Nα μην τολμήσει κανένας να πει «τον τύφλωσε η ζήλια»

Πριν λίγο καιρό μέσα από τη σελίδα μου έγραψα ένα άρθρο με πολλή χαρά για τον τόπο που γεννήθηκα και ζω, την Καβάλα. Σήμερα σ’ αυτό τον τόπο διαδραματίστηκε μια γυναικοκτονία, η οποία έρχεται να προστεθεί ανάμεσα στις τόσες των τελευταίων χρόνων. 43 χρονών εκείνη. 55 αυτός. Παντρεμένοι με δυο παιδιά 6 και 10 ετών. Του ζήτησε να χωρίσουν.

Θα μιλήσω με όλες τις ιδιότητές μου ως γυναίκα. Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένη, ως άνθρωπο, ως γυναίκα, ως γονιός, ως μάνα πάνω απ’ όλα, που έχω ένα παιδί. Κι από το πρώτο λεπτό που αυτό το παιδί μεγάλωνε μέσα μου, είχα μόνο μία έννοια. Να είναι καλά. Να το βοηθήσω να ‘ρθει στον κόσμο γερό. Να προσέχω, να είμαι ήρεμη, να κάνω θετικές σκέψεις. Γεννήθηκε, μεγάλωνε και μαζί μ’ αυτήν μεγάλωναν κι όλα τα συναισθήματά μου κι οι αγωνίες μου. Να τρώει, να προσέχει, να μην κρυώσει, να περνάνε τα χρόνια της με γαλήνη και ν’ αποκτά σιγά-σιγά αυτοπεποίθηση, να καλλιεργεί την προσωπικότητά της και να μάθει να καταλαβαίνει τον κόσμο, για να χτίσει σ’ αυτόν μια μέρα τα όνειρά της.

Γιατί μεγαλώνουμε τα παιδιά μας για ν’ ακολουθήσουν τα όνειρά τους. Ακόμη κι η ζωή μ’ έναν άνθρωπο που γνωρίζεις, αγαπάς κι αποφασίζεις να ζήσεις μαζί του, είναι ένα όνειρο. Μέχρι που ο άνθρωπός σου γίνεται διάολος και χειρότερός σου εφιάλτης. Μέχρι που το χέρι που μέχρι χθες αποζητούσες το χάδι του, γίνεται θηλιά στον λαιμό και σε πνίγει. Και μέχρι η αδυναμία κάποιου να διαχειριστεί τα συναισθήματά του γίνεται η ταφόπλακά σου.

Βαρέθηκα ν’ ακούω δικαιολογίες του τύπου «τον τύφλωσε η ζήλια», «την αγαπούσε παθιασμένα» «είχε χαμηλό προφίλ και δεν είχε δώσει δικαιώματα». Για την ακρίβεια, σιχάθηκα αυτή τη μορφή ασύστολης βίας, που αλήθεια δεν ξέρω ποιος τη βάπτισε αγάπη. Υπάρχει κάποιος γύρω μας που αναζητά μια τέτοια αγάπη; Από πότε η τόλμη να φεύγουμε από σχέσεις που έχουν τελειώσει και ν’ αναζητάμε την προσωπική ευτυχία μας και των παιδιών μας γίνεται «λάθος» που πρέπει να τιμωρηθεί; Γιατί το 2022 μιλάμε ακόμη για αυτοδιάθεση και δεν ορμάμε στους δρόμους να τα διαλύσουμε όλα, που άλλη μια γυναίκα θέλησε να φύγει από τον γάμο της κι αντ’ αυτού βρέθηκε στο χώμα;

Δε θέλω να ξανακούσω απόψεις ψυχολόγων και ψυχιάτρων για το πώς θα πρέπει να συμπεριφερθούμε σε δύο ανήλικες αθώες ψυχές που έχασαν τη μητέρα τους από τον ίδιο τους τον πατέρα. Κανείς τους δε θα είναι εκεί να σβήσει το φως στο κομοδίνο, να τους σκεπάσει το βράδυ και να τους πει «καληνύχτα». Δε θέλω να ξανακούσω τα πυρά των εκατέρωθεν οικογενειών για το ποιος φταίει. Τα πρότυπα της καλής οικογένειας δεν επιβεβαιώνονται με πεθαμένους θεαθήναι γάμους, ούτε με το τρίπτυχο «πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια».

Δε θέλω να ξανακούσω για «μαύρες λίστες» και στατιστικά. Σ’ αυτή την πιο ακραία μορφή έμφυλης βίας που κάποιοι καταδικάζουν δημοσίως αλλά όταν βγάζουν τα παπούτσια τους μπαίνοντας στο σπίτι σηκώνουν το χέρι τους, δεν υπάρχει έλεος.

Θέλω να μάθουμε στα παιδιά μας πώς ν’ αγαπάνε. Πως αγάπη σημαίνει ελευθερία ακόμη κι αν χρειαστεί να την παραχωρήσουμε. Πως σημαίνει σεβασμός κι ισότητα. Πως το σώμα που αγαπάς δεν το ματώνεις. Θέλω να πούμε «καληνύχτα Κεμάλ» χωρίς να χρειαστεί να προσθέσουμε πως «αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ».