Έρευνα του Έσσεξ: «Οι μαμάδες που γκρινιάζουν μεγαλώνουν επιτυχημένες κόρες»

Κοριτσομάνες όλου του κόσμου μαζευτείτε κι αγαπημένες κόρες διαβάστε. Διότι καθώς μια μανούλα όλα τα ξέρει κι όλα τα μπορεί και για να σταματήσετε να λέτε πως τα επινοούμε όλα από το κεφάλι μας, σήμερα αποδεικνύεται βάσει μελέτης παρακαλώ, πως οι γκρίνιες της μαμάς μεγαλώνουν πετυχημένες κόρες.

Σύμφωνα λοιπόν με την έρευνα την οποία ανέδειξε ο δημοσιογράφος του Inc.com, Bill Murphy, πατέρας ενός μικρού κοριτσιού ο ίδιος, μέσα από ένα κείμενό του, όλες αυτές οι ατελείωτες ώρες γκρίνιας και καβγάδων μεταξύ απαιτητικών γονιών με τα παιδιά τους, και κυρίως των μαμάδων με τις κόρες τους, λειτουργούν θετικά καθώς ευθύνονται για την επιτυχία των κοριτσιών. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο Έσσεξ της Αγγλίας, το δείγμα ήταν αρκετά μεγάλο και περιελάμβανε 15.000 κορίτσια ηλικίας 13 και 14 ετών στην εφηβεία τους και η συνολική μελέτη κράτησε περίπου 6 χρόνια από το 2004 έως το 2010, καθώς παρακολουθούσε τις εμπειρίες των κοριτσιών αυτών.

Οι ερευνητές κατέληξαν πως οι υψηλές προσδοκίες των γονέων κι ιδιαίτερα των μητέρων για το μέλλον των παιδιών τους οδήγησαν τα νεαρά κορίτσια να μείνουν στα θρανία και να μείνουν μακριά από επιλογές ζωής που θα τους στοιχίσουν την αυτονομία και την επιτυχία τους. Αυτά τα κορίτσια είχαν μεγαλύτερες πιθανότητες να φοιτήσουν σε πανεπιστήμια, να μεγαλώσουν πετυχαίνοντας σε δουλειές καλά αμειβόμενες κερδίζοντας καλύτερους μισθούς και δουλεύοντας με πετυχημένα τιμ, καθώς επίσης και να αποφύγουν μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη στην εφηβεία τους.  Οι ειδικοί της μελέτης κατέληξαν πως η επικοινωνία υψηλών προσδοκιών στο παιδί το κάνει να αισθάνεται πρόθυμο να συναινεί σ’ αυτά τα πρότυπα. Επίσης, η συνεχής προσοχή όσον αφορά τις αποδόσεις του, βοήθησε αυτά τα παιδιά να μη χαλαρώσουν και να μείνουν προσκολλημένα στους στόχους τους. Θα ήταν βέβαια ενδιαφέρον να εξετάσει η έρευνα και το ψυχολογικό αποτύπωμα όλης αυτής της πίεσης, πράγμα που ίσως καθόλου τυχαία δε συνέβη.

Η Δρ Ericka Rascon-Ramirez, υπεύθυνη συντονίστρια της μελέτης τόνισε πως «Σε πολλές περιπτώσεις, καταφέραμε να κάνουμε αυτό που πιστεύαμε ότι ήταν πιο βολικό για εμάς, ακόμη κι όταν αυτό ήταν ενάντια στη θέληση των γονιών μας. Όμως, ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά προσπαθήσαμε να αποφύγουμε τις συστάσεις των γονιών μας, είναι πιθανό να κατέληξαν να επηρεάζουν, με πιο διακριτικό τρόπο, επιλογές που θεωρούσαμε εξαιρετικά προσωπικές. Το μέτρο των προσδοκιών σε αυτή τη μελέτη αντανακλά έναν συνδυασμό φιλοδοξιών και πεποιθήσεων σχετικά με την πιθανότητα φοίτησης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση που αναφέρθηκε από τον κύριο γονέα, ο οποίος, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, είναι η μητέρα.».

Καθώς στο άκουσμα της λέξης γκρίνια μας έρχονται στον νου εντάσεις, φασαρίες και φυσικά προσπάθεια χειρισμού κι εργαλιοποίηση της αγάπης, η Δρ Sanam Hafeez, νευροψυχολόγος διασαφηνίζει πως «Υπάρχει διαφορά μεταξύ αδιάκοπης γκρίνιας κι επιβολής κανόνων, θέσπισης  και κατευθυντήριων γραμμών, διδασκαλίας αξιών και θέσπισης στόχων. Όταν οι γονείς γκρινιάζουν πολύ, τα παιδιά αποφασίζουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα σωστά, εκτός από το να σταματήσουν να προσπαθούν. Εάν πρέπει να γκρινιάζετε, επιλέξτε τις μάχες σας προσεκτικά».

Στην πραγματικότητα της ζωής μανάδων-κορών με βάση τη μελέτη ίσως κάποιες μανάδες να νιώθουμε παρηγοριά, αλλά όλες ξέρουμε πως δεν ήταν πάντα εύκολες οι σχέσεις και πως σίγουρα κάναμε λάθη. Πολλές φορές ίσως και να το παρακάνουμε γκρινιάζοντας για τα πάντα, από το πόσο τρώνε, τι φοράνε, πού πηγαίνουν, πόσο διαβάζουν. Όλη αυτή η γκρίνια λοιπόν συσσωρεύεται σε υποσυνείδητα μηνύματα που ωθούν τα παιδιά μας σε στόχους όπως είναι να σπουδάσουν, να μην κάνουν κάτι χωρίς να το θέλουν, να μην καταλήξουν με ένα μωρό στην αγκαλιά, μέχρι να είναι πραγματικά έτοιμα. Το αντικείμενο της μελέτης όμως δεν ακυρώνει και την άλλη πλευρά των μητέρων οι οποίες λειτουργούν πιο χαλαρά. Και σ’ αυτό έρχεται η ίδια η μελέτη να τις δικαιώσει καθώς στο κομμάτι της ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης η μελέτη αναφέρει πως οι μητέρες που είχαν υψηλές απαιτήσεις από τις κόρες τους κατάφεραν απλώς να μειώσουν τις πιθανότητες μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης κατά 4% σε σχέση με τις υπόλοιπες. Όχι να τις εξαφανίσουν.

Θα πρέπει να ομολογήσω πως όση ώρα έγραφα το άρθρο τηλεφώνησα στην κόρη μου για να ουρλιάξω με μεγάλη χαρά πως «είδες που στα έλεγα όταν γκρίνιαζα; Πίσω από κάθε πετυχημένη γυναίκα κρύβεται μια γκρινιάρα μαμά». Η απάντηση που εισέπραξα ήταν «συγχαρητήρια αλλά γιατί εσύ συνεχίζεις να γκρινιάζεις ακόμη;» κάτι το οποίο χρήζει άλλης μελέτης, της οποίας θα ανακαλύψω προς δημοσίευση.

Θέλω ως μητέρα να πω δυο πράγματα. Πως όλες θα συνεχίζουμε να γκρινιάζουμε στα παιδιά μας, να κάνουμε τα νεύρα τους τσατάλια κι ας μας φωνάζουν που το κάνουμε. Αλλά θα πρέπει να ξέρουν πως το να γκρινιάζουμε, πολλές φορές είναι πολύ δύσκολο και για εμάς, που προσπαθούμε να βρούμε ισορροπία ανάμεσα στην παθογένεια της ελληνικής οικογένειας, τα ψυχολογικά σύνδρομα και την αγνή κι ειλικρινή πρόθεση. Και σίγουρα, θα βοηθούσε αν είχαμε κι εμείς με τη σειρά μας μια καθοδήγηση για το πώς να γίνει σωστά, όχι μόνο ως μητέρα προς κόρη, αλλά κι ως γονείς γενικότερα. Για πετυχημένα παιδιά, αλλά κυρίως χαρούμενα και ψυχικά υγιή. Και θα καταλήξω με τον στόμφο της μάνας -για να μην ξεχνιόμαστε- λέγοντας πως “όταν κάνετε δικά σας παιδιά, θα καταλάβετε”.