Όσο πιο τέλεια τα θέλεις όλα τόσο πιο αναβλητικός γίνεσαι

Μια απλή καθημερινή μέρα μου ξεκινάει ως εξής: Σηκώνομαι κάθε μέρα την ίδια ώρα χαράματα, καθώς πάντα έλεγα πως θέλω να αδράξω τη μέρα. Πίνω τον πρώτο μου καφέ, γράφοντας το ημερολόγιό μου και οργανώνοντας στο μυαλό μου τις υποχρεώσεις της ημέρας. Αν κάτι αναπάντεχο προκύψει χαλάει όλη η διάθεσή μου, καθώς ξεφεύγω από την πλήρη οργάνωση και το πρόγραμμα που είχα στο μυαλό μου. Σαν να αποκλίνω από τους κανόνες που έχω ορίσει στη μέρα μου.

Όταν κλείνω την πόρτα του σπιτιού μου για να πάω στο γραφείο, τα πάντα είναι στην εντέλεια. Και χάρακα να βάλεις θα τα βρεις όλα εν πλήρη τάξη. Φτάνοντας στο γραφείο μου, μελετάω τα πολλαπλά κίτρινα χαρτάκια σημειώσεων με τις δουλειές της ημέρας και ξεκινάω. Και κάπως έτσι κυλάει η μέρα σχεδόν μέχρι το τέλος της. Το αποτέλεσμα; Έχω χάσει ώρες από τον ύπνο μου στην προσπάθειά μου να είμαι τέλεια οργανωμένη. Οι ημέρες περνάνε και τα κίτρινα χαρτάκια μπορεί να αλλάξουν χρώμα αλλά οι σημειώσεις επάνω μένουν πάντα ίδιες και απλώς μεταφέρονται για την επόμενη μέρα. Ξανά και ξανά. Και φυσικά όχι γιατί δεν προλαβαίνω. Απλώς γιατί αποφασίζω πως είναι καλύτερα να το μεταθέσω, αφού δεν έχω όσο χρόνο θέλω για να το κάνω ακριβώς με τον τρόπο που το είχα στο μυαλό μου. Καλύτερα να περιμένω λίγο ακόμη αλλά το τελικό αποτέλεσμα να είναι άψογο, παρά να γίνει μεν τώρα αλλά όταν τελειώσει να υπάρχουν ψεγάδια. Αυτό που κάνω πρέπει να είναι τέλειο!

Πολύς κόσμος αντιμετωπίζει κάτι αντίστοιχο. Η εμμονή με την τελειότητα μπορεί να μας έχει μονίμως στην τσίτα. Μας κάνει αγχωτικούς. Τριγυρίζει συνέχεια στο μυαλό μας μην τυχόν και κάνουμε κάποιο λάθος. Δεν αντέχουμε τις μετριότητες και το πρόβλημα δεν περιορίζεται εκεί. Ζούμε με τη φράση «όλα ή τίποτα», μόνο που το «τίποτα» είναι απαγορευμένη για εμάς λέξη. Η επιτυχία είναι ικανοποιητική μόνο για όσο δεν υπάρχει μπροστά μας η πιθανότητα κάποιας ακόμη μεγαλύτερης. Στην ουσία καταλήγουμε σε ένα φαύλο κύκλο, να στροβιλιζόμαστε μεταξύ τελειομανίας και αναβλητικότητας. Καταλήγουμε να χάνουμε στιγμές από την προσωπική ή κοινωνική μας ζωή. Προσωπικά έχω μεταθέσει τα γενέθλιά μου επειδή δεν προλάβαινα να τα οργανώσω – και φανταστείτε ότι εγώ δεν είμαι η χειρότερη περίπτωση! Τα πάντα μπαίνουν σε προτεραιότητα και το μόνο που μένει πίσω είναι ο εαυτός μας. Προσωπικές ανάγκες, ακόμη και υγεία μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. «Μα δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ» πολλές φορές λέμε. Αναρωτήσου όμως, αξίζει ο εαυτός σου να τον ταλαιπωρείς έτσι;

Όσο εμείς δημιουργούμε προσδοκίες απόλυτου στον εαυτό μας και οι άλλοι περιμένουν κάτι ανάλογο από μας. Ακόμη και στις πολύ προσωπικές μας σχέσεις καταλήγουμε να αναζητάμε την τελειότητα. Αναζητούμε το άτομο που είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλον και δε συμβιβαζόμαστε αν δε νιώσουμε πως βρήκαμε την αδερφή ψυχή μας, κάποιον δηλαδή εξίσου τέλειο με εμάς. Αποτέλεσμα; Όταν προκύπτουν προβλήματα, δεν μπορούμε να τα διαχειριστούμε γιατί πολύ απλά μας φαίνεται αδιανόητο το ότι δημιουργήθηκαν εξ αρχής. Και τι κάνουμε; Τα μεταθέτουμε.

Σημαίνουν όλα αυτά ότι εμείς που τα βιώνουμε είμαστε προβληματικοί; Όχι. Απλά ίσως χρειάζεται να δούμε λίγο διαφορετικά τη ζωή μας, να κερδίσουμε χρόνο για τον εαυτό μας, να μην κάνουμε τα εύκολα δύσκολα και τα δύσκολα ακόμη πιο δύσκολα. Να οργανώσουμε τα επαγγελματικά μας όχι μεταθέτοντάς τα, αλλά κλείνοντας άμεσα τις υποθέσεις μας. Και κυρίως, να σκεφτούμε και λίγο την προσωπική μας ζωή. Το πώς μπορούμε να την κάνουμε λίγο πιο χαλαρή και με τι τρόπους θα μας προσφέρει λίγη παραπάνω εσωτερική γαλήνη.

Ίσως να μην καταφέρουμε να ξεφύγουμε ποτέ από την αίσθηση της δύναμης και του απόλυτου ελέγχου που μας δίνει η τελειότητα. Ίσως ποτέ να μη σταματήσουμε να είμαστε αναβλητικοί, ούτε να σταματήσουμε την προσπάθεια να τα πετύχουμε όλα. Η συνειδητοποίηση όμως του προβλήματος ίσως είναι και το πρώτο βήμα για μια πιο ισορροπημένη καθημερινότητα. Ας θυμόμαστε το εξής, υπάρχει μια κινέζικη παροιμία που λέει ότι πρέπει να είσαι πολύ σοφός για να μη θέλεις να είσαι τέλειος. Με βάση αυτό, υπάρχει κάποιος που θεωρεί τον εαυτό του αδαή;