Όλα όσα κάνουν το «μαζί» ν' αξίζει

Μια σχέση για να δημιουργηθεί προϋποθέτει πρωτίστως το στοιχείο του έρωτα. Το σμίξιμο και την ανάγκη να είσαι συνεχώς μαζί με τον άλλον, να αφήνεσαι και να δίνεσαι, απλώνοντας και χαρίζοντας όλα τα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν κι αφιερώνονται στον σύντροφό σου. Τι ωραίο και μαγικό συναίσθημα να ζεις έναν αμοιβαίο έρωτα. Πάθος κι έξαψη, που όμως πόσο μπορείς να την αντέξεις; Όχι για πολύ.

Φαντάζεσαι να είχαμε σε όλη μας τη ζωή πυρετό; Έτσι είναι ο έρωτας. Ένας πυρετός που δεν πέφτει παρά μόνο με την ισχυρή αντιβίωση της αγάπης που θα τον καλμάρει. Η αγάπη.  Ανόθευτη κι αχόρταγη. Αγαπάς και προσφέρεις χωρίς να απαιτείς, δίνεσαι χωρίς να κάνεις ισοζύγιο συναισθημάτων, δε μένεις στάσιμος και προσπαθείς ν’ αναδείξεις καθημερινά όλα εκείνα τα στοιχεία που θα θεμελιώσουν και θα κρατήσουν αυτή την αγάπη ψηλά. Και μέσα από την αγάπη και τον έρωτα, δημιουργείσαι κι αναγεννιέσαι. Ψάχνεσαι και μετουσιώνεσαι σε ρόλους. Δεν επαναπαύεσαι.

Κι είναι πολύ εύκολο να αλλάξει όλο αυτό και να περάσει η σχέση σε μια ρουτίνα. Στην εξοικείωση του υποδοχέα των αισθημάτων. Κοινώς συνήθεια. Ακόμη όμως κι αυτή η αίσθηση της συνήθειας να προκύψει μέσα στη σχέση δεν είναι πάντα απόλυτα κακό να συμβεί.

Μπορείς άλλωστε να ξεχωρίσεις την αίσθηση της οικειότητας από εκείνη της συνήθειας. Στην οικειότητα αφήνεσαι και χαλαρώνεις, απολαμβάνεις μαθαίνεις τις ιδιοτροπίες, νιώθεις όμορφα με ό, τι ο άλλος κουβαλάει πάνω του. Σου λέει σ’ αγαπώ κι εννοεί ότι είσαι μέρος της ζωής του, ότι μοιράζεται μαζί σου τον χρόνο του, τις έγνοιες, τις σκέψεις του. Κι είναι τόσο όμορφο όλο αυτό κι απαραίτητο. Κι αν το αφήσεις, θα σ’ αφήσει.

Μαθαίνοντας τον σύντροφό μας σημαίνει ότι έχουμε αντιληφθεί όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά και ιδιαίτερα γνωρίσματα, τον τρόπο που λειτουργεί καθώς και τα θετικά ή αρνητικά στοιχεία του χαρακτήρα του, που ενίοτε τα χρησιμοποιούμε για να ευτυχήσουμε ή για να προλάβουμε τα δυσάρεστα. Άλλες φορές πάλι μας λύνει τα χέρια το να γνωρίζουμε και να επιλέγουμε κάποιον. Όταν αγαπάς διατηρείς την ελευθερία σου και δίνεις στον άλλον το δικαίωμα να κρατήσει τη δική του. Δεν πιέζεις. Οι μέρες περνούν κι εσείς μεγαλώνετε κι αλλάζετε μαζί. Θαυμάζεις τον άλλον για ό, τι καταφέρνει, ερωτεύεσαι τις στιγμές και ψάχνεις τρόπους αφορμές κι αιτίες να δημιουργείς νέες, να σχεδιάζεις, να προτείνεις, να δίνεις το νέο που ψάχνεις, στο ήδη υπάρχον στη ζωή σου.

Η σχέση θέλει κίνητρα. Θέλει το έντονο, το δυνατό. Θέλει να μην την ξεχνάς στα αζήτητα. Να την αναζητάς και να την κανακεύεις. Να κάνεις κύκλους τον έρωτά σου.  Να βρίσκεις την έμπνευση, τη μούσα σου, τις πεταλούδες. Να μην αναζητάς κάτι άλλο, γιατί δε σε καλύπτει κάτι άλλο. Να είναι το νερό στη δίψα σου, το αλάτι στο φαΐ σου, ο καπνός από το τσιγάρο σου. Η ουσία σου όλη.

Όταν αποφασίζεις ότι διψάς γι’ άλλες πηγές, εκεί αρχίζει το τέλος. Αν σταματήσει να μας ελκύει ο άλλος γίνεται η σχέση φυλακή. Όταν λοιπόν νιώσεις ότι όλα σου τα θετικά συναισθήματα δεν υπάρχουν πια, όταν πίνεις χωρίς πια να ξεδιψάς, τότε μη μείνεις, θα είναι κρίμα. Μην αιτιολογήσεις την παραμονή σου σ’ αυτή τη σχέση στο πρόσχημα μιας επιλογής που κάποτε έκανες. Δεν είσαι ασφαλής ούτε σταθερός, είσαι απλά πιο φοβητσιάρης. Και η ζωή δε θέλει φοβητσιάρηδες. Θέλει να έχεις φτερά να πετάς, ν’ ανακαλύπτεις ευτυχισμένα μέρη ν’ αράζεις εκεί που δεν μπορείς να φανταστείς ότι θα φύγεις!

Αν τελειώσουν τα όνειρα, οι επιθυμίες, η ανάγκη για έρωτα, έχεις τελειώσει και συ. Έχεις χάσει την αξιοπρέπειά σου, έχεις χάσει τον εαυτό σου. Κι η ζωή δε θέλει τίποτα λιγότερο από το απόλυτο. Ίσως το να το κυνηγάμε μια ζωή, να είναι κι η σωτηρία μας απέναντι στη λήθη.