«Να ‘σαι καλή, να ‘σαι καλή, να ‘σαι πάντα καλή. Και πότε-πότε να -σαι έξυπνη. Όμως να μην είσαι ποτέ πολύ καλή, ούτε ποτέ πολύ έξυπνη. Γιατί όσοι είναι φοβερά καλοί, είναι και φοβερά μόνοι», αναφέρει στο βιβλίο του «Η τέχνη της καλοπέρασης» ο γνωστός Αμερικανός συγγραφέας Μαρκ Τουέιν.
Κι αν το θέταμε πιο απλά σήμερα, θα μιλούσαμε για τη «μοναξιά της κορυφής», η οποία δυστυχώς είναι μια πραγματικότητα στις ζωές μας αλλά και στον τρόπο που συνυπάρχουμε μέσα στην κοινωνία. Πολλοί από μας έχουμε κάνει τις επιλογές μας αποφασίζοντας πως το ζητούμενό μας θα είναι η ανέλιξή μας κι η προσωπική ή επαγγελματική μας καταξίωση. Το οποίο μεταφράζεται σε πολλά χρόνια σπουδών ενδεχομένως, επαγγελματικά ρίσκα κι αμέτρητες ώρες δουλειάς. Ξέρουμε πως είναι μια συνειδητή απόφαση στην οποία δεν είναι πάντα απόλυτο πως θα μας ακολουθήσουν κι οι γύρω μας. Κι, έτσι, η ιστορία έχει αποδείξει πως όσο προσπαθούμε να εξελιχτούμε, συνήθως το τίμημα είναι να είμαστε μόνοι. Ίσως αυτό να είναι το τρόπαιο-τίμημα της επιτυχίας.
Λένε πως οι άνθρωποι που ζουν τις ζωές τους έχοντας υψηλά ποσοστά επιτυχίας, προσπαθούν ν’ ανακαλύψουν κοινά στοιχεία με τους άλλους, παλεύουν να κρατήσουν τις προσωπικές τους σχέσεις κι έτσι τελικά, είναι αυτοί που παλεύουν να νικήσουν τη μοναξιά τους μέσα από τους άλλους κι ίσως περισσότερο από τους άλλους. Από την άλλη, οι νικητές μένουν μόνοι· κανόνας της ζωής που τους αποκόβει από τη συντροφικότητα. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι υπέρμετρα εγωιστές ή αλλιώς «ψώνια». Κατέχουν το γνώθι σ’ αυτόν χωρίς να αδιαφορούν για τους γύρω τους. Απλώς στη διαδρομή της ζωής τους, όλοι αυτοί που ήταν δίπλα τους, σταματούν να τους ακολουθούν. Σπανίζουν οι άνθρωποι που χαίρονται με τη χαρά σου, όπως θα έλεγε κι η σοφή γιαγιά μου. Λίγοι είναι αυτοί που θα περάσουν μαζί σου μέρος της επιτυχίας σου. Ακόμα λιγότεροι, αυτοί που θα μείνουν πλάι σου πριν, κατά τη διάρκεια, και μετά απ’ αυτή.
Για όλους τους υπόλοιπους, η αντίδραση απέναντι σε κάθε επιτυχία που θα έρχεται, θα είναι η υποτίμηση της αξίας της. Κι αυτός είναι ένας ακόμη λόγος για να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε, γιατί σίγουρα τελικά, το κάνουμε πολύ καλά. Αν προσπαθήσουμε ν’ αναλύσουμε τον λόγο που τρομάζει μια χαρισματική προσωπικότητα με ικανότητες, θα λέγαμε πως πρώτα απ’ όλα υπάρχει το άγχος της σύγκρισης. Φοβούνται γιατί τους θυμίζουν τη δική τους απραξία απέναντι στη ζωή, τη στασιμότητά τους. Γεμίζουν ανασφάλειες τύπου «τι μου λείπει και δεν μπορώ» ή «τι παραπάνω έχουν αυτοί». Κι όλη αυτή η ανασφάλεια γεννάει φόβο. Έπειτα είναι η ανάγκη κυριαρχίας, καθώς όσο και να προχωρήσουμε παραμένουμε ζώα αγέλης που χρειάζεται αρχηγό. Και τέλος, είναι και μια αίσθηση πιο βαθιά κρυμμένη, ένα τραύμα, που μας κάνει να φοβόμαστε πως δε θα μας αγαπήσουν γιατί δεν είμαστε αρκετοί, όσο υπάρχουν «καλύτεροι».
Υπάρχουν μοναξιές και μοναξιές, βέβαια. Κι οι πετυχημένοι άνθρωποι είναι συνειδητά μόνοι. Εν τέλει κι εδώ, ισχύει ό,τι και στη ζωή. Μόνοι μας ερχόμαστε και μόνοι μας φεύγουμε. Όλοι εκείνοι οι φίλοι και γνωστοί που περάσαμε μαζί τους έντονες αναμνήσεις και που ο χρόνος τους παίρνει, χάνονται, μέχρι που κάποια στιγμή τους ακούς να μιλάνε σαν να είσαι ο χειρότερος εχθρός τους. Κι αυτό γιατί κάποιοι επιλέγουν την κορυφή του βουνού και κάποιοι άλλοι απλώς θέλουν να την κοιτάζουν μόνο.
Όσο φοβερά καλοί και να είμαστε κι όσο μόνοι κι αν φανεί πως μένουμε όμως, στο τέλος εκείνο που δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ είναι να παραμένουμε σε κίνηση. Να συνεχίζουμε να παθιαζόμαστε, να ζούμε τη ζωή μας ακόμη κι αν η μοναχικότητά μας είναι η καλύτερη φίλη μας. Τουλάχιστον θα είναι αληθινή απέναντί μας.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ταρασία Γεωργιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
