το «μου». Φτάνει σε σημείο να μας πνίγει μέχρι που οδηγεί στη δυστυχία μας. Και που ίσως να μην ήθελε ούτε ο άλλος να το πει, αλλά ζώντας ήδη μέσα στους δικούς του φόβους κι ανασφάλειες ψάχνει σωσίβιο. Κι αυτό είναι η αποκλειστικότητα της σχέσης.
Η έκφραση «μου ανήκεις», αν ειπωθεί από τους λάθους ανθρώπους, μας κάνει στην πορεία να νιώθουμε πως πνιγόμαστε. Πως τελειώνει τ’ οξυγόνο μας κι ασφυκτιούμε μέσα στη σχέση μας. Ζούμε κάτω υπό όρους που σημαίνει δίνουμε αναφορά, λογοδοτούμε για όσα λέμε, ανεχόμαστε ζήλιες που ξεκινάνε ανεπαίσθητα και φτάνουν να γίνονται καταστροφικές. Περνάμε όλ’ αυτά ακούγοντας τους συντρόφους μας να λένε με πολύ φυσικότητα πως είναι λογικό να νιώθουν έτσι, καθώς είμαστε ερωτευμένοι. Στο έρωτα δε λένε «σε όλα μαζί;». Ποιος προσωπικός χρόνος και πόση ανεξαρτησία στη σχέση; Γιατί να θες την ελευθερία σου; Τι νομίζεις, τη δικαιούσαι; Απουσία των πάντων.
Στα «μου ανήκεις» φεύγουμε μακριά. Δεν μπορούμε να ζήσουμε μ’ ανθρώπους που αισθάνονται μονίμως τον φόβο της εγκατάλειψης. Και που εκδηλώνονται σπασμωδικά, με απότομες αντιδράσεις που αγγίζουν πολλές φορές τα όρια της βίας ή τη φτάνουν και την ξεπερνούν. Γιατί το «μου ανήκεις» μπορεί να μετατραπεί πολύ εύκολα σ’ ένα «σκάσε, μου ανήκεις».
Όσο περισσότερο λοιπόν οι σύντροφοί μας φοβούνται την εγκατάλειψη, τόσο περισσότερο δένουν τον κλοιό γύρω μας. Η ανασφάλεια ξεπερνάει την κτητικότητα και γινόμαστε στο μυαλό τους, η ιδιοκτησία τους. Ξεκινάμε ν’ απολογούμαστε για όλα. Θυμάμαι πως το μόνο που έκανα στη σχέση μου ήταν να εξηγώ μονίμως οτιδήποτε. Κι όσο εγώ εξηγούσα, τόσο ο άλλος κέρδιζε περισσότερο δικαιώματα πάνω μου. Κάποια στιγμή είχε χαθεί όλος ο σεβασμός στη σχέση, τα όρια και περισσότερο απ’ όλα η δική μου ελευθερία. Ο έρωτας πάντα μπαίνει σε δεύτερη μοίρα όταν ζούμε με φόβο, εμμονές, άγχος κι ενοχές.
Φανταστείτε πως είμαστε πάνω σε μια σκηνή κι έχουμε πρεμιέρα της ζωής μας, έχοντας να επιλέξουμε μεταξύ των δύο παραπάνω έργων με τον τίτλο «μου ανήκεις». Να υποστηρίξουμε τον δικό μας ρόλο για να εισπράξουμε το χειροκρότημα. Να μην είμαστε δυστυχισμένοι στ’ όνομα κανενός άρρωστου έρωτα. Η σκηνή μας ανήκει. Η πρόκληση είναι το αν θέλουμε να είμαστε πρωταγωνιστές, ή αν βγούμε να πούμε τα λόγια μας έχοντας έναν υποβολέα που φωνάζει «μου ανήκεις». Αποφασίστε, βγαίνετε!
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ταρασία Γεωργιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
