Όταν πίεση και σχέση αποκτούν την ίδια σημασία

Ο έρωτας και οι σχέσεις είναι η χαρά της ζωής, είναι αισιοδοξία, πίστη, δύναμη και ανάγκη να ζούμε με ένα σύντροφο και να βιώνουμε το απόλυτο των συναισθημάτων μας, μαζί του.  Είναι όμως τόσο δύσκολο να το καταφέρουμε αυτό. Ξεκινάμε όλοι με ένα «σε θέλω», με όνειρα και σχέδια, ώσπου φτάνουμε στο σημείο κάποια στιγμή να λέμε απλά «τελειώσαμε αγάπη μου» και ο έρωτας από επιθυμία γίνεται πρόβλημα και πόνος. Μάθαμε να πιστεύουμε πώς θα αγαπάμε το σύντροφό μας άνευ όρων και πως δίπλα του θα γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Γιατί μέσα από τις σχέσεις μας βελτιώνουμε το «εγώ» μας, τον χαρακτήρα μας.

Είναι και κείνες οι σχέσεις που όμως όσο προχωράνε μας παρασέρνουν στη δίνη των συναισθημάτων μας και γινόμαστε ευάλωτοι, αδύναμοι. Εύπλαστοι ή «λιώμα» όπως θα έλεγε η κόρη μου. Και ο έρωτας μετατρέπεται σε εξάρτηση μέχρι που φτάνουμε στο σημείο να διαπιστώνουμε κάποια στιγμή πως στηριζόμαστε πάνω στο σύντροφό μας. Έτσι λοιπόν ο πιο δυνατός ψυχολογικά θα πιέζει έχοντας τα κεκτημένα στη σχέση. Καταπίεση επώδυνη και δύσκολη, με συναισθηματικούς εκβιασμούς, ζήλιες και χειριστικές συμπεριφορές, που μέχρι να έρθει η διάυγεια, πιστεύεται από το άλλο άτομο ότι είναι και δείγματα υπερβολικής αγάπης. Η αγάπη δεν είναι καταπίεση. Και οι θυσίες ενός ερωτευμένου για χάρη της αγάπης του δε βάζουν σε δεύτερη μοίρα την προσωπικότητά του.

Κι ενώ στην αρχή της σχέσης υπάρχει αποδοχή και μάλιστα με ενθουσιασμό του ενδιαφέροντος που εκδηλώνεται με υπέρ-προστατευτικότητα, ενώ στην ουσία ο έλεγχος είναι ο κρυφός σκοπός, το υποτιθέμενο νοιάξιμο παρέχει τη βιτρίνα, ψάχνοντας αφορμές για αποξένωση για να φτάσει να κερδίσει την πλήρη αποκλειστικότητα, να επιβάλει τις απόψεις του πείθοντας την άλλη πλευρά για την «εκπληκτική» επιχειρηματολογία του.  Ταυτόχρονα εκδηλώνει έντονα την ανάγκη του κανακέματος και της φροντίδας, μέχρι τις ακραίες συμπεριφορές όπως την άκρατη υποτίμηση. Μέχρι που ο κόσμος όλος να περικλείεται γύρω από τον έναν. Γιατί η καταπίεση προκαλείται από εγωισμό, κτητικότητα και εγωπάθεια του άλλου.

Πόσο να κρατήσει αυτό; Πόσο να αντέξει η άλλη πλευρά μέχρι να γεμίσει οργή; Ίσως κάποια στιγμή κάνει την επανάστασή του. Παύει να νιώθει κτήμα και κεκτημένο και όλα αυτά που συσσωρεύει μέσα του, γίνονται χείμαρρος και πλημμυρίζουν. Και εκείνο που τελικά μένει είναι πως και οι δυο, ο καθένας για τους δικούς του λόγους αισθάνονται στο τέλος προδομένοι από τη σχέση.

Για να μπορέσεις να κρατήσεις μια σχέση υγιή και να σταματήσει η οποιαδήποτε καταπιεστική συμπεριφορά χρειάζεται πρωτίστως η επιθυμία και των δύο. Η ανάγκη τους να είναι μαζί να κάνουν την αυτοκριτική τους, ο καθένας για το κομμάτι των ευθυνών που του αντιστοιχεί. Και η αδυναμία του χαρακτήρα που σε φέρνει στο σημείο να νιώθεις την καταπίεση είναι πρόβλημα αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης. Εντοπίζεις τα λάθη σου, τις αδυναμίες και ότι σε χαλάει και προσπαθείς να τα μεταμορφώσεις. Η επιτυχία θα είναι η πληρότητα και των δύο διατηρώντας την προσωπικότητα τους.