Πάνω απ' όλα τα παιδιά λες και μένεις ενώ έχει τελειώσει

Είναι μερικά θέματα που όταν τα ακουμπάς νομίζεις πως θα καείς ή θα κάψεις. Και συνήθως αυτά τα θέματα είναι και τα ίδια που ακόμη και οι άμεσα ενδιαφερόμενοι λιποψυχούν και τα κρατάνε ως σκέψεις ή κουβέντες μεταξύ φίλων εφόσον έχουν εξασφαλίσει την απαραίτητη ομερτά. Άλλωστε ίσως και μόνοι μας να μην καταφέρναμε να τα ομολογήσουμε στον εαυτό μας, καθώς θα προσπαθούσαμε με λάθος τρόπο, γιατί οι σκέψεις μας θα τελείωναν με ένα «ναι μεν αλλά…». Μέχρι που τα χρόνια περνάνε και τα «ναι μεν αλλά…» γίνονται παρελθόν, οι φίλοι έρχονται και παρέρχονται και ξεχνάνε τι τους είχαμε ομολογήσει, και ‘μεις στεκόμαστε πια μόνοι μας κι ευάλωτοι να αναρωτιόμαστε γιατί εκείνο το «αλλά» δε το αφήσαμε να έρθει στη ζωή μας.

Σε όλα εκείνα τα ζευγάρια που σκέπασαν το «ναι μεν αλλά…» με την καθημερινότητά τους, σε όλα εκείνα τα ζευγάρια που ο ένας από τους δύο ή και οι δύο σιώπησαν μέσα στο γάμο τους για το χατίρι των παιδιών τους, θα αναφερθώ σήμερα.

Ποτέ δεν ξεκινάς τον έγγαμο βίο σου έχοντας στο μυαλό σου πως κάποια στιγμή θα χωρίσεις. Ξεκινάς με τη σκέψη πως τα γηρατειά θα σας βρουν μαζί χέρι-χέρι να αναπολείτε τα χρόνια ευτυχίας που πέρασαν. Τα χρόνια λοιπόν περνάνε και για κάποιους δεν είναι πάντα ρόδινα. Για μερικούς είναι εξαιρετικά δύσκολα κι έχουν ακραίες καταστάσεις και για κάποιους απλώς τα σύννεφα σκέπασαν τον ήλιο κι έφεραν μουντάδα στην ψυχή τους. Κι αν στην πρώτη περίπτωση ο χωρισμός είναι μονόδρομος, στη δεύτερη είναι ένας εσωτερική μάχη. Μια μάχη μυαλού και καρδιάς που πατάει σε κόκκινες γραμμές και σκέφτεται τις ισορροπίες.

Οι μηχανές της λογικής έχουν πάρει φωτιά και τρέχουν να προλάβουν. Κοινωνικοί λόγοι, οικονομικοί λόγοι, μα ο πιο σημαντικός λόγος «έχω παιδιά». Ο πρώτος των πρώτων. Η προσήλωση της οικογένειας στον στόχο «παιδιά». Έτσι το «πάνω απ’ όλα τα παιδιά », μας κάνει να απαρνιόμαστε την πραγματικότητα των προβλημάτων, να ξεχνάμε πώς φτάσαμε ως εδώ που φτάσαμε και να βάζουμε στοπ στις οποιεσδήποτε αποφάσεις μας.

Ξέρετε πως δεν μπορούμε να έχουμε ευτυχισμένα παιδιά αν πρώτα δεν είμαστε ευτυχισμένοι εμείς οι ίδιοι; Το ξέρετε αυτό τουλάχιστον. Κι αυτό δεν κρύβει εγωισμό, ούτε αλαζονεία. Τα παιδιά δεν είναι τα δεκανίκια για να στηριχτείτε σε ένα γάμο, ούτε μια χλιδάτη μεταξωτή κουρτίνα που θα την τραβήξετε για να κρύψετε τη θέα της κατά τα άλλα «υπέροχης» ζωής σας. Τα παιδιά χρειάζονται αγάπη. Πολλή αγάπη. Ευτυχισμένους γονείς και συνταγή ευτυχίας, συναισθηματικής σταθερότητας κι ειλικρίνειας. Το να θυσιαζόμαστε για χατίρι των παιδιών, θα αποτελέσει θυσία των ίδιων μας των παιδιών.

Σκεφτείτε κι απαντήστε στην πιο απλή ερώτηση. Αν όλο αυτό ήταν ο γάμος του δικού σας παιδιού τι θα του λέγατε; Βάλτε το παιδί σας στη θέση σας. Και να είστε απόλυτα ειλικρινείς με τους εαυτούς σας. Κι αν νομίζουμε πως είναι εντιμότητα απέναντι στα παιδιά να παραμείνουμε, τότε θα πρέπει να θυμόμαστε πως τα παιδιά μπορεί στα μάτια μας να παραμένουν παιδιά για πάντα, αλλά στην πραγματικότητα μεγαλώνουν. Και ναι, θα είμαστε εκεί δίπλα τους και κοντά τους, αλλά θα έχουμε χάσει τους εαυτούς μας. Κι αυτά τα παιδιά όταν θα καταλάβουν πως το βάρος των ευθυνών και του ψέματος που τους εναποθέσαμε είναι πιο βαρύ από τη φροντίδα που τους παρείχαμε, τότε θα έχουν το μέγα δίκιο να μας χρεώσουν κάποτε πως τα «χρησιμοποιήσαμε».

Τα «δεν μπορώ να το κάνω αυτό για το χατίρι των παιδιών» τελικά καταντάει η πιο εύκολη λύση, δικαιολογία, άμυνα απέναντι στα «δεν μπορώ» τα δικά μας. Απέναντι στους φόβους μας, στην ανασφάλεια και στην ανικανότητα της παραδοχής των «τελειωμένων σχέσεων».

Κανένας δεν είπε πως το διαζύγιο είναι εύκολο. Είναι ένας μικρός θάνατος. Μέχρι το τέλος υπάρχουν συνήθως πόνος, λύπη, θυμός, εσωτερικές ανακατατάξεις. Είναι μια πληγή που χρειάζεται χρόνο για να επουλωθεί. Αλλά πρέπει να σταματήσουμε να ρίχνουμε την παραμονή μας στα παιδιά. Αν ψάχνουμε δικαιολογίες θα πρέπει να αναζητήσουμε αλήθειες και αν καταλήγουμε σε αδιέξοδα θα πρέπει να βρούμε τον σωστό δρόμο. Γιατί αν ο δρόμος μας περνάει μέσα από τα παιδιά μας, τότε δυστυχώς έχουμε αποτύχει.